Είναι και αυτές οι περιπτώσεις, που η ανοχή μας ξεπερνά κατά πολύ την αντοχή μας και αυτό μας διαλύει, γιατί καταλήγουμε να βρισκόμαστε συνειδητά σε καταστάσεις όπου αφήνουμε κάποιον συνέχεια να μας πληγώνει επειδή τον αγαπάμε και δεν αντέχουμε να τον χάσουμε…

Πολλές φορές φταίμε τον άλλον που μας συμπεριφέρεται έτσι, που μας πληγώνει, αλλά στην τελική οι μόνοι που φταίμε είμαστε εμείς που τα ανεχόμαστε όλα, που αφήνουμε κάποιον να μας ποδοπατά, να λεηλατεί την ψυχή μας ξανά και ξανά….και δεν τον διώχνουμε από την ζωή μας…

Ναι έτσι είναι, με τα χρόνια το κατάλαβα… ότι εμείς είναι που δίνουμε αυτό το δικαίωμα στον άλλον.. εμείς φταίμε που τα δεχόμαστε όλα, που καταπατάμε την αξιοπρέπειά μας, που παρά τις πληγές συνεχίζουμε πάντα να είμαστε εκεί, που δεν λέμε ποτέ όχι, που παρακαλάμε για λίγη αγάπη, για λίγη προσοχή… γιατί εμείς βάζουμε την αγάπη μας πιο πάνω από τον εγωισμό μας, γιατί η αγάπη μας για αυτόν τα νικά όλα και μπροστά της νιώθουμε δέος, νιώθουμε ανίκανοι να πράξουμε αρνητικά προς αυτόν…  Και επιπλέον όταν έχουμε επενδύσει σε έναν άνθρωπο δεν είναι τόσο εύκολο να τα βροντήξουμε όλα και να τον παρατήσουμε… αλλά εμείς φοβόμαστε τόσο πολύ να μην χάσουμε αυτό τον άνθρωπο που τελικά τα υπομένουμε όλα καταστρέφοντας τον εαυτό μας…

Και συνεχίζουμε να είμαστε εκεί και ας μας έχει κάνει χίλια κομμάτια την ψυχή…

Έτσι ο άλλος άνθρωπος μας έχει δεδομένους, χάνει την εκτίμησή του για μας, δεν καταλαβαίνει την αξία μας… μας υποτιμά δεν φοβάται μην μας χάσει από τη ζωή του γιατί δεν πιστεύει ότι θα φύγουμε… και έτσι είναι που τελικά μας συμπεριφέρεται άσχημα, μας πληγώνει με τα πικρά του λόγια, δεν μας σέβεται, μας μειώνει, μας υποβαθμίζει, μας κάνει να νιώθουμε τόσο ασήμαντες για αυτόν…

Και εν τέλει μας απομυθοποιεί σε τέτοιο βαθμό που δεν έχει πλέον ευγνωμοσύνη που μας έχει στη ζωή του και ας ένιωθε κάποτε τόσο τυχερός…

Θεωρητικά θα έπρεπε να δείχνει  την καλύτερη συμπεριφορά του προς εμάς-τον άνθρωπο του, αλλά εμείς του δίνουμε την ασφάλεια να ξεσπά έτσι πάνω μας γιατί ξέρει ότι θα ανεχθούμε οτιδήποτε μας κάνει και θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί του, έτσι δείχνει σε εμάς τελικά τον χειρότερο του εαυτό.

Γιατί ποτέ δε θα φερόταν με τέτοιο τρόπο σε κάποιον με τον οποίο θα φοβόταν τις συνέπειες… γι’ αυτό σου λέω, εμείς τον κάνουμε να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, εμείς του δίνουμε αυτό το δικαίωμα…

Γι’ αυτό εμείς όσο και αν αγαπάμε τον άλλον, πρέπει να βάζουμε τα όριά μας για να προστατεύουμε τον εαυτό μας, να διεκδικούμε την εκτίμηση που μας αξίζει, χωρίς να παραβιάζουμε τον εαυτό μας. Να απαιτούμε τον σεβασμό του, να λέμε όχι όταν πρέπει, να μην δείχνουμε ότι φοβόμαστε μην τον χάσουμε, να μην εξαρτάται η διάθεση μας μόνο από αυτόν, να είμαστε δυνατοί από μόνοι μας…!

Σίγουρα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες και όσο πιο πολύ έχουμε επενδύσει κάπου, τόσο πιο εύκολο είναι να απογοητευτούμε και να πληγωθούμε. Σίγουρα δεν υπάρχει ο τέλειος σύντροφος, όλοι κάποια στιγμή περνάμε από κάποιες φωνές, τριβές και τσακωμούς… όλοι πρέπει σίγουρα στην αγάπη να κάνουμε υποχωρήσεις για το καλό της σχέσης μας… όμως αυτές πρέπει να είναι αλληλένδετες, να γίνονται και από τις δυο πλευρές, να λειτουργούμε σαν ένα! Και όταν μάθουμε τον άλλο να μας σέβεται και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ μας τότε  μπορούμε μαζί να τα λύνουμε όλα… με κατανόηση και μπόλικη αγάπη…!

«Διεκδικούσες κάθε μέρα όλο και περισσότερο την προσοχή και την αγάπη μου. 

Κι εγώ στην έδωσα απλόχερα… Μετά όμως άλλαξαν όλα… Έγινα το δεδομένο σου, η πιεστική, η πιο φορτική για σένα… Σταμάτησες να παλεύεις πια για μας, σταμάτησε η προσοχή σου σε μένα, σταμάτησες να με διεκδικείς, να είσαι ρομαντικός και τρυφερός… Τα ωραία και γλυκά λόγια αντικαταστάθηκαν από φωνές και κατηγορίες. Ο εγωισμός σου κάλυψε πλήρως την κατανόηση σου και πλέον δεν ήμουν σημαντική για σένα… Τα προτερήματα μου έγιναν ελαττώματα, δεν ήσουν πια τυχερός, δε με είχες ανάγκη, δεν φοβόσουν πια μην με χάσεις… Και ναι είναι ωραίο να θεωρείς κάποιον δεδομένο σου, να ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί για σένα αλλά όχι όταν αυτό σε κάνει να συμπεριφέρεσαι άσχημα εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του άλλου προς εσένα… Αλλά ξέρεις τελικά, για όλα φταίω εγώ, μόνο εγώ που πίστεψα σε σένα, που πίστεψα ότι θα με κάνεις ευτυχισμένη όπως έλεγες, εγώ που τα ανέχτηκα όλα, τα σκληρά σου λόγια, τα νεύρα σου, τις εκρήξεις σου την άσχημη συμπεριφορά σου. Πολλές φορές οι πληγές αυτές γίνονται δάκρυα για να μην βγουν σε θυμό μα και τότε πάλι θυμώνεις… ακόμη και τα δάκρυα μου σε ενοχλούν… Εγώ κάθε φορά πνίγω τις λέξεις μέσα μου μην τσακωθούμε και καταπίνω όλες τις πληγές για να είμαστε καλά… αλλά για όλα φταίω πάντα εγώ… εγώ που σ’ αγαπώ, που έπρεπε να καταλάβω ότι δεν αξίζεις την αγάπη μου…και ναι…

«Για όλες τις φορές που με πληγώνεις ξέρω πως δεν φταίει κανένας άλλος, φταίω μόνο εγώ που σ’ αγαπώ»

Εύχομαι κάποια μέρα να καταλάβεις…

πριν το δεδομένο σου φύγει μακριά… γιατί τότε σίγουρα θα καταλάβεις!»

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: i.pinimg.com