Καλησπέρα και πάλι! Ή καλημέρα, δεν θέλω να κάνω διακρίσεις. Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα τι άρθρο να γράψω σήμερα. Οπότε άνοιξα το word και αποφάσισα ότι θα γράψω κάτι που με απασχολεί ενίοτε. Ξέρετε, όπως κάνουν σε διάφορες αμερικανικές ταινίες οι bloggers, ή όπως έκανε η πρωταγωνίστρια του Sex Life στο Netflix. Καλά το περιεχόμενο μου δε θα είναι σαν το δικό της, μην τρομάζετε.

Είμαι στο τέταρτο και τελευταίο έτος των σπουδών μου. Σπουδάζω Δημοσιογραφία, αν δεν το έχετε καταλάβει. Η ιστορία αυτή ξεκινάει τον Σεπτέμβριο του 2022. Ήταν η πρώτη εξεταστική στην οποία ΑΡΝΟΥΜΟΥΝ να διαβάσω. Δεν ήθελα. Δούλευα αλλά είχα αρκετό χρόνο για διάβασμα. Ωστόσο, απλά δεν ήθελα. Αδυνατούσα να το εξηγήσω. Έμπαινα στο τέταρτο έτος, κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι και να δίνω το ένα μάθημα μετά το άλλο προκειμένου να τελειώσω στην ώρα μου. Όχι. Δεν ήθελα.

Κατόπιν συζητήσεων με ειδικούς και μη, είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν ήθελα να πάρω πτυχίο. Με φόβιζε το άγνωστο μετά. «Θα μπορώ να βρω μια δουλειά;», «Θα είμαι τόσο καλή δημοσιογράφος, όσο είμαι τώρα καλή σερβιτόρα;», «Κι αν βρω δουλειά και τελικά απλά.. δεν ξέρω πώς να δουλέψω;». Υποσυνείδητα ένιωθα ασφάλεια στο πανεπιστήμιο μιας και η φράση «καλά ας πάρω πτυχίο και βλέπουμε» σε γλιτώνει από πολλές αδιάκριτες ερωτήσεις και αποφάσεις που πρέπει να πάρεις.

Αυτό που με έσωσε, ήταν ότι μέσα στις πολλές ερωτήσεις δεν υπήρξε η «Είμαι σίγουρη ότι αυτό θέλω να κάνω;». Γιατί αυτό θέλω να κάνω. Αν αμφισβητούσα και την αγάπη μου για αυτό το επάγγελμα, λογικά θα τα είχα παρατήσει. Μιας και αναφέρθηκε η παραίτηση, γιατί τρομάζουμε τόσο όταν σκεφτόμαστε να παρατήσουμε κάτι που δεν μας γεμίζει τελικά; Προσωπικά πιστεύω ότι φταίει το περιβάλλον μας. Έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας την θεωρία ότι δεν πρέπει να παρατάς κάτι που ξεκίνησες. Φυσικά και πρέπει αν το θες. Προτιμάς να συνεχίσεις την ζωή μέσα σε μια μίζερη συνθήκη που δεν σε ικανοποιεί ή να γνωρίσεις ένα σορό άλλες συνθήκες κι ας λένε οι γύρω σου τα δικά τους;

Αυτό το άρθρο δεν κλείνει με την φράση «Και τελικά εδώ είμαι, με το πτυχίο μου, ψάχνοντας για δουλειά», άλλωστε δεν έχει τελειώσει το έτος ακόμη. Αυτό το άρθρο τελειώνει με το μήνυμα ότι είναι εντάξει να νιώθουμε περίεργα. Είναι εντάξει να σκαλώνουμε, να προβληματιζόμαστε, να περνάμε από κάποια στάδια άρνησης. Είναι εντάξει να μην καταλαβαίνουμε αμέσως τι μας συμβαίνει. Είναι εντάξει να αλλάξετε γνώμη τελευταία στιγμή γιατί αυτό που κάνετε τελικά δεν σας γεμίζει.

Δεν είναι εντάξει να τα παρατάμε αμέσως, δεν είναι εντάξει να κάνουμε κάτι που δεν μας αρέσει, δεν είναι εντάξει να μην βγαίνουμε από το κουτάκι ασφαλείας μας. Και κυρίως, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ ΝΑ ΡΩΤΑΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΤΥΧΙΟ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωύλλου: in.gr