Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι, από μακριά να σ’ αγαπώ. Να σε κοιτώ και να μη με βλέπεις. Να σε νιώθω και να μη σ’ αγγίζω. Να ακούω τη φωνή σου, μα να’ ναι σιωπή. Πώς να κλείσει άραγε μια πόρτα που ακόμα δεν έχει ανοίξει; Πώς να χορτάσεις έναν έρωτα που ακόμα δεν έχεις γευτεί; το απωθημένον φυγείν αδύνατον και το ουδέποτε γενόμενον, μόνιμη ανάγκη….

Φοβάμαι λοιπόν μήπως συνηθίσω έτσι από μακριά να σ’ αγαπώ. Και πιο πολύ φοβάμαι μη σε χάσω… Τρέμω στην ιδέα της ενδεχόμενης απώλειας σου. Κι ύστερα σκέφτομαι πως η απώλεια προϋποθέτει κατοχή, κτήση…. και σε εμένα ποτέ δεν ήσουν πραγματικά δικός μου… Είναι όμως που τόσο εντέχνως, μονοπωλούσες τις δικές μου σκέψεις, που εν τέλει τις έκανα βίωμα και πορευόμουν μ’ αυτές…..

Και κάπως έτσι περνούσε ο καιρός… Μα η αγάπη δε φεύγει, είναι μέσα μας, λένε. Και ας βαφτίζουν όλοι εκείνοι τις δικές τους εφήμερες ιστορίες, αγάπη. Κι ας δηλώνουν με κάθε τρόπο πως είναι ο ένας κτήμα του άλλου….

Μα η αγάπη μετριέται στην ουσία, όχι στο πυροτέχνημα…..**

Κι η αλήθεια είναι πως φοβάμαι ναι. Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι, από μακριά να σ’ αγαπώ…. Και πιο πολύ φοβάμαι, πως αυτό κάνω ήδη…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: cdn.pixabay.com