Στη ζωή εντάσσεται και ένα αναπόφευκτο γεγονός, και αυτό είναι ο θάνατος. Όπως ανέφερε και ο  Γκοτάμα Βούδα «Ό,τι γεννήθηκε είναι προορισμένο να πεθάνει». Ωστόσο, μερικές φορές η σκέψη του τέλους της ζωής μας, επιφέρει ένα αίσθημα πραγματικού τρόμου. Τις περισσότερες φορές, ο θάνατος είναι μια τόσο σκληρή πραγματικότητα που πολλοί προτιμούν να αποφεύγουν και να μην μιλούν καθόλου για αυτόν.

Το άγχος για τον θάνατο μας απασχολεί πιο πολύ στην ενήλικη ζωή, κυρίως μετά την αρχή της τέταρτης δεκαετίας της ζωής μας. Ωστόσο ο θάνατος απασχολεί τον άνθρωπο καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του για διάφορους λόγους και με διαφορετική ένταση σε κάθε φάση της.

Μερική λόγοι που ο θάνατος μας φοβίζει κυρίως βασίζονται: στον τρόμο των τελικών διαδικασιών απόσχισης κατά την πράξη του καθαυτού θανάτου, στον τρόμο του άγνωστου και του απροσδιόριστου, στην προσκόλληση στη μορφική ζωή γιατί με αυτή ταυτίζεται πρώτιστα η συνείδηση και τέλος στην λανθασμένη διδασκαλία για τον Παράδεισο και την Κόλαση, που αμφότερα είναι μια δυσάρεστη προοπτική για ορισμένους τύπους.

Όσο αφορά τους παραπάνω φόβους, μπορούμε να τους διαχειριστούμε πριν μετουσιωθούν σε φοβίες, με το να αναλύσουμε περισσότερο το θέμα αντιμετωπίζοντας το συναίσθημα του φόβου με λογική, καθώς το όλο ζήτημα είναι καθαρά ψυχολογικό.

dogma.gr

Αυτό που εμείς οι άνθρωποι ορίζουμε ως θάνατο στην ουσία είναι μια μετάβαση όπως και όλες οι άλλες μεταβάσεις που υπάρχουν μέσα στη ζωή μας. «Η τελευταία μας μέρα δε φέρνει την καταστροφή, αλλά τη μετοίκησή μας» όπως σωστά ανάφερε ο Κικέρων. Είναι η είσοδος σε μια πιο πληρέστερη ζωή, χωρίς τα εμπόδια του σαρκικού φορέα. Ας αναλύσουμε τώρα μερικούς από τους φόβους που προκαλούν τόσο τρόμο:

Η διαδικασία απόσχισης κατά την πράξη του καθαυτού θανάτου που τόσο πολύ φοβίζει δεν υπάρχει, εκτός στις περιπτώσεις βίαιου και αιφνίδιου θανάτου και τότε το μόνο αληθινά ενοχλητικό είναι μια στιγμιαία συγκλονιστική αίσθηση κινδύνου και καταστροφής που διακατέχει το ίδιο το άτομο. Τίποτα παραπάνω!

Ο τρόμος του άγνωστου και του απροσδιόριστου διαφέρει ανάλογα με το πόσο εξελιγμένη συνείδηση έχει ο άνθρωπος. Πιο συγκεκριμένα, για τον ανεξέλικτο ο θάνατος είναι κυριολεκτικά ένας ύπνος και μια λήθη, γιατί ο νους δεν είναι αρκετά αφυπνισμένος για να αντιδράσει και η δεξαμενή της μνήμης είναι άδεια. Για το μέσο καλό πολίτη ο θάνατος είμαι μια συνέχιση της διαδικασίας της ζωής στη συνείδηση του και μια προώθηση των ενδιαφερόντων και τάσεων της ζωής. Για τον μοχθηρό και σκληρά ιδιοτελή υλιστή, για τον εγκληματία, προκύπτει εκείνο που λέμε «γήινη πρόσδεση».

Τέλος όσο αφορά τον Παράδεισο και την Κόλαση βασίζεται ως συνήθως σε λανθασμένα συμπεράσματα και παρανοήσεις. Είναι μια λανθασμένη πεποίθηση. Ο Θεός δεν έχει κατασκευάσει κάποια Κόλαση ούτε υπάρχει τόπος απ’ όπου Αυτός απουσιάζει. Παράδεισος και Κόλαση δεν είναι δυο διαφορετικοί τόποι, είναι απλά ερμηνείες που δίνουμε όταν βιώνουμε θετικές ή αρνητικές εμπειρίες ζωής. Όπως σωστά κάποτε είπε και ο Οδυσσέας Ελύτης ‘’Απο εμάς θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα, από μας θα εξαρτηθεί ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε, η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας’’.

Είναι κάποιες φορές που η σκέψη του θανάτου μας εμποδίζει στο να ευχαριστηθούμε την ζωή μας ,μας δημιουργεί μια αίσθηση ματαιότητας. Οι φράση του Νίτσε «Πέθανε τη σωστή στιγμή» δηλώνουν την στάση που θα πρέπει να έχουμε όλοι μας απέναντι στη ζωή και αλλά και στον θάνατο. Ο κύριος στόχος του Νίτσε ήταν να μας δείξει ότι δεν θα πρέπει να στρεφόμαστε σε ασήμαντες ανησυχίες αλλά να ζούμε όσο πιο έντονα μπορούμε την ζωή μας στο έπακρο.

«Πρέπει να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο και να μελετάμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα.» Μαχάτμα Γκάντι

Πηγή: Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας BAILEY A. ALICE

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: healthview.gr