Καινούργιες αρχές, λοιπόν. Πόσα συναισθήματα γεννά αυτή η μικρή φράση. Το άκουσμα της μοιάζει σαν τη μισή διαδρομή προς την απελευθέρωση από τα δεσμά που μας κρατούν στο παρελθόν, σα μια ανάσα ανακούφισης που ακολουθεί μια απόφαση που μόλις πάρθηκε.
Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να αντικρίζω πάντοτε τις καινούργιες αρχές με ελπίδα και να τις καλωσορίζω με χαμόγελο. Ίσως, όμως, δεν έχω ακόμη την ωριμότητα να εκτιμώ το καλό που ενέχουν και να το αγκαλιάζω απευθείας. Είναι φορές που οι καινούργιες αρχές -ειδικά στις περιπτώσεις που δεν αποτελούν δική μου επιλογή- και το άγνωστο που τις συνοδεύει, με φοβίζουν και με κάνουν να τις κοιτάζω καχύποπτα. Συχνά, οι άνθρωποι τείνουμε να κουρνιάζουμε μέσα στο γνώριμο των καταστάσεων που μας είναι ήδη οικείες, ακόμα και αν δεν περνάμε πια όμορφα μέσα σε αυτές. Ακόμα και αν αυτό που συνηθίσαμε δε μας φέρνει πια χαρά και ικανοποίηση.
Το οικείο έχει μια αξεπέραστη δύναμη να μας ακινητοποιεί και να μη μας αφήνει να το αφήσουμε.
Είναι η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μας προσφέρει; Eίναι ότι το σώμα μας, ο νους και η ψυχή μας είναι ήδη εκπαιδευμένα να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε φέρει μαζί του; Δεν είμαι σίγουρη. Tο μόνο για το οποίο είμαι βέβαιη είναι ότι δυσκολεύομαι να το αποτινάξω. Ίσως να το έχεις νιώσει κι εσύ.

pinimg.com
Από την άλλη πλευρά, νιώθω πως είμαι απολύτως σε θέση να κατανοήσω όλο το θετικό πρόσημο των νέων αρχών, κυρίως εμπειρικά. Ακόμα και αν στην αρχή δίστασα, δυσκολεύτηκα και ανησύχησα για τη συνέχειά τους, τα νέα ξεκινήματα μου βγήκαν σε καλό, γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να «ξεκολλήσω» από οτιδήποτε ήδη μου έδωσε τα μαθήματά του και έκλεισε τον κύκλο του. Νομίζω ότι όταν καλούμαστε οι άνθρωποι να αντιμετωπίσουμε συνθήκες και προκλήσεις που μας είναι άγνωστες, κάνουμε ένα τεράστιο βήμα προς την ενηλικίωσή μας. Είναι η στιγμή που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας εαυτό και περιμένουμε να τον δούμε νικητή. Καθετί καινούργιο στη ζωή μας είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι αντέχουμε, πόσο το αντέχουμε, αν είμαστε ή όχι όσο δυνατοί ή αδύναμοι πιστεύουμε.

pinimg.com
Μένοντας στη λεγόμενη «ζώνη ασφαλείας» μας, είναι σαν να μας επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι να εγκλωβιστούμε μέσα στο σπίτι μας και να μη μας επιτρέπουμε να βγούμε από αυτό ποτέ ξανά, ούτε για τα πιο μικρά. Δε μας προστατεύουμε, δε μας βοηθάμε. Μας αποδυναμώνουμε και δε μας δίνουμε την ευκαιρία να εξελιχθούμε. Σκέφτομαι συχνά ότι αν κάνει ο καθένας από εμάς έναν απολογισμό του τι έχει κατορθώσει στη ζωή του -μικρό ή μεγάλο-, τον κόπο με τον οποίο εκπλήρωσε τις προσωπικές του κατακτήσεις στο δικό του μικρόκοσμο και τα όρια που ξεπέρασε σε κάθε νέα του αρχή, δε θα φοβηθεί ποτέ ξανά τόσο. Ότι θα κρατάει το φόβο του από το χέρι, θα τον αναγνωρίζει, αλλά κάθε φορά θα είναι όλο και πιο έτοιμος να τον αποχωριστεί γρηγορότερα.
Ο δικός μου στόχος είναι να προσπαθώ να μην ξεχνάω τις νίκες μου ποτέ και να θυμάμαι με ευγνωμοσύνη τις καινούργιες αρχές που μου έδωσαν την ευκαιρία να τις πραγματοποιήσω. Επιθυμώ βαθιά να μου τις υπενθυμίζω και να τις αναγνωρίζω, χωρίς να τις υποτιμώ. Χωρίς να με υποτιμώ. Εσύ;
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com
***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: govastileto.gr
What do you think?
Show comments / Leave a comment