Μετά από πολλή έρευνα αλλά και άγχος αποφασίζω και επιλέγω ως χώρο σπουδών μου την Γαλλία και συγκεκριμένα την Λυών. Δύσκολες οι τελευταίες μέρες στην Κύπρο αλλά και ο αποχαιρετισμός φίλων, οικογένειας και αγαπημένων προσώπων αφού η επανένωση θα ήταν μετά από 4 μήνες. Βαλίτσες, χαρτούρα, διαβατήρια, αναμνήσεις, άγχος, μελαγχολία, αγωνία και ο στόχος ότι πρέπει να πετύχω και να κάνω περήφανους όλους όσους πίστεψαν σε εμένα αλλά κυριότερα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και η ημέρα φτάνει, μαζί με την μάμα μου και την αδερφή μου φτάνουμε Λυών, μια πρώτη επαφή με την γλώσσα στο αεροδρόμιο της Λυών μου προκαλεί άγχος και σκέφτομαι «οκευ Χαρά εν θα μάθεις ποττέ να μιλάς γαλλικά εν πάρα πολλά δύσκολα, μόνο merci τζαι bonjour ξέρεις να λαλείς επειδή εν σου άρεσκε το μάθημα γαλλικών στο σχολείο». Τις πρώτες μέρες έκανα τις αγορές  για το σπίτι (δωμάτιο βασικά επειδή εν εστία) ,τακτοποιούσα τα πράγματα μου, περπατούσα στην πόλη για να έχω μια πρώτη εικόνα.

Δευτέρα, πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο για την γλώσσα, μπαίνω στην τάξη με τους αρχάριους μαζί με μια ακόμα κοπέλα και προσπαθούμε να γνωριστούμε και να επικοινωνήσουμε με λλία αγγλικά, λλία γαλλικά τζαι μέσα μέσα λλία ελληνικά. Ωραία, η πρώτη εβδομάδα ήταν γεμάτη από νέα μέρη, νέα γλώσσα, νέους ανθρώπους, νέα καθημερινότητα οπόταν είχα βάλει γερές βάσεις ώστε να μεν κλαίω τζαι να θέλω την μάμα μου να πάω Κύπρο. Αυτή η εβδομάδα είχε και ένα ευτράπελο.

Πέμπτη 5 του Σεπτέμβρη φεύγω εγώ που σπίτι μου 7:40 χαλαρή, χωρίς ομπρέλα και έβρεχε έξω και περπατώ να πάω να πάρω το τραμ, εντάξει όλα καλά είπα ήταν να πάω πιο γρήγορα κάτω στο κέντρο για να φάω γαλλικό πρόγευμα, αλλά που να ήξερα ότι δε θα έτρωγα ποτέ αυτό το γαλλικό πρόγευμα?

Παίρνω το τραμ που λέτε και φτάνω στο σταθμό του μετρό για να πάω στο κέντρο, βλέπω στον πίνακα με τις ανακοινώσεις ότι το μέτρο μου ήταν να έρθει η ώρα 8:10, οκέυ Χαρά προλαβαίνεις, 5 λεπτά μετά νέα ανακοίνωση «το επόμενο μετρό θα έρθει σε 40 λεπτά λόγω παρεμπόδισης της κυκλοφορίας του». Οκέυ τα πράγματα τώρα σοβάρεψαν έπρεπε να πάω μάθημα 8:30 και ήταν 8:15,τι ήταν να κάμω?

Να βάλω GPS είπα αφού υποτίθεται ξέρει να με πάρει, ναι ναι υποτίθεται αφού περπατούσα 20 λεπτά προς την αντίθετη κατεύθυνση της πόλης με τις οδηγίες του GPS (οι εν φταίω εγώ εν το GPS που ήταν λάθος).Φανταστείτε μια Κυπραία να κλαίει μέσα στο δρόμο μόνη της, να προσπαθεί να ρωτήσει τι λεωφορείο πρέπει να πιάσει για να ήταν ήδη στο πανεπιστήμιο πριν 5 λεπτά, αλλά όλα τα λεωφορεία να ήταν γεμάτα.

Λοιπόν, τότε βάζω σε εφαρμογή το σχέδιο Β και μπαίνω σε ταξί για να με πάρει αφού δεν είχα άλλη λύση, προσπαθώ να εξηγήσω του οδηγού (στα γαλλικά) που να με πάρει αλλά κάπου το χάσαμε το παιχνίδι οπόταν είπα να μιλήσω αγγλικά. Οκέυ μεν αγχώνεστε έφτασα στο πανεπιστήμιο 40 λεπτά αργοπορημένη.

Πολλές εμπειρίες για να έχουμε να λέμε. Τέλοσπαντων, έμαθα να βάζω πλυντήριο-στεγνωτήριο, να χρησιμοποιώ μετρό, τραμ, λεωφορεία και να εγκλιματίζομαι σε ένα περιβάλλον «μοναξιάς». Η επαφή μου με τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου με βοήθησε να μιλήσω την γλώσσα στις 3-4 εβδομάδες, να κάνω καινούργιους φίλους, να γνωρίσω νέες κουλτούρες και νέους πολιτισμούς και να μπορώ να κοινωνικοποιηθώ πιο εύκολα.

Το ότι κάποιοι από τους «παλιούς» φίλους θα με είχαν ξεχάσει για μένα ήταν πλέον πολύ γνώριμο αφού αυτό άρχισε ήδη να συμβαίνει, αλλά καλά λένε ότι στην πορεία θα φανεί ποιοι όντως ήταν πραγματικοί και αξίζει να πορευτούν μαζί σου. Πρέπει να κυνηγάς τα όνειρα σου και να αγωνίζεσαι για να κάνεις τους στόχους σου πραγματικότητα και αυτά που σου αρέσουν.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com