Όσο μεγαλώνω τρέμω, μήπως πήρα λάθος τρένο..

Θυμάσαι τότε που πονούσα; Ναι τότε, που με είχαν πληγώσει. Εσύ ήσουν αυτή που με έκρυψε μέσα της, που μου έλεγε πως όλα τα άλλα είναι ασήμαντα, όταν  πραγματικά  πιστεύουμε στον εαυτό μας. Την αξία σου μόνο εσύ την ξέρεις, μου λεγες! Κανείς δε πρόκειται να σε αμφισβητήσει χωρίς τη συγκατάθεση σου και πως ο μόνος που έχει την εξουσιοδότηση να σε επηρεάζει είναι ο ίδιος σου ο εαυτός και με αυτόν μένεις όταν τα δεδομένα σου ταράζονται. Αυτός σε ξέρει, περισσότερο απ’ όλους. Ανασκουμπώσου και μη πολυμιλάς λοιπόν. Απλά δείξε τους.

Φοβάμαι μαμά! Δεν ντρέπομαι να το πω.

Κανείς δεν αγαπάει αληθινά. Και δε μιλάω για μένα. Εγώ έχω υπέρμετρη αγάπη γύρω μου. Θυμάσαι που μου’ λεγες πως μου αξίζουν τα καλύτερα και πως αργά ή γρήγορα ότι δώσουμε θα πάρουμε σε αυτή τη ζωή;…. Ε λοιπόν τα βρήκα! Και είναι τόσο αληθινά. Μα εγώ ακόμα φοβάμαι.. Όχι για μένα. Για τους άλλους.  Γιατί εσύ με έμαθες να δίνω τόση αγάπη κι εγώ αντί για αγάπη αντικρίζω μίσος και φόβο.

Φοβάμαι τον κόσμο μαμά! Όσο μεγαλώνω φοβάμαι. Ψάχνω να βρω αξίες και ιδανικά, μα δε τα καταφέρνω. Εκεί που τα βρίσκω ξεγλιστράνε από τα χέρια μου ξανά, και χάνονται. Γίνονται ένα με την απάτη, με την αλαζονεία, με την κακία.

Φοβάμαι!  Και ξέρεις τι φοβάμαι πιο πολύ; Μη χαθώ κι εγώ μαζί τους. Μη γίνω ένα με το πλήθος. Πάντοτε μου’ λεγες να χαίρομαι. Να επιδιώκω αυτό το διαχωρισμό.  Τον τόσο τετριμμένο, τον βαρετά προβλέψιμο. Κράτα την ουσία για σένα μου’ λεγες, γιατί όσο και να τους εξηγήσεις, δεν ταυτίζονται. Κι εκείνη η μαγεία, δύο φορές θα χαθεί. Έτσι και χάθηκε Γιατί εγώ δε σε άκουσα, και τους εξήγησα. Η μάλλον, προσπάθησα να τους εξηγήσω. Μα αυτοί δεν κατάλαβαν. Κι εγώ πάλι, φοβήθηκα.

Ναι φοβάμαι! Μα δε φοβάμαι από αδυναμία! Φοβάμαι από δύναμη.

Εκείνη που εσύ μου έδωσες για να συνεχίσω να ζω και να αγωνίζομαι. Φοβάμαι να γίνω ο άθλος σε ένα κόσμο άθλιο. Φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου σε ένα κόσμο που χλευάζει τις αξίες και την ταπεινότητα. Φοβάμαι για την κατάντια μας, γιατί χανόμαστε μαμά!  Δεν έχουμε γίνει προέκταση ο ένας για τον άλλον όπως ήλπιζες και καταδικαστήκαμε. Κι αποτύχαμε στην προσπάθεια. Κι αυτή δεν εκτιμήθηκε, γιατί δε θα έπρεπε  να προσπαθούμε. Έμφυτο να ήταν, θα’ πρεπε..

Γιατί γεννηθήκαμε άνθρωποι και στην πορεία το χάσαμε.

Κι είναι που φοβάμαι γιατί  μας τη τσάκισαν κι εμείς σωπάσαμε! Τρύπησαν τα όνειρά μας κι εμείς καθίσαμε ανάλγητοι να περιμένουμε το τέλος. Κι είναι που φοβάμαι να ζω σε ένα κόσμο χωρίς την επανάσταση. Την επανάσταση της ουσίας κι όχι του θορύβου.

Μαμά; Όσο μεγαλώνω σου μοιάζω! Αυτό είναι που φοβάμαι ! Με διώχνουν συνεχώς αυτά που με έμαθες, σαν θηλιά στο λαιμό αυτά που με δίδαξες. Όπου κι αν πάω πατώ στη λάσπη. Δεν καταφέραμε να γίνουμε συνεπιβάτες μαμά. Το ξέρω πως κι εσύ αυτό ήθελες. Γι’ αυτό στεναχωριέμαι. Αυτό που δεν κατάφερες προσπάθησα να το κάνω εγώ.

Μα δεν μπόρεσα!

Μου έμαθες τόσα πολλά, που απλά ήθελα να σου πω πως δε πειράζει! Εφόσον το «πολύ» μας για άλλους είναι παράλογο, καλύτερα μόνοι μας, παρά με το «λίγο» τους. Μη μας το μολύνουν. Κι είναι τόσο αγνό και τόσο ξένο το δικό τους. Ποτέ δε θα μάθουν..

Μόνο ένα ελπίζω κι ο φόβος μου ξαφνικά εξαφανίζεται. Πως όσο κι αν φοβάμαι θα νικήσουμε. Γιατί η απλότητα του ανθρώπου είναι το μοναδικό που μένει σε αυτό το επιφανειακό που λέγεται ζωή. Αυτό θα μείνει όταν τα φώτα σβήσουν. Όλα τα άλλα δεν άναψαν ποτέ. Θα μένουν σβηστά. Για πάντα. Για το Θεαθήναι !

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com