Γιατί με κατηγορείς άδικα, αγαπημένο μου μελισσάκι;  Γιατί θεωρείς ότι τα ‘χω βάψει μαύρα;

Βρίσκεις μακάβριο τον τίτλο του άρθρου μου;  Μα είναι όλα μέσα στη ζωή, γάμοι, μνημόσυνα, κηδείες.  Κάποιες φορές πρωταγωνιστείς σε αυτά, άλλες απλώς παρίστασαι ή συμπαρίστασαι (έτσι είναι η ζωή, μάνα μου). Το ξέρω, το ξέρω, δεν είναι σίγουρο ότι όλοι μας θα παντρευτούμε, ούτε ότι θα μνημονευόμαστε ες αεί.  Σίγουρο και βέβαιο είναι όμως ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και αυτό το ξέρουμε ήδη.  Όλοι!

Σε καταλαβαίνω που δυσανασχετείς, αλλά επίτρεψέ μου και πάλι να διευκρινίσω τις προθέσεις μου. 

Είτε ευχάριστες, είτε δυσάρεστες, αυτές οι θρησκευτικές – κοινωνικές – ανθρώπινες τελετές είναι κομμάτι της ζωής μας και αποτελούν μέρος του εβδομαδιαίου μας προγράμματος. 

Όχι, δε θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω υποχρεώσεις, γιατί το κριτήριο της ανθρώπινης επιλογής για όσους θέλουν ή δε θέλουν να παραστούν σε αυτές είναι, σε αυτή την περίπτωση, πολύ ισχυρό.  Ούτε καν θα τολμούσα να μιλήσω για επαχθείς διαδικασίες,  από τη στιγμή που χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου ή στέκεσαι δίπλα του σε μία ομολογουμένως πολύ δύσκολη στιγμή.  (Άσε που κάποιοι διεκδικούν την προσωπική τους προβολή με την παρουσία τους σε γάμους, μνημόσυνα και κηδείες.  Οπωσδήποτε δεν αναφέρομαι σε αυτούς, ούτε στον καιροσκοπικό χαρακτήρα που αυτοί έχουν προσδώσει σε αυτές τις τελετές.)

Μεγαλώνοντας, μου δίνεται η εντύπωση ότι αυτές οι τελετές υπάρχουν τελικά στη ζωή μας, για να μας υπενθυμίζουν σε καθημερινό επίπεδο τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής.  Για να μας προϊδεάζουν ίσως για το … «επερχόμενο» και για να μας κάνουν έτσι να αντιλαμβανόμαστε αφενός την αξία της ανθρώπινης ζωής και αφετέρου τη μηδαμινότητά της μέσα στο σύμπαν. 

Πολύ καβαφική η προσέγγισή μου, αλλά ναι, πιστεύω ότι αυτές οι ανθρώπινες εκδηλώσεις μας βοηθούν να είμαστε όχι απαραιτήτως σεμνοί και ταπεινοί, αλλά έτοιμοι και θαρραλέοι.  Μας βοηθούν δηλαδή να εκτιμήσουμε τις όμορφες στιγμές, τις χαρές αλλά και τις λύπες που συνυπάρχουν σε τούτη τη ζωή που δεν είναι ούτε άσπρη, ούτε μαύρη.  Είναι γκρι και κάποτε τελειώνει.  Να συνειδητοποιήσουμε ακόμη πως γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, όταν με μία ευχή μας εκδηλώνουμε το ενδιαφέρον μας για τον άλλο, είτε αρχίζει τη ζωή του, είτε την τελειώνει, πως δεν είμαστε μόνοι κι έρημοι σε τούτη τη ζωή, αλλά είμαστε ακόμη εκείνα τα αριστοτελικά όντα, τα κοινωνικά, που έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο και στην αφετηρία μα και στον τερματισμό. 

Τα πάντα εν σοφία εποίησεν.  Γάμοι, μνημόσυνα, κηδείες, μέσα και αυτά.  Έτσι, για να αντιληφθούμε τη χρησιμότητα της γης αλλά και του ουρανού, την υποταγή μπροστά στο φως του ήλιου μα και στο επακόλουθο σκοτάδι.  Οι αντιθέσεις!  Αχ αυτές οι αντιθέσεις! 

Έτσι, για να έχουμε διαρκώς στον νου μας ποιοι και τι είμαστε.  Τον προορισμό μας. 

Και δεν το λέω για κακό.  Αντιθέτως, μελισσάκι μου, ανήκουμε στο ανθρώπινο είδος και παρά τη φθαρτότητά μας, έχουμε το προνόμιο της μνήμης, γιατί μέσα από τους απογόνους και τα έργα μας, μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτή τη φθαρτότητα.  Αρκεί να αφήσουμε πίσω μας αξιόλογο και αξιομνημόνευτο έργο, είτε πρόκειται για τα παιδιά μας, είτε για τη δουλειά μας, είτε, είτε, είτε…  

Κανείς δε θα θυμάται το γαμπριάτικο κουστούμι σου, μελισσάκι μου, όποτε και αν το φορέσεις.  Η αρχή και το τέλος δεν έχουν σημασία, αλλά η ενδιάμεση πορεία και τα όσα θα πετύχεις σε αυτήν, ώστε να σε μνημονεύουν, να θέλουν να σε θυμούνται, να αξίζει να σε θυμούνται.  Και έχουμε τόσες πολλές ευκαιρίες σε αυτή την ενδιάμεση πορεία που λέγεται ζωή, για να το καταλάβουμε, τόσους γάμους, τόσα μνημόσυνα, τόσες κηδείες.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com