Κάθισα πολλές φορές να γράψω για εσένα, όλες αποτυχημένες. Πάντα κάπου κολλούσα, δεν έβρισκα νόημα στις λέξεις. Εγώ να γράφω για εσένα, τι ήσουν εσύ για εμένα, τι ήμουν εγώ για εσένα, τι περάσαμε μαζί κι εσύ να μην το διαβάσεις ποτέ…

Η ημέρα που έφυγες. Για αυτήν ήθελα πάντα να γράψω. Μα είναι γεμάτη κενά στο μυαλό μου. Μοιάζει με φιλμ από παλιά ταινία κινηματογράφου, που κάποιες εικόνες είναι κακής ποιότητας. Μια μέρα γεμάτη άγχος, αγωνία, πόνο, κλάμα και ένα βάρος, ένα μεγάλο βάρος εκεί που κτυπά ακόμη όση καρδιά έμεινε..

Δεν θέλω να νομίζεις ότι δεν θέλω να μιλώ για σένα. Μιλούσα για σένα με κάθε ευκαιρία που είχα! Ξέρεις πόσο φλύαρη γίνομαι όταν μιλώ για όσα αγαπώ. Είναι όμως που τα μάτια των ανθρώπων γέμιζαν θλίψη και το βλέμμα γινόταν μελαγχολικό όταν καταλάβαιναν ότι δεν είμαστε πλέον μαζί. Κι εγώ έμαθα να κάνω τον κόσμο να γελά… Θυμάσαι πόσο γελούσαμε μαζί; Πόσο δυνατά ήταν τα γέλια μας τα καλοκαίρια στη βεράντα;

Πόσο μου έλειψε το γέλιο σου. Η οπτική απεικόνιση στο μυαλό μου είναι εύκολη. Δεν χρειάζομαι καν φωτογραφίες. Μπορώ να κλείσω τα μάτια και να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια του προσώπου σου. Μα δυσκολεύομαι τόσο να θυμηθώ τον ήχο της φωνής σου.. κι αυτό με πονά.  

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που μίλησα για σένα, για εμάς. Είχαν περάσει χρόνια από όταν έφυγες αλλά εγώ δεν ένιωθα ότι έλειπες τόσο. Ήταν που σε είχα συνοδηγό κάθε βδομάδα, να σχολιάζουμε τα νέα ή να τραγουδάμε δυνατά τραγούδια που αν άκουγες μπορεί και να σιχαινόσουν. Ήταν που μπορούσα ακόμη να ακούσω τη φωνή σου να με φωνάζει, ήξερα τι συμβουλή θα έδινες σε κάθε περίπτωση, για κάθε γκόμενο, και καθησυχαζόμουν γιατί πίστευα ό,τι και να γίνει, εγώ θα έχω εσένα. Ήταν που μπορούσα να νιώσω τα δάκτυλά σου στο πρόσωπο να μου σκουπίζουν τα δάκρυα και το χέρι σου να σφίγγει το δικό μου όταν πονούσα. Ήταν που ο κόσμος να χαλούσε εμείς θα ήμασταν μαζί.

wixmp.com

Τι άλλαξε; Άλλαξα συσκευή τηλεφώνου και δεν ήσουν πλέον στις επαφές μου. Έχασα τον αριθμό του τηλεφώνου σου κι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μη γελάς… Ήξερα καλά ότι δεν θα με έπαιρνες ξανά. Ήταν όμως η τεχνική επιβίωσής μου.. Να βρίσκω την επαφή και πριν πατήσω την κλήση, να σκαρφιστώ όλα όσα θέλω να σου πω με άτακτο και αστείο τρόπο, τις συνεπείς απαντήσεις σου, τις εύλογες δικαιολογίες που δεν τα λέμε από κοντά.

Κι έτσι, συνειδητοποίησα ότι όσες φορές κι αν κοιτάξω απέναντι δεν θα σε δω να περπατάς προς το μέρος μου, όσες φορές κι αν ανοίξω την πόρτα δεν θα είσαι εκεί, αν χτυπήσει το τηλέφωνο δεν θα ακούσω την φωνή σου, η θέση του συνοδηγού μου θα είναι πάντα άδεια.. Μια άδεια θέση στη ζωή μου, που ορίζει σημαντικά τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

Πλέον, καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να περιμένω μια ειδική περίσταση για να μιλήσω για σένα ή για να δημοσιεύσω ένα άρθρο για σένα. Σήμερα δεν είναι τα γενέθλιά σου, ούτε κάποια επέτειος, ούτε καν αργία.. Είναι όμως άλλη μια μέρα που μου λείπεις και αυτό είναι αρκετό για εσένα και εμένα, για εμάς. Πάντα.  

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: wixmp.com