Σάββατο βράδυ, είσαι στο γνωστό μπαράκι με φίλους. Μετά από μια κουραστική εβδομάδα στην δουλειά, πίνεις την πρώτη γουλιά από το ποτό σου. Το αλκοόλ σου καίει γλυκά τον ουρανίσκο και νιώθεις ήδη την χαλάρωση να κατακλύζει το σώμα σου. Εκείνη την στιγμή, σηκώνεις το βλέμμα σου και την βλέπεις να μπαίνει μέσα στο μαγαζί. Την παρατηρείς,  πηγαίνει και κάθεται στο μπαρ μόνη της. Την κοιτάζεις επίμονα και αποφασίζεις να πας να της μιλήσεις. Τότε, λίγο πριν την μεγάλη κίνηση, πάει κάποιος την αγκαλιάζει από πίσω, εκείνη χαμογελάει με ένα χαμόγελο που φωτίζει όλο της το πρόσωπο και τον φιλάει. Η απόρριψη δόθηκε πριν ακόμη πεις λέξη.

neolaia.gr

Εκείνη τη στιγμή τρελαίνεσαι για την κίνηση που δεν πρόλαβες να κάνεις και σε πιάνει λύσσα. Τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να τρελαθείς τόσο; Αυτά που δεν είπες ή ότι «αυτό» που άρεσε σε εσένα είναι κάποιου άλλου; Θέλεις να σου απαντήσω ειλικρινά; Πιθανόν το δεύτερο.

Είναι ο εγωισμός σου. Σε πιάνει η λύσσα να σκέφτεσαι πως κάποιος έχει τον άνθρωπο που άρεσε σε εσένα. Πηγαίνεις πίσω στην παρέα σου προσπαθώντας να συνεχίσεις την βραδιά σου. Κάνεις πως ακούς τις συζητήσεις, συμφωνείς κι εσύ δεν ξέρεις σε τι, μα το βλέμμα σου καρφωμένο εκεί, στο μπαρ. Τι προσπαθείς άραγε να κάνεις; Παρατηρείς κάποια ματιά, κάποια έκφραση που θα δηλώσει πως δεν είναι καλά εκεί, για να μπορέσεις να κάνεις την κίνηση σου. Όμως δεν πιάνεις κάποια τέτοια είδους έκφραση και εσύ λυσσάς ακόμη περισσότερο.

patrisnews.com

Η στιγμή που φεύγει έχει φτάσει, γυρίζεις και ξαφνικά δεν είναι εκεί. Απογοητευμένος πλέον που έχασες, έστω το τελευταίο βλέμμα νιώθεις περίεργα. Μα γιατί; Δεν την ήξερες και ούτε θα την ξανά δεις. Ένα πέπλο λύπης έχει πέσει επάνω σου. Ξέρεις τι είναι αυτό; Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο τα πρώτα δευτερόλεπτα χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουμε, βλέπουμε μια πιθανότητα, μια προοπτική σχέσης. Γίνονται όλα υποσυνείδητα και σε κλάσματα δευτερολέπτων. Είναι το πρώτο πράσινο φως που μας δίνει το μυαλό μας. Γι’ αυτό λοιπόν κι εσένα σε έπιασε αυτή η λύσσα που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Είναι όλα αυτά που για λίγα δευτερόλεπτα ήλπιζες πως θα ζήσεις.

Τελικά ναι, φταίμε εμείς και το μυαλό μας που προκαλούμε αυτή τη λύσσα. Μα που ξέρεις; Ίσως κάπου, κάποτε τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος εάν είναι γραφτό θα συναντηθείτε ξανά. Και η λύσσα τότε θα κοπάσει ?

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: keepup.gr