Για εκείνα τα παιδιά που έχασαν την παιδικότητά τους προσπαθώντας να κρατήσουν τους γονείς τους ενωμένους.

Δεν είναι και λίγοι οι χωρισμοί. Ειδικά στις μέρες μας που δεν τολμάς καν να ρωτήσεις την μητέρα ή τον πατέρα : « Που βρίσκεται ο σύντροφός σας; » γιατί πλέον 1 στις 3 οικογένειες διαλύονται.  Δυστυχώς συμβαίνει πολύ συχνά και ο αντίκτυπος όχι μόνο διαλύει την παιδικότητα των παιδιών, αλλά αλλοιώνει και το μέλλον τους συνάμα. Πολλές φορές τα διαζύγια είναι η μόνη λύση, φτάνει να γίνονται πάντα υπέρ των παιδιών και με πολύ προσεγμένο τρόπο. Δεν είναι όλα τα παιδιά που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τέτοιου είδους τραύματα, ειδικά αν το διαζύγιο μέχρι να ολοκληρωθεί έχει ήδη ρίξει τα τοξικά του. Τα παιδιά λοιπόν που καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ξαφνικά γίνονται και μητέρα και πατέρας για τα αδέρφια τους και πολεμάνε για να  ξεγλιστρήσουν από το χάος που άλλοι τους επέβαλαν, πριν τους ξεγλιστρήσει η ζωή η ίδια από τα χέρια.

Για εκείνα τα παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση.

Ούτε τα παιδιά που βιώνουν κακοποίηση στο σπίτι είναι λίγα. Τα παιδιά αυτά δε γίνονται πολεμιστές από επιλογή. Και πιστέψτε με οι δυνατοί άνθρωποι συνήθως χρειάζονται πολύ πόνο ή πολύ αγάπη για να την μετατρέψουν σε δύναμη. Ή τα καταφέρνουν και προχωράνε μπροστά ή καταστρέφονται σιγά σιγά και οδεύουν προς τα ναρκωτικά, την πορνεία, τον αλκοολισμό ή την αυτοκτονία. Παιδιά που ποτέ δε κατάφεραν να μιλήσουν και κράτησαν το στόμα τους κλειστό από φόβο. Γονείς κακοποιοί, που χτυπούν τα παιδιά τους, που τα κακοποιούν σεξουαλικά, που τα βιάζουν. Λες και είναι ένα άψυχο ρούχο που το τσαλακώνεις και το πετάς στην άκρη μόλις το δοκιμάσεις. Τους δίνουν ζωή για να τους την πάρουν πίσω με τον χειρότερο τρόπο. Κι όταν τους βλέπεις στο δρόμο με τον μανδύα της υποκρισίας, τους πιστεύεις και θεωρείς πως είναι οι καλύτεροι γονείς. Δικαιολογημένα βέβαια… Που να το φανταστείς κι εσύ. Εφόσον πίσω από τις κλειστές πόρτες, κανείς ποτέ δε θα μάθει τι συμβαίνει, εκτός κι αν καταφέρει τελικά ένα γενναίο παιδί να εξιστορήσει όλα αυτά που ζει.

Για εκείνα τα παιδιά που γίνονται θύματα bullying.

Για τα παιδιά λοιπόν, που βιώνουν τον ρατσισμό. Οτιδήποτε είναι διαφορετικό οι περισσότεροι το κρίνουμε. Δε καταλάβαμε ποτέ πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι αλλά είμαστε όλοι διαφορετικοί. Το θέμα όμως είναι πως δεν κατανοήσαμε πως είμαστε όλοι ΙΣΟΙ. Κι εφόσον εμείς δεν το εμπεδώσαμε , πως θα το εμπεδώσουμε και στα παιδιά μας; Ασχολούμαστε με το τι φαγητό θα φάνε τα παιδιά μας και με το αν πήραν τη ζακέτα τους προτού φύγουν απ’ το σπίτι και δεν ασχολούμαστε με την ουσία, με το μεγάλωμά τους, με τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Εκείνης της προσωπικότητας που κάποια μέρα θα αποκτήσει τιμή και ήθος. Κι έτσι αποτύχαμε. Εάν λοιπόν πεθαίνει έστω κι ένα παιδί από ρατσισμό δίπλα μας κι εμείς δεν διδάξαμε στο παιδί μας τη σοβαρότητα του να είσαι πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ιδανικά και αξίες, τότε να ξέρετε πως είμαστε συνένοχοι.

Γιατί είμαστε όλοι ένα, και μόνο όταν καταλάβουμε πως Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ δικός μας , τότε μόνο θα αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί στο κάτω κάτω δείχνουμε με το δάχτυλο την κοινωνία και την κατάντια της. Αλλά η κοινωνία είμαστε εμείς.

Παιδιά πολεμιστές λοιπόν, που δεν κατάφεραν ποτέ να ζήσουν την ομορφιά της παιδικότητας και της ανεμελιάς. Που ωρίμασαν πρόωρα και έζησαν εμπειρίες που ένας ενήλικας μπορεί και να μην τις ζήσει ποτέ. Να τα σέβεστε αυτά τα παιδιά! Γιατί εάν διαχειριστούν σωστά όσα βίωσαν, τότε θα έχουν αποκομίσει τη μεγαλύτερη μόρφωση που κανένα πτυχίο δε θα τους την δώσει. Την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ.

Να τα αγαπάτε, να παλεύετε για αυτά!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com