Εγώ γελώ. Εσύ γελάς. Αυτός γελάει. Εμείς γελάμε. Εσείς γελάτε. Αυτοί γελούν.

Και τελικά γελάει κανείς; Όπως το είπατε. Κανείς. Γιατί εγώ φοβάμαι μήπως εσύ κι αυτός γελάτε εις βάρος μου. Κι εμείς γελάμε για σας, κι αυτοί για μας. Και γίναμε όλοι μια καλοστημένη τραγωδία. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και τραγωδία αν είχε κάποιος από μας την ευσυνειδησία να γελάσει με τα χάλια μας.

Και μένει το μειδίαμα εκεί. Μισοζωγραφισμένο στα χείλη. Σαν να φοβάται να σχηματιστεί. Έχει μια όψη χαμόγελου μα του λείπει η υφή κι η γεύση.

Αστεία-αστεία, θέλει κότσια να είσαι ευτυχισμένος στον κόσμο των δυστυχισμένων. Πώς να τη δεχτείς την ευτυχία; Νιώθεις χρέος σου να είσαι κατσούφης και σκυφτός, να εφαρμόζεσαι στο γκρίζο που μας έχει κυκλώσει. Ποιος είσαι εσύ και τι καλό έχεις κάνει να αξίζεις χαμόγελα; Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ μου μιλάς για χαμόγελα.

Πόλεμοι και χρεοκοπίες, πρόσφυγες και νεκροί, άρρωστοι και πεινασμένοι, αδικημένοι και ψυχικά διαταραγμένοι. Πού χώρος για χαμόγελα;

Πώς να ξυπνήσω εγώ σήμερα να πω είμαι ευτυχισμένος; Πρώτα είναι το ουτοπικό. Δε θα ήταν εθελοτυφλία και προσποίηση; Με ποια καρδιά να αγνοώ την πραγματικότητα και να χτίζω μια δική μου να χωράω μέσα τα χαμόγελά μου;

Κι έπειτα είναι και το εγωιστικό. Δεν είναι εγωισμός να είμαι χαρούμενος ετσιθελικά; Επειδή, εγώ είμαι τυχερός και μου πάνε τα πράγματα καλά, έχω το δικαίωμα να αυτοαποκαλούμαι ευτυχισμένος; Δε θα ήταν λάθος να εστιάσω στο δικό μου μικρόκοσμο αγνοώντας την πραγματικότητα; Δε θα ήταν εξαγορά της ευτυχίας μου;  Και με τη συνείδηση, μετά; Θα παζαρέψουμε κι εκεί τις τιμές μας;

Κι έπειτα είναι και το άλλο. Φοβάσαι. Φοβάσαι να το πεις. Πως γελάς, πως είσαι χαρούμενος. Φοβάσαι μη γελάσουν οι μοίρες μαζί σου και σου πάρουν την ευτυχία από τα χέρια.

Γιατί το γνωρίζεις πως τίποτα δε σου ανήκει πραγματικά. Πως ό,τι έχεις μπορεί μ’ ένα φύσημα ανέμου να γίνει στάχτη. Και το φοβάσαι. Φοβάσαι μήπως δεν είσαι άξιος της ευτυχίας και μήπως δεν είσαι ικανός να την κρατήσεις. Σαν γυναίκα εκτός των κυβικών σου. Και τελικά τη διώχνεις, εσύ. Τη φθείρεις, τη ξεφτίζεις. Στην προσπάθεια σου να την απομυθοποιήσεις, ώστε να μην τη φοβάσαι, την εκμηδενίζεις. Και τελικά, εσύ την ξεπουλάς και κανείς άλλος. Εσύ τη διώχνεις, εσύ επιλέγεις τη δυστυχία.

Και τα πράγματα ίσως τελικά να είναι απλά. Αν αντιστρέψει κανείς τον τρόπο σκέψης, ακριβώς λόγω των κακών που συμβαίνουν γύρω μας έχουμε το χρέος να χαμογελάμε. Να βλέπουμε τον πόνο και τη δυστυχία γύρω μας και να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε γύρω μας πράγματα να κρατηθούμε. Που έστω και σε μερικά σημεία σταθήκαμε τυχεροί. Δε γελάμε με τη δυστυχία των άλλων προς Θεού. Απλά εκτιμούμε εκείνα που έχουμε.

Κι αφού έξυπνοι άνθρωποι είμαστε, και διαθέτουμε τη διαύγεια να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή έχει τα σκαμπανεβάσματά της, κι ότι δεν μπορεί πάντα όλα να μας πάνε καλά, όπως και δεν μπορεί πάντα όλα να μας πάνε κακά. Δε γελά κανείς με την ευτυχία μας πέρα από τους εαυτούς μας. Αν σήμερα μου έτυχε κάτι καλό, είναι ανόητο να μην το χαρώ γιατί ενδόμυχα τρέμω μήπως αύριο μου τύχει κάτι κακό. Αν είναι να τύχει, θα τύχει. Είτε γελάσω σήμερα είτε όχι, θα τύχει. Θα ήταν έξυπνο λοιπόν, να χαρώ τις χαρές μου στις ώρες τους και να διαχειριστώ τις λύπες μου στις ώρες τους.

Κι ας μη πολυαναλύουμε τα πράγματα.  Όπως αντιλαμβάνεστε είναι όλα θέμα οπτικής γωνίας.

Είναι εύκολο να είσαι μίζερος και να λυπάσαι τον εαυτό σου. Το δύσκολο είναι να πατήσεις πόδι και να χαμογελάσεις. Να γελάσεις πρώτα για σένα, κι ύστερα για τη ζωή, με τα καλά της και τα κακά της. Και να πεις είμαι χαρούμενος για ό,τι μου πάει καλά, και ξέρω να προσπαθώ για ότι μου πάει στραβά, άρα δεν έχω λόγους να κατσουφιάζω. Και με το χαμόγελο αυτό φροντίζω να χρωματίσω και λίγο το γκρίζο γύρω μου και να συμβάλω με το δικό μου τρόπο στην ευτυχία του κόσμου.

Κι είναι αυτό αρκετό για μένα σήμερα. Κι αν ρωτάτε τελικά αν γελάει κανείς, ρωτήστε πρώτα αν γελάτε εσείς.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com