Αναρωτήθηκα. Αν υπάρχουν ακόμα αυτά τα άτομα που το “χόμπι” τους είναι ν’ ακούν. Που όταν πάνε να μιλήσουν δεν ακούγονται. Που θεωρούν χρέος τους να σ’ ακούσουν, γιατί ξέρουν ότι χρειάζεσαι κάπου να τα πεις, να ακουστείς, να νιώσεις ότι κάποιος ενδιαφέρεται.

Αυτά τα άτομα λέγονται “ακροατές”. Σ’ ακούν πάντα με ενδιαφέρον, χωρίς να βαριούνται. Πάντα βρίσκουν το χρόνο. Θα είναι δίπλα σου χωρίς να σε κατακρίνουν και πάντα εχέμυθοι γιατί πολύ απλά αυτό ξέρουν να κάνουν καλά.. Ν’ ΑΚΟΥΝ!!

Δεν συνάντησα ποτέ κανέναν. Γιατί οι πιο πολλοί νομίζουν ότι το πρόβλημα τους είναι μεγαλύτερο απ’ το δικό σου. Κι αν καταφέρει να μιλήσει και να πει το προβληματισμό του, πάλι θα ανατρέξουν με άθελο τρόπο στο δικό τους θέμα. Θα προσπεράσουν λες και δεν μίλησε, λες και κανείς δεν άκουσε.

Όχι μία, αλλά δέκα ώρες να τους μιλάς αυτοί δεν καταλαβαίνουν. Έτσι φεύγει απογοητευμένος που δεν ακούστηκε και που μαζί με τα δικά του προβλήματα φορτώθηκε ακόμα ένα. Την νύχτα όταν θα ξαπλώσει ανάμεσα στις δικές του σκέψεις, στα δικά του προβλήματα θα είναι κάπου εκεί και το δικό σου… σαν να είναι δικό του.

Μα νιώθει πως αυτός είναι ο σκοπός του. Κι ο σκοπός επετεύχθη. Να νιώσει κάποιος ότι τον βοήθησε, μόνο με τη σιωπή του.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν τη σιωπή τους χρυσό. Σε έντονες συζητήσεις προτιμούν να αποχωρούν παρά να χάσουν σταγόνα από το σάλιο τους για κάτι που πιστεύουν ότι θίγει την αξιοπρέπεια τους.

Προτιμούν να φεύγουν όταν φτάσει η υπομονή τους στο τέρμα. Μα κι αυτή δεν τερματίζεται εύκολα. Έχουν βουνό υπομονής και ατέλειωτες ευκαιρίες να δώσουν.

Κι όπως είπα, όσο κι αν έψαξα, δεν συνάντησα ποτέ κανένα. Κι αν εσύ που με διαβάζεις είσαι ένας απ’ αυτούς τότε.. καλωσόρισες!!!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com