Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Ο Δημήτρης Βερέης προκάλεσε τη Χριστίνα Βραχίμη να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ» του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Για να δούμε Χριστίνα, can you bee a story writer?
Βροχερή μέρα, όμορφη θα έλεγα. Μόλις που είχε πέσει ο ήλιος, για ακόμη μία φορά. Πλάι στο τζάκι με μια κούπα καφέ στο χέρι. Δύο μέρες μετά τα 20α του γενέθλια. Να αναρωτιέται τι άλλαξε στα πρώτα χρόνια της ενήλικης του ζωής. «Μάλλον τίποτα», σκέφτηκε. Μάλλον δεν είμαι αρκετά καλός. Πόσες προσπάθειες μάταιες. Δύο χρόνια χαμένα, να ξοδεύει τον χρόνο του χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Σκέψεις να πηγαινοέρχονται το μυαλό του. Η μια αποτυχία μετά την άλλη, με τις ελπίδες και τη θέλησή του να έχουν πιάσει πάτο.
Τόσο νέος για να τα παρατήσει. Οι επιλογές του πολλές αλλά καμία που να εκπληρώνει τον στόχο του. Ο στόχος του ψηλός. Μια θέση σε μια από τις πιο δύσκολες σχολές. Όνειρο που μοιάζει άπιαστο για τον ίδιο όπως και για τόσους άλλους.
Έχασε την πίστη του και αυτό τον κρατάει πίσω. Καμία όρεξη για προσπάθεια, αφού ο φόβος της αποτυχίας τον συνοδεύει σε κάθε του βήμα.
Και να, εκεί που βυθίζεται στις σκέψεις του, πέφτει το μάτι του σε ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών που βρήκε η μαμά του ξεχασμένο σε ένα παλιό συρτάρι της βιβλιοθήκης. Και ξεκινάει να το ξεφυλλίζει. Φωτογραφίες των γονιών του και των παππούδων του από όταν ήταν νεαροί. Μερικές από τα πρώτα εφηβικά τους χρόνια. «Πόσο δύσκολα πέρασαν», σκέφτηκε. «Πόσο προσπάθησαν για να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια ακόμα περισσότερα από τις μέρες μας». Στα χρόνια του πολέμου, στα χρόνια της απόλυτης εξαθλίωσης. «Και όμως», ξανασκέφτεται με θαυμασμό. Τα άτομα που γι’ αυτόν σήμερα αποτελούν είδωλα…
Η ώρα κυλάει και φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του άλμπουμ. Μια φωτογραφία δική του με τους γονείς του. Μόλις είχε γεννηθεί. «Αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να αποκτήσουν ότι ήθελαν στη ζωή τους», αναλογίστηκε. «Ξεκίνησαν με την επιτυχία, μετά ήρθε ο έρωτας που γέννησε την πραγματική τους αγάπη». Πόσο ζηλευτό. Πόσο τέλειο ακούγεται και πόσο ίσως κάποτε έμοιαζε αδύνατον.
Και εκεί είναι που αντιλαμβάνεται την σύνδεση και την ομοιότητα με το δικό του παρόν. Τη δική του κατάσταση, με όλες της τις δυσκολίες. «Γιατί εγώ να μην μπορώ; Ποιος το λέει άλλωστε αυτό;». Ξαφνικά στο μυαλό του πλέον το «δεν είμαι αρκετά καλός», αντικαταστάθηκε από το «μάλλον δεν προσπάθησα αρκετά». «Εξάλλου και οι αποτυχίες μέρος της ζωής είναι…», είπε και έκλεισε αποφασιστικά το άλμπουμ. Πεπεισμένος πλέον πως θα καταφέρει και αυτός κάποτε να φτιάξει το δικό του άλμπουμ, γεμάτο με όμορφες αναμνήσεις για τις οποίες θα νιώθει περήφανος.
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, γιατί δεν έρχεται ποτέ…
Aυτό που επιθυμούμε, αυτό που μας λείπει, αυτό που θα μας ολοκληρώσει. Για σένα η επιτυχία, για μένα η ευτυχία, και για κάποιον άλλο η αγάπη.
Αυτό το άπιαστο όνειρο που πάντα μας βασανίζει, μας πορώνει και μας ωθεί να παλέψουμε ακόμα παραπάνω. Άλλοτε όμως μας απογοητεύει και μας ρίχνει. Όταν το βλέπεις να αργεί ή να απομακρύνεται. Στο χέρι σου είναι πως θα αντιδράσεις. Στο χέρι σου είναι να το πλησιάσεις και να το κατακτήσεις!
[zombify_post]
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: images.pond5.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment