Υπάρχει μία φωτογραφία μου σε ένα διαμέρισμα κάπου μακριά, πολύ μακριά, στο Πεκίνο, στην Κίνα, εκεί όπου ανθίζουν τα χρυσάνθεμα, μα και κάπου κοντά, πολύ κοντά, μέσα σου, μέσα μου!  Την έχω δει αυτή τη φωτογραφία, σε φωτογραφίες από κάποιο κινητό, σε διάφορες βιντεοκλήσεις, κάτι ώρες τρελές, είμαι νύφη σε αυτήν τη μέρα του γάμου μου.  Και μια ζωγραφιά της κόρης μου.  Και αυτήν την έχω δει να κρέμεται σε μια πινακίδα ενός γραφείου στον 7^ο όροφο ενός ψηλού κτηρίου στο Πεκίνο, μπορεί να ‘ναι και στον 11^ο, μα δεν έχει σημασία.

Και ξέρεις κ εσύ ότι στο δωμάτιο με τις μπλε κουρτίνες υπάρχει πάνω στο κομό ένα κόκκινο σκυλάκι – κάτι μου έλεγες για το έτος του σκύλου –  ενώ στα ράφια της βιβλιοθήκης μου θα δεις τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόυς και τα ποιήματα της Αρβελέρ για την Κωνσταντινούπολη, με το ροζ εξώφυλλο.  Πάντα ήξερες την τρέλα μου με τα βιβλία και πάντα διάλεγες για μένα τα σωστά!  Και αν το έχεις ξεχάσεις, σου θυμίζω ακόμη τη φωτογραφία στο φοιτητικό μου δωμάτιο, εκείνη την χαζή πια, όταν ήσουν δόκιμος κι εγω, όπως πάντα χαζή φοιτήτρια της Φιλοσοφικής.

Τι όμορφο που είναι να μεγαλώνεις με κάποιον και να τον έχεις πάντα σε όλες σου τις αναμνήσεις.  Τι όμορφο που είναι!

Τι δύσκολο συνάμα αυτός να είναι πια χρόνια μακριά.  Πολλές φορές θυμάμαι κάτι να σου πω, μα πού;  Οι ώρες δεν είναι πάντα κατάλληλες.  Ύστερα το ξεχνώ, υποσχέθηκα ότι θα τα γράφω.  Άλλες πάλι φορές θέλω να σε ρωτήσω τι κάνεις, μα στην τρεχάλα επάνω, συνέχεια το αναβάλλω.  Μη νομίζεις, με όλους έτσι γίνεται.  Γίναμε αναβλητικοί, αρνητικοί, κουραστήκαμε, μας καταβάλλει πότε πότε η ζωή.

Το ξέρω ότι είσαι καλά κι ας είσαι μακριά.  Και ξέρω πως κι εσύ τρέχεις στους ρυθμούς της δικής σου ζωής, λες και προχωράμε παράλληλα σε δύο διαφορετικές ηπείρους, τι πράγμα κι αυτό.  Μου αρέσει η πορεία σου, έγινες … αυτό που έπρεπε να γίνεις, αυτό που σου άξιζε από πάντα να γίνεις.  Πόσα πολλά ακόμη σου αξίζουν, έστω και αν τα βιώνεις μακριά.  Θυμάσαι που διαβάζαμε μαζί Ιστορία της Κύπρου στο άδειο σπίτι δίπλα στη ραπτομηχανή;  Μπορεί και να φορούσες πυτζάμες ή μήπως ήμουν εγώ αυτή με τις πυτζάμες;  Πώπω, και οι δυο καλοί ήμασταν και είμαστε ακόμη.

Οι φιλίες από απόσταση, όταν η ζωή προχωρά και σε βρίσκει στα 35 και βάλε είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθούν.  Ο καθένας έχει τη δική του καθημερινότητα, τις δικές του υποχρεώσεις, τα δικά του ωράρια και είναι δύσκολο μέσα σε αυτά πολλές φορές να στριμωχτούν και να χωρέσουν όλα αυτά τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν τοπικά και ποιοτικώς ψυχικά.  Άλλωστε δεν αξίζει σε κάποιες ιερές φιλίες τέτοιο στριμωξίδι.  Μιλάμε αραιά, που και που, αν και κάθε μέρα μιλάμε ο ένας για τον άλλο σε άλλους, αν και κάθε μέρα σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλο, αν και κάθε μέρα έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου, εκείνη την κουβέντα τη λυτρωτική, ξέρεις, όταν θα σου θυμώσω, όταν θα με συμβουλεύσεις και θα με κάνεις να δω και την άλλη πλευρά.

Οι φιλίες από απόσταση, όταν η ζωή προχωρά και σε βρίσκει στα 35 και βάλε είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθούν.  Υπάρχουν όμως και σε ευχαριστώ για αυτό.  Και το ξέρεις, όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, με όποιους κι αν είσαι, εγώ εκεί, μακριά, μα πάντα δίπλα σου.

Πώπω, και οι δυο τι καλοί φίλοι που ήμασταν και είμαστε ακόμη.

constantiaphilippou

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: westcity.gr