Είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε και να τα πούμε όπως παλιά και όποτε το καταφέρναμε… έμοιαζε πλέον με γιορτή.  Σχεδόν καλοκαίρι, μύριζε η αλμύρα της θάλασσας σε μια πόλη όλη λιμάνι. 

Είχαμε τρέξει πολύ για αυτή τη συνάντηση και ήμασταν και πάλι αργοπορημένες, αλλά πολύ χαρούμενες που τουλάχιστον αυτή τη φορά τα καταφέραμε. 

Οι κουβέντες έβγαιναν αβίαστα, λες και δεν υπήρχε απόσταση μεταξύ μας, συνέβαλε και το καλό κρασί, ο χώρος, το σχεδόν δροσερό βράδυ. 

Έτσι ανάμεσα στα αστεία και στα τσουγκρίσματα των ποτηριών, στα χαμόγελα και στο σμίξιμο των βλεμμάτων, ακούστηκε ένα όνομα, βγαλμένο από τα θαμμένα σεντούκια του παρελθόντος και η συζήτηση στράφηκε πια για λίγο προς τα εκεί, έστω και αν για τις παλιές αγάπες δεν κάνει να μιλάς, αυτές που δήθεν κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων.

Το συζητήσαμε και μετά, όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και νομίζω ότι στο τέλος το βρήκαμε το κομμάτι που έλειπε από το παζλ.  Εξηγούμαι.

Για να είναι μια αγάπη παλιά, πάει να πει ότι υπήρξε δυσλειτουργική.  Βέβαια θα μου πεις υπήρξε συνάμα και αγάπη, αλλά … τι σκληρή η δύναμη του Αορίστου και η ισχύς του Ενεστώτα! 

Υπήρξε.  Δεν υπάρχει πια.  Έχει μείνει όμως κάτι από αυτήν και τι να ‘ναι αυτό; Καλό;  Κακό; 

Φάνηκε λοιπόν στην κουβέντα απάνω κάτι να ‘χει μείνει που ανεπαίσθητα μας πειράζει και δεν έχει να κάνει με πρόσωπα…  Ούτε με τον πόνο που οι «αγάπες» αυτές άφησαν πίσω τους αιώνες πριν, όταν έπαψαν να υφίστανται.  Αυτό που στην πραγματικότητα άφησαν πίσω τους και έχει μείνει από αυτές είναι μία σκληρότητα που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας και τώρα το διαπιστώνουμε.

Είναι κάποιες ανθρώπινες σχέσεις που, όταν έκλεισαν τον κύκλο τους, σε ανάγκασαν να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, σε ώθησαν να αλλάξεις την συμπεριφορά σου, σε έκαναν εξ ανάγκης έναν άλλον, για να μπορέσεις να συνεχίσεις χωρίς αυτές. 

Διαμόρφωσαν στην πραγματικότητα ανεπιστρεπτί ένα μέρος του χαρακτήρα σου και σε εξέλιξαν σε έναν άλλο, πολύ διαφορετικό από αυτόν που ήσουν προηγουμένως.  Διαμόρφωσαν την μνήμη σου.  Ενδεχομένως σου δημιούργησαν φοβίες, σε έκαναν πιο επιφυλαχτικό, σε σκλήρυναν, σε έκαναν αδιάφορο, εκδικητικό.  Και όλα αυτά τα σημάδια αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα επάνω στο σώμα σου, στη ψυχή, στον εγκέφαλό σου, μέχρι που έγιναν μέρα με τη μέρα αναπόσπαστο κομμάτι του ανθρώπου που είσαι σήμερα.  Σε επηρέασαν, πολλές φορές με σκληρό τρόπο, επηρεάζοντας και σχέσεις που ακολούθησαν.  Σε σκλήρυναν και ακούσια σε έφεραν σε ρήξη με τον πάλαι ποτέ εαυτό σου που … χάθηκε.

Το λύσαμε το παζλ.  Δε φταίνε οι άνθρωποι.  Και αν έφταιξαν ή φταίξαμε εμείς, τώρα πάει, πέρασε. 

Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, πάντα κάτι σε μαθαίνουν, άλλες εύκολα, άλλες δύσκολα.  Πάντα μέσα από αυτές αλλάζεις και συ ο ίδιος.  Πάντα ένα εκατοστό του παρόντος σου θα ανάγεται έστω και ελάχιστα σε αυτές.  Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και οι αγάπες οι παλιές.  Πέρασαν, ξεχάστηκαν, σβήστηκαν, προσπεράστηκαν, ξεπεράστηκαν και αν άφησαν κάτι πίσω τους, αυτό δεν είναι πια δικό τους, αυτό είναι δικό σου.  Αυτό είναι εκούσια ΔΙΚΟ σου και πρέπει να συμφιλιωθείς μαζί του.

Στην υγειά των αιώνιων φιλενάδων μου και των μικρών τους επισημάνσεων. 

Το κρασί ήταν ροζέ … και το βράδυ δροσερό

Δε βγάλαμε ούτε μια φωτογραφία.  Αλλά το σκέφτομαι ακόμη. Μέχρι την επόμενη φορά.

Κοιμήσου Σκάρλετ, αύριο, είναι μία άλλη μέρα …

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com