Κάθεσαι στον καναπέ και  κοιτάζεις την πόρτα. Σε κοιτάζει κι αυτή. Φίλη καλή, πιστή, αμετακίνητη, δε σε πρόδωσε ποτέ. Πότε θα κτυπήσει; Πότε θα’ ρθουν να με προσλάβουν; Πότε θα εκτιμήσει κάποιος την αξία μου; Τόσα χρόνια σπούδαζα.

Θέλεις να σπουδάσεις. Όχι επειδή καίγεσαι, αλλά επειδή το κάνουν όλοι. Απλώς δεν έχεις πιάσει ποτέ βιβλίο στα χέρια. Δεν κάθισες ποτέ πάνω από μισή ώρα στο διάβασμα. Περιμένεις πως θα γίνει ένα μικρό θαύμα στις Παγκύπριες και θα σκίσεις! Έτσι, φυσικά απλώς. Κάπως μαγικά, δίχως να κοπιάσεις.

Θες να ερωτευτείς. Να αγαπηθείς. Χωρίς βέβαια να κουνήσεις δακτυλάκι. Θα’ ρθει που λες ο πρίγκιπας πάνω στ’ άλογο και θα σου φέρει το γοβάκι κι όλα καλά!

Ή θα σ’ αρπάξει μια καλή μέρα μια δίμετρη, ξανθιά, γαλανομάτα, απ’ αυτές που ονειρεύεσαι ξύπνιος, και θα σου πει: “Αγόρι μου, εσένα έψαχνα τόσο καιρό και τώρα που σε βρήκα δε σε χάνω”. Εσύ φυσικά, απλώς, πολύ απλώς περιμένεις. Δεν αναζητάς. Για τη δίμετρη και τον πρίγκιπα.

Υπάρχεις κι εσύ βέβαια, που θεωρείς πως με μια κίνηση, απλώς θα γίνουν όλα! Τόσο εύκολα! Θα αποκτήσεις δόξα, θα καθιερωθείς, θα σε θαυμάσουν, θα σε χειροκροτήσουν. Μα με την πρώτη δυσκολία πέφτεις και πέφτεις και ξεπέφτεις… όλο και πιο κάτω!

Δεν σε νοιάζει τόσο το χειροκρότημα πια, ούτε που παίρνεις έπαθλο τη λύπη. Φτάνει μόνο να ξεμπερδέψεις εύκολα. Αυτή γίνεται σταδιακά και η ρουτίνα σου: να τα παρατάς απλώς και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Σήμερα όμως θέλησα να σου καταρρίψω αυτό το παραμύθι κι ας με λεν «Παραμυθά». Συγνώμη, αλλά τα σενάρια αυτά, ΑΠΛΩΣ δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ, πέρα απ’ τις ταινίες. Γιατί το σενάριο της ζωής μας, εμείς το γράφουμε. Εμείς κινούμε τα νήματα. Εμείς μοιράζουμε τους ρόλους. Αν έχεις καταχωρίσει στο υποσυνείδητό σου πως θα έχεις το ρόλο του κομπάρσου, τότε fair enough! Κάτσε εκεί κι αγνάντευε εκείνα που… απλώς… δεν πρόκειται να’ ρθουν.

Στοιβαγμένες απλώς δικαιολογίες που θα εθελοτυφλούν. Θα βολεύεσαι καλά σ’ αυτή την ευκολία του απλώς. Αμάθητος στα δύσκολα θα σημειώνεις «ήττα» και θ’ αποχωρείς… έτσι απλώς! Δεν ξέρεις όμως ότι ο εαυτός σου στέκει εκεί, χρόνια τώρα, κορεσμένος και μπουχτισμένος με όλες αυτές τις δικαιολογίες που τον φλομώνεις. Άστους άλλους τι θα πουν που εγκατέλειψες απλώς τη μάχη, για εκείνον δεν σε νοιάζει; 

Αν όμως θες πραγματικά να οδηγήσεις εσύ το έργο, να γίνεις ο πρωταγωνιστής στην ίδια σου τη ζωή, τότε πολύ πολύ πιο απλώς ΣΗΚΩ!

Κυνήγησε! Δούλεψε! Πάλεψε!

Η ζωή δεν είναι πεδιάδα, απλώς για να την τρέξεις.

Είναι βουνό για να τ´ ανέβεις και ίσως πέσεις κατά την αναρρίχηση.

Γνώριζε όμως πως αν φτάσεις στην άκρη, στην κορυφή, τότε θα έχεις κερδίσει ήδη μια νίκη. Που τόλμησες αυτά, που άλλοι τα θεωρούν «απλώς» ενώ εσύ αντιλαμβάνεσαι τη δυσκολία τους.

Και μάθε λοιπόν πως στη ζωή τίποτα δε χαρίζεται. Ναι, τίποτα δε χαρίζεται κι ας ακούγεται κλισέ και χιλιοειπωμένο.

Τα πάντα κατακτιούνται με κόπους, θυσίες, αγώνες και όχι απλώς.

Πάρε λοιπόν μια ανάσα, σφίξε τα δόντια και πάμε ν’ ανέβουμε το βουνό!

Η ζωή μας ανήκει, δεν της ανήκουμε.

Έτσι απλώς!

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στους ανθρώπους που στη ζωή τους παλεύουν και δεν τα παρατάνε τόσο εύκολα, ποτέ και για τίποτα! Είτε είναι μαθητές, είτε είναι γονείς, είτε είναι άρρωστοι, είτε είναι υγιείς, είτε είναι στο απόγειο της δόξας τους, είτε είναι στον πάτο! Γιατί απλώς, αυτοί οι άνθρωποι, πάντα θα ξεχωρίζουν στο δικό μου κώδικα αξιών και πάντα θα κατέχουν ένα μεγάλο μέρος στην καρδιά μου! Σας αγαπώ γιατί μπορέσατε να νικήσετε εκείνα, που εγώ θεώρησα κάποτε… «απλώς»!

Where there is desire

There is gonna be a flame

Where there is a flame

Someone’s bound to get burned

But just because it burns

Doesn’t mean you’re gonna die

You’ve gotta get up and try, and try, and try

Gotta get up and try, and try, and try

You gotta get up and try, and try, and try

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com