– Αυτό λέει πολλά για το ήθος της, για το τι άνθρωπος είναι. Γιατί να ενοχλεί κάποιον που ξέρει ότι είναι δεσμευμένος; Δεν θα είναι από σόι. Του δρόμου θα είναι.. Τσουλάκι. Ανεκπαίδευτη και οχιά, χειριστική, να δούμε τι του κάνει και τον τραβά από τη μύτη…. Ή από το πουλί καλύτερα.

Δεν μίλαγα.. τι να έλεα κι εγώ. Εγώ αυτήν τη γυναίκα τη γνώριζα, τη συμπαθούσα, τη λάτρευα.. Ήταν γλυκιά σαν μέλι κι άμα γελούσε, έδειχνε ο κόσμος λίγο πιο κοντά στον παράδεισο.

Δεν ήταν κούκλα, ούτε είχε τις τέλειες αναλογίες. Μα ήταν «όπως πρέπει». Όμορφα μαλλιά, κι ας ήταν ατημέλητα, αμυγδαλωτά μάτια χωρίς ιδιαίτερο χρώμα, μα με μακριές βλεφαρίδες, με λίγα περιττά κιλά κι ένα όμορφο μπούστο.. Τα ρούχα της δεν ήταν ούτε μοντέρνα, ούτε κλασσικά, φορούσε ότι της άρεσε κι ότι της πήγαινε, φτάνει να τη βόλευαν. Δεν μπορώ να πω ότι μ’ άρεσε κιόλας το ντύσιμό της, μα ούτε το σιχαινόμουν. Αδιάφορο θα το χαρακτήριζα. Αν την έβλεπες στον δρόμο, μπορεί να περνούσε και απαρατήρητη. Μα άμα γυρνούσε το βλέμμα της πάνω σου, μετατρεπόταν σε καλλονή..

Τη γνώρισα σε ένα παιδικό πάρτι, φιλικό σε μένα, οικογενειακό για εκείνην. Κορίτσι από οικογένεια, γιατρό μαμά και εκπαιδευτικό μπαμπά. Φρόντισαν να σπουδάσουν όλα τα παιδιά τους. Και τέλεια μαγείρισσα, είχε φτιάξει τα πιο ωραία γλυκά του πάρτι. Δεν ήταν η ψυχή του πάρτι, μα την έβλεπες παντού να βοηθά, με τα παιδιά, με τα φαγητά, με το καθάρισμα.. Και πάντα χαμογελαστή, με ένα μεγάλο, ειλικρινές, αγνό χαμόγελο σαν των παιδιών. Της ζήτησα τη συνταγή για τη σοκολατόπιττα, και τα μυστικά για τη λάβα στη μέση. Πιάσαμε την κουβέντα για τα γλυκά, για τα ζαχαροπλαστεία, για τα εστιατόρια και για τα καφέ με τα λαχταριστά γλυκά. Ταιριάξαμε! Το γλυκό σμίγει τους ανθρώπους, τους κολλάει σαν το μέλι…

Αφού βγήκαμε για καφέ και γλυκό, βρεθήκαμε στο σπίτι μου για να φτιάξουμε την ηφαιστειακή, σοκολατένια λάβα, και έφερε μαζί της ένα μαύρο, σύννεφο. Δεν άντεξε να κρατά τα δάκρυα πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο και μου τα ξεστόμισε…

therapia.gr

Ήξερε ότι ήταν παντρεμένος, με δύο μικρά παιδιά. Ήταν ευτυχισμένος με την οικογένειά του, δεν του έλειπε τίποτε. Η γυναίκα του τον λάτρευε, τον έβλεπε και έλιωνε ακόμη και 12 χρόνια μετά. Ψηλή, μελαχρινή, καλογυμνασμένη. Τι ήταν αυτή για εκείνον; Ήταν μονάχα μια στιγμή στη ζωή του, μια αστραπή που έγινε μπόρα. Άρχισε σαν παιχνίδι από εκείνον, λίγα μηνύματα, φωτογραφίες, βόλτες και φιλιά στα σκοτεινά.. Για εκείνον μία από τις πολλές. Για εκείνην, ότι έψαχνε όλη της τη ζωή. Δεν του το είπε ποτέ, δεν του ζήτησε ποτέ να χωρίσει, δεν ζήτησε ποτέ μια βραδινή βόλτα στη θάλασσα που τόσο λαχταρούσε, ούτε καν να της κρατήσει το χέρι στα σκοτεινά στενά. Ζούσε το παρόν, έπαιρνε όσο περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές μπορούσε μαζί του, με όλους τους περιορισμούς που διακρίνουν έναν παράνομο δεσμό. Μα πώς να χορτάσει το πάθος με ψίχουλα, κι αυτά ανά διαστήματα; Καμιά Άλλη δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένη, άμα είναι ερωτευμένη. Κι αυτή έχασε στο παιχνίδι.   

Ναι, ήξερα για τον παντρεμένο. Ήξερα ότι έκανε λάθος που σπαταλούσε τον χρόνο της σε μια σχέση που δεν θα είχε μέλλον. Μα ποτέ δεν την είδα διαφορετικά ή υποτιμητικά. Τη λυπήθηκα, για την ατυχία της, να αγαπήσει έναν άνθρωπο που έπαιζε μαζί της, που δεν τη σεβάστηκε∙ που περνούσε δύσκολα μόνη της, για τα ανείπωτα που έζησε και δεν θα μπορέσει ποτέ να μοιραστεί με τους δικούς της ανθρώπους και για εκείνο το σύννεφο που την κυνηγά. Δεν της είπα να χωρίσει, ούτε να μην χωρίσει, της είπα να αγαπήσει λίγο παραπάνω τον εαυτό της.

– Εεεε… Πήρες φόρα. Αφού δεν ξέρουμε τίποτε για το κορίτσι, παρά μόνο ότι μπορεί να υπάρχει, γιατί τη θάβουμε; Για αυτόν τον μαντράχαλο δεν άκουσα να λες τίποτε. Αυτός είναι που μπήκε στην εκκλησία και δεσμεύτηκε. Η γυναικεία αλληλεγγύη είναι πιο σημαντική από το χρέος του συζύγου;

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: enallaktikidrasi.com