Κυριακή βράδυ, μετά από μια χαλαρή μέρα , κάθομαι στον καναπέ μου και ανοίγω τα μέιλς μου.  Βλέπω στα εισερχόμενα μέιλ απ’ το beezdom για το επόμενο άρθρο, το οποίο ζητούσε να γράψω για τον προορισμό που μου έκλεψε την καρδιά.

Δεν χρειάστηκε ούτε ένα δευτερόλεπτο σκέψης για το ποιο είναι αυτό το μέρος και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν ότι η μισή μου καρδιά έμεινε στο Λάος…. 

Η αλήθεια δεν ήμουν έτοιμος ακόμα να γράψω για το Λάος, άσε που κάθε φορά που το σκέφτομαι ή βλέπω φωτογραφίες με πιάνει συγκίνηση και νοσταλγία. 

Πως κατέληξα στο Λάος ή καλύτερα στο μέρος που κέρδισε την καρδιά μου;

Λάρνακα-Αθήνα-Μπανγκόκ με αεροπλάνο, από Μπανγκόκ με λεωφορείο μετά απο περίπου 24 ώρες κατέληξα στη Βανγκ Βιενγκ για την οποία θα γράψω ξεχωριστό άρθρο άλλη ώρα. Μετά από λίγες μέρες έφυγα για Λουανγκ Πραμπάνγκ, μια άλλη κουκλίστικη πόλη με minibus, αυτή τη φορά και έφτασα μετά από 4 ώρες μόνο. Απ’ εκεί πήρα άλλο minibus για Nong Khiaw, άλλες τόσες ώρες.  Όταν έφτασα στο Nong Khiaw θεωρητικά είχα χάσει τη βάρκα που πηγαίνει στο χωριό που ήθελα να πάω. Προς έκπληξη μου είδα ότι ήταν εκεί ακόμη, σαν να με περίμενε.  Ξέχασα να σας πω, πως στο Λάος η ώρα απλά υπάρχει, κανένας δεν ασχολείται μαζί της.  Μετά από 1 ώρα στη βάρκα έφτασα επιτέλους στο Muang Ngoi !! Δεν πιστεύω να βαρέθηκε κανείς έτσι;   

Πού έμεινα

Μόλις έφτασα έβρεχε, και μέχρι να κατέβω απ’ τη βάρκα είχα ήδη γίνει παπάκι . Με προσέγγισαν κάτι τύποι που είχαν guest house αλλά ζητούσαν πολλά και πήγα παρακάτω. Βρήκα ένα τύπο που μιλούσε πολλά καλά Αγγλικά, ήταν Σουηδός, ήταν παντρεμένος με μια χωρκανή και είχαν δωμάτια. Επαζάρεψα τον και κλείσαμε στα 11 ευρώ για 2 νύχτες , το δωμάτιο ούτε που το είδα ακόμα εντωμεταξύ. Με παίρνει στο δωμάτιο, ήταν μπροστά από ένα ποτάμι και είχε μπαλκόνι με αιώρα! Διπλό κρεβάτι και κουνουπιέρα , όχο μάνα μου λαλώ. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι είχε και ζεστό νερό, κάτι που λίγα δωμάτια είχαν εκεί. 

Τι πήγα να κάνω εκεί;

Δεν είχα κάποιο πλάνο για το τι θα κάνω, ήθελα απλά να πάω σε κάποιο χωριό που δεν έχει πολλούς τουρίστες να δω πως ζουν οι άνθρωποι οι ντόπιοι και να κάνω πεζοπορία στη ζούγκλα. 

Τι έκανα τελικά και γιατί έγινε το μέρος που κέρδισε την καρδιά μου;

Ξύπνησα το πρωί και έκατσα στο μπαλκόνι μου και παρακολουθούσα τους ψαράδες που έφευγαν. Μετά πήγα για πρωινό all you can eat με μοναδικό όρο να μην αφήσεις τίποτα στο πιάτο σου, γιατί πληρώνεις το έξτρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λένε ότι εκεί δεν έχουν φαγητό για πέταμα….  Στο πρωινό πιάσαμε την κουβέντα με άλλους ταξιδιώτες και μου είπαν για ένα άλλο χωριό, 1 ώρα περπάτημα περίπου ονόματι Ban Naa ή κάτι έτσι τέλοσπάντων.  Το χωριό, δεν υπήρχε καν στο google maps.

Η διαδρομή ήταν απίστευτη και πραγματικά νόμιζα ότι έβλεπα όνειρο και κάποιος θα πεταχτεί σε λίγο να με τσιμπήσει για να ξυπνήσω. Ευτυχώς δεν το έκανε κανένας, κι έτσι συνέχισα τη διαδρομή.

Κάπου στα μισά της διαδρομής είδα μια μεγάλη σπηλιά , δεν χρειάζεται να ρωτήσετε εννοείται ότι έδωκα μέσα!!

Το ωραίο με την σπηλιά ήταν ότι τη διαπερνούσε  ένα ποτάμι, το οποίο μετά κατέληγε έξω.  Αφού πέρασα 2 γέφυρες με μπαμπού και ένα τεράστιο ανήφορο έφτασα επιτέλους στο χωριό. Ήταν λες και έπαιζα σε ντοκιμαντέρ του National Geographic.

Καθώς περπατούσα μέσα στο χωριό μου φώναξαν κάτι ντόπιες κυρίες να κάτσω μαζί τους. Έκατσα μαζί τους  και μου είπαν να με κεράσουν το εθνικό τους ποτό το Lao-Lao . Στην αρχή νόμισα ότι ήταν απλώς νερό και τους είπα δεν θέλω, μετά κατάλαβα ότι ήταν το ποτό τους και ήπια.

Προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε με ένα λεξικό αλλά κυρίως με την νοηματική. Βγάλαμε φωτογραφίες και έδωσα καραμέλες στα μωρά . Στο background έπαιζε Λαοτιανή Μουσική που ένα μεγάλο ηχείο που άκουγε όλο το χωριό.  Μετά ζήτησα από μια κυρία να μου πουλήσει κασκόλ που τα έκανε η ίδια πάνω στον αργαλειό.  

Ο χρόνος εκεί πραγματικά σταμάτησε, δεν ξέρω πόσες ώρες καθόμουνα μαζί τους. Μέχρι που ξεκίνησε να γουργουρίζει η κοιλιά μου και τότε κατάλαβα ότι πέρασε αρκετή ώρα και είχα και 1 ώρα δρόμο μέχρι να πάω πίσω.  Τους έκανα νόημα ότι πρέπει να φύγω αλλά εκείνες μου έκαναν νόημα να κάτσω κι άλλο. Πριν προλάβω να φύγω, μου έφεραν ένα μπολ με ρύζι , βραστά λαχανικά και κάτι άλλο που μετά που νοηματική και διάφορους ήχους κατάλαβα ότι ήταν βάτραχος.

Συγκινήθηκα… ήταν μια που τις πιο αυθεντικές ταξιδιωτικές μου στιγμές, με ανθρώπους αγνούς , που το μόνο που έβλεπαν σε εμένα ήταν ένα άνθρωπο και τίποτε άλλο.  Ήταν μια εμπειρία ζωής που μου υπενθύμισε ότι δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να προσφέρεις. 

Καθόμουν μαζί τους με μια camera Nikon και ένα κινητό Samsung , πράγματα που το πιο πιθανόν να μην αποκτήσουν ποτέ στη ζωή τους, και όμως μου άνοιξαν το σπίτι τους και μου πρόσφεραν ό,τι είχαν χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς να ζητήσουν τίποτε που εμένα. Ήταν μια που τις μέρες που λες στον εαυτό σου πως είσαι τυχερός για αυτό που ζεις .

Ένα μεγάλο μάθημα για εμάς που έχουμε τα πάντα, αλλά ποτέ δεν μας αρκούν.

Είπα ότι την επόμενη φορά που θα θέλω να γκρινιάξω για κάτι θα θυμάμαι τους ανθρώπους στο Ba Naa, που ζουν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί χωρίς να έχουν τα απολύτως βασικά όπως κρεβάτι , τουαλέτα ή ντους.  

Κάπως έτσι πήρα το δρόμο της επιστροφής. Βρισκόμενος στο δωμάτιο, ο ήλιος είχε πια δύσει και εκείνη τη μαγική στιγμή, το σώμα μου άραζε με μια μπύρα, μα η καρδιά μου όμως είχε μείνει εκεί… πίσω σε εκείνα τα αγνά χαμόγελα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com