Όπως λέει και το κειμενάκι κάτω από το όνομά μου, κάνω πολύ εύκολα φίλους. Όλοι ξέρουμε την απλή διαδικασία του τύπου γνωριμία με τον άλλο, εύρεση κοινών ενδιαφερόντων κτλ., που λογικά με αυτή ξεκινάμε τις πρώτες μας φιλίες. ΧΑΧΑΧΑ όχι κι εγώ όμως. Οι περισσότερες ιστορίες γνωριμίες με τους καλύτερους μου φίλους ήταν κάπως επεισοδιακές. Ακολουθεί η κορωνίδα τους.

Όλα ξεκίνησαν στο Δημοτικό, όταν παίζαμε ποδόσφαιρο τα διαλείμματα το ένα τμήμα της πέμπτης τάξης ενάντια στο άλλο. Γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας αλλά ξέρεις, ήταν η περιβόητη περίοδος “κορίτσια στο πλοίο, αγόρια στο ψυγείο”, που τα αγόρια δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους κορίτσια και το αντίστροφο. Στο ποδόσφαιρο ωστόσο δεν ξέρω πώς τα έτσι λίγο αγοροκόριτσα (aka Στάλω) ήταν κάπως οκ με τα αγόρια. Όλα καλά κι όλα ωραία κατά τη διαρκεία, αν εξαιρέσεις κανέναν δυο σπρωξίδια και τα συναφή.

Κάθε φορά που το ματς δεν έληγε και δεν ήταν ισόπαλο όμως, γινόταν… το “έλα να δεις”. Φωνές για αδικίες, νευριασμένα πρόσωπα ηττημένων, σκισμένες φανέλες… Ένας θεός ξέρει τι τραβούσαν οι δάσκαλοι της επόμενης περιόδου και οι γονείς στο σπίτι.

Ε να μην σας τα πολυλογώ, σε ένα τέλος κάποιου αγώνα, έτυχε η ομάδα της τάξης μου να κερδίσει και οι “ποδοσφαιριστές” της και καλά πανηγύριζαν στο γήπεδο. Οι πανηγυρισμοί προκάλεσαν προφανώς τους και καλά αντίπαλους και ξεκίνησε το ότι έχει ειπωθεί πιο πάνω…

Εντωμεταξύ, όλα αυτά εκτυλίσσονταν, εγώ είχα ήδη απομακρυνθεί από το χώρο. Σε κάποια στιγμή νιώθω κάτι στο κεφάλι μου να με χτυπά και μετά θυμάμαι να ξυπνάω σε ένα παγκάκι στην αυλή του σχολείου με τον Δάσκαλο της γυμναστικής, πλέον ανακουφισμένο, από πάνω μου να μου κάνει αέρα.

Με είχε χτυπήσει μια αδέσποτη πέτρα από κάποιον συμμαθητή μου που την πέταξε καταλάθος προς το μέρος μου κατά τη διάρκεια των επεισοδίων του αγώνα. Ο δεύτερος άνθρωπος που αντίκρισα, ήταν ένα αγόρι έτσι τρομαγμένο με ένα βλέμμα γεμάτο τύψεις. Το παιδί αυτό ήταν ο άστοχος που με πέτυχε (Εντωμεταξύ, μη φοβάστε για εμένα, δεν είχα πάθει κάτι, από το σοκ μου λιποθύμησα). Μόλις συνήλθα ξεκίνησε να με ρωτάει πώς νιώθω, αν είμαι καλά, τι θέλω να μου φέρει, αν θα τον συγχωρέσω ποτέ και να μου λέει ότι δεν ήμουν σε καμία περίπτωση ο στόχος του.

Για έναν περίεργο λόγο που δεν ξέρω, εγώ μάζεψα την πέτρα που με χτύπησε, χαμογέλασα και του είπα ότι τον συγχωρώ κι ότι είμαστε φίλοι μόνο αν με αφήσει να του “δώκω έναν πάτσο”. Αφού ο όρος μου του φάνηκε δίκαιος, συμφώνησε! Τον έδειρα, ησύχασα κι από εκείνη την μέρα, μέχρι σήμερα (9 χρόνια) είμαστε καλύτερα φιλαράκια. Κι όλα αυτά, για μια πέτρα??‍♀️

Υ.Γ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΒΙΑ ΚΑΙ ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΦΙΛΟΥΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!

Υ.Γ.2 Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ψυχολογικά διαταραγμένοι έτσι ώστε να είναι φίλοι σας μετά από λιθοβολισμό ή από πάτσους!

Υ.Γ.3 Όταν θα το διαβάζει ο πρωταγωνιστής, θα είναι ξεκαρδιστικό!?

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com