Η αγάπη υπάρχει σε πολλές μορφές αλλά όταν τη νιώσεις πραγματικά, ή θα τη νιώσεις στο έπακρο, ή απλά δεν υπήρξε ποτέ!

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι υποστηρίζουν πως ένιωσαν αυτό το συναίσθημα τόσο έντονα, όμως τους τελείωσε με την πρώτη δυσκολία.

Λοιπόν, αυτό δεν ήταν αγάπη αλλά ρουτίνα, μια στιγμιαία συμφιλίωση με το συναίσθημα αυτό, απλά γιατί είχες ανάγκη να τη βαφτίσεις αγάπη.

Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Άνθρωπος που αγαπά δε ξεαγαπά από την μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται μεγάλος κόπος και πόνος, για να μπορέσεις να ξεπεράσεις ένα άνθρωπο που λες πως αγαπάς. Γι’ αυτό λοιπόν όταν κάποιος σας πει πως του τελείωσε έτσι απλά, να ξέρετε πως ποτέ δε σας αγάπησε πραγματικά.

Αγαπώ θα πει χάνομαι.

Γίνομαι ένα. Το εμείς αφανίζεται και μετατρέπεται σε εγώ. Μόνο εγώ! Ενώνεται. Και βλέπεις τον άλλο κι είναι σα να βλέπεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου! Αυτού του εαυτού που χωρίς την συγκεκριμένη αγάπη θα γίνεται έρμαιο μέχρι να ξαναβιώσει κάτι παρόμοιο. Εάν τα καταφέρει ποτέ. Εάν δεν είστε αυτό, τότε καλύτερα να μην είστε τίποτα!

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ξεπεράσει τόσο εύκολα ένα τόσο έντονο συναίσθημα στοργής ,προσωπικής αφοσίωσης, ευγένειας και συμπόνιας;  Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα τόσο απλά. Συνήθως όταν ο άνθρωπος μας καταλήγει να μην είναι αυτό που γνωρίσαμε κι αυτό που αγαπήσαμε, τότε αυτό που νιώθουμε αργά η γρήγορα ξεθωριάζει, εφόσον δεν έχει υπόσταση πλέον για να συνεχίσει να ζει και να φυτρώνει μέσα μας.

Έτσι λοιπόν, προχωράμε και φεύγουμε μπροστά. Και καλά κάνουμε άλλωστε. Τι να την κάνουμε την αγάπη αν είναι μονόπλευρη; Τι να κάνουμε μια ζωή αφοσιωμένη στη θλίψη και μια οικογένεια διαλυμένη μόνο και μόνο για τον συμβιβασμό της κοινωνικής αποδοχής;

Γιατί ναι, μπορεί η αγάπη να μη θέλει πάντα ανταλλάγματα, αλλά μέχρι πότε θα κρατιέται ένα μονόπλευρο παιχνίδι χωρίς πάρε δώσε;

Γιατί αυτός που σου έδωσε τόσο απλόχερα τη ψυχή του και σου ξεδίπλωσε με τόση τρυφερότητα το είναι του, καταλήγεις να τον προδώσεις με τον χειρότερο τρόπο! Γι’ αυτό λοιπόν, εξαρτάται κι από το πλήγμα που δέχτηκε η αγάπη του, το αν θα συνεχίσει να κρατιέται. Γιατί πολύ απλά, το συναίσθημα που θα υπερισχύει πάντοτε της αγάπης, για όσους αγαπάνε και σέβονται και τον εαυτό τους είναι αυτό της αξιοπρέπειας. Πολύ δεν τον παραμελήσαμε;

Δεν μπορείς λοιπόν να αλλάζεις τα πάντα μόνος σου. Για την αλλαγή χρειάζονται δύο. Σταμάτα να προσπαθείς. Οι άνθρωποι που σε θέλουν στη ζωή τους θα έπρεπε να κάνουν ακριβώς ότι κάνεις κι εσύ για να τους κρατήσεις. Διαφορετικά, δεν αξίζουν ούτε την προσπάθεια, ούτε την αγάπη σου.

Γιατί αν δεν εκτίμησαν τη δική σου, αν δεν εκτίμησαν τον πόνο που μοιραστήκατε από κοινού, τότε ποτέ δε θα εκτιμήσουν τίποτα και κανέναν. Αν τα’δωσες όλα, μη τολμήσεις και νιώσεις τύψεις! Για ένα χωρισμό δε φταίνε πάντα κι οι δύο, όπως τους βολεύει να λένε!

Ποτέ μην απαιτήσεις την αγάπη. Την αυτοεκτίμηση σου μόνο να απαιτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν αξίζει κανείς τόση μετριότητα. Μια στάλα η ζωή και τόση αγάπη γύρω. Ας μη τη χαραμίσουμε!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com