Loading

Φοιτητικά άγχη: #ΝΟΤ

Οι ζωές μας είναι σαν ένα τρένο που τρέχει στις ράγες του χρόνου περνώντας κάθε φορά από μια στάση. Στη στάση αυτή θα διαλέξεις αν θα κατέβεις ή αν θα περιμένεις την επόμενη (γιατί πάντα υπάρχει η επόμενη). Ένα είναι σίγουρο ότι και να διαλέξεις πάντα κάτι καινούργιο θα σε περιμένει. Μια στάση απ’ αυτές είναι και τα φοιτητικά μας χρόνια.

Θυμάσαι; Κάθε πρωί έτρεχες σαν τρελός να φτάσεις στην ώρα σου στο μάθημα για να μην χάσεις πάλι αυτή τη σημαντική διάλεξη που το πιθανότερο να ήταν στην τελική εξέταση (αχ…τη μάταιη προσπάθεια!). Μετά, δεν έχανες την ευκαιρία για ένα παγωμένο καφέ ο οποίος μάλιστα διαρκούσε για το υπόλοιπο της μέρας (και οικονομικοί, λοιπόν). Κατά το μεσημεράκι έψαχνες τη μάνα σου και εκείνα τα μυρωδάτα αριστουργήματα, όμως βολευόσουν με ότι υπήρχε στο ψυγείο ή τη διπλανή ψησταριά. Και φυσικά να μην αναφέρω τα ατέλειωτα ξενύχτια που ξεφάντωνες με φίλους. Πέρα, όμως, από τα ωραία κάπου εκεί κρύβονται και στιγμές απόλυτης απόγνωσης, εγκλωβισμού και απογοήτευσης.

Και όλα αυτά μόνο σε μια στάση!

Τότε ήταν που είχες ανακαλύψει και τα φοιτητικά σου άγχη. Εξεταστικές, μαθήματα, γνωριμίες, φιλίες, έρωτες, θέματα προσανατολισμού (αχ να ξέρατε πόσες φορές έχω χαθεί… κι ακόμα δηλαδή), οικονομικά ζητήματα είναι μερικά από αυτά. Όμως αν το καλό σκεφτείς αυτά πάντα θα υπάρχουν όχι μόνο στα φοιτητικά χρόνια αλλά στη ζωή μας ολόκληρη.

Επομένως, εμείς ήμαστε αυτοί που θα καθορίσουμε τη διάσταση και το χώρο που θα έχουν στην καθημερινότητα μας. Είναι κάτι δύσκολο αλλά όχι κάτι το ακατόρθωτο. Μια προσπάθεια μάλιστα ίσως μας πείσει!

Ένας φίλος μου όποτε τύγχανε να με δει κάπως στρεσαρισμένη και ευάλωτη μπορώ να πω, η συμβουλή του ήταν πάντα το ίδιο πράγμα (τόσο προβλέψιμος και άλλο τόσο ανακουφιστικός ο λόγος του). Μου έφερνε ένα ποτήρι νερό και μου έλεγε «Πιάσε το ποτήρι που έχεις μπροστά σου και σήκωσε το ψηλά». Τότε ξεκινούσε να με χρονομετρά με το μικρό, μαύρο, δερμάτινο του ρολόι. Περνούσαν 5 λεπτά, 10 λεπτά, 20 λεπτά, 30 λεπτά, μια ώρα, δυο ώρες  και αυτός συνέχιζε να μετρά κάθε λεπτό που περνούσε. Εγώ όμως δεν μπορούσα άλλο το χέρι μου είχε μουδιάσει. Και όταν του το έλεγα αυτός αποκρινόταν «Όσο ελαφρύ και αν είναι το ποτήρι, ώρα με την ώρα βαραίνει. Συνεπώς, όσο κρατάς το άγχος μέσα σου, τόσο περισσότερο σε επηρεάζει και σε βαραίνει». Και τότε με μια περίεργη κίνηση μου άρπαζε το ποτήρι και κατάπινε μέχρι και την τελευταία γουλιά και μετά συνέχιζε «Γι’ αυτό μην επιτρέψεις να σε παραλύσει. Θα βρεις τον τρόπο εσύ… το ξέρω».

Το τρένο της ζωής δεν ακολουθεί την ίδια διαδρομή και προ πάντων δεν γυρίζει ποτέ πίσω.

Η κάθε στάση γίνεται για ένα λόγο τον οποίο συνήθως μαθαίνεις στο τέλος της διαδρομής.

Άδειασε, λοιπόν το ποτήρι, ξεπέρασε τα άγχη σου είτε αυτά είναι φοιτητικά είτε οτιδήποτε άλλο και ζήσε κάθε στιγμή στο τέρμα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ

Λέξεις κλειδιά: Δικηγόρος, Γένος θηλυκού, Ρομαντισμός, Ρεαλισμός, Τρελή, Παλαβή, Υπερβολή, Ουτοπία, Θάρρος, Θράσος, Φρίκη, Χάος, Αλλαγές, Ελευθερία, Επιλογές. Εμπνεύσεις: ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ Λογοτεχνία (Ουγκώ), Ποίηση (Καζαντζάκης), Θέατρο (Τένεσσυ)

svg

What do you think?

Show comments / Leave a comment

Leave a reply

svg
Quick Navigation
  • 01

    Φοιτητικά άγχη: #ΝΟΤ