Θυμάμαι. Θέλω να θυμάμαι. Πρέπει να θυμάμαι. Ξαφνικά το ποδήλατο έγινε αμάξι, η φιλία έγινε συμφέρον, τα παιχνίδια έγιναν κινητά τηλεφωνικά όπλα, η αγάπη έγινε μίσος και εκείνοι που νομίζεις πως ήξερες, έγιναν ξένοι. Μα θυμάσαι τότε; Ξέρεις, τότε που οι ώμοι του πατέρα σου ήταν το ψηλότερο σημείο στη γη. Τότε που το μεγαλύτερο σου πρόβλημα, ήταν το ότι είχε φακές για μεσημεριανό. Τότε που η μόνη σου ανησυχία, ήταν ποιος θα φτάσει πρώτος στο σπίτι της γιαγιάς, για να προλάβει να φάει τις καραμέλες μέσα στο βαζάκι δίπλα από την τηλεόραση. Τότε που ο βαθύτερος πόνος που ένιωθες, ήταν αυτός στα γόνατα που μάτωσαν, καθώς έπαιζες μπάλα με τα παιδιά της γειτονιάς με τις ώρες. Ξέρεις, τότε που ο πόλεμος ήταν απλά ένα παιχνίδι με κάρτες βγαλμένο από τη φαντασία σου. Τότε που κλέφτες και δολοφόνοι ήταν μόνο ρόλοι στο «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο». Τότε που το «αντίο», σήμαινε  μόνο μέχρι αύριο…Και να φανταστείς βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε.

gentwenty.com

Και δεν λέω, όσο μεγαλώνουμε, η ζωή αλλάζει, οι υποχρεώσεις και μαζί το άγχος,  αυξάνονται και ο ρυθμός στον οποίο κινείται η ανθρωπότητα γίνεται άπιαστος.

Μα αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να γίνω και εγώ μια υποδουλωμένη μορφή ανθρώπου. Δεν σημαίνει πως πρέπει να ξεχάσω να χαμογελάω…

Λοιπόν, εγώ θέλω να θυμάμαι. Θέλω να θυμάμαι να αφήνω πίσω τις στεναχώριες της ημέρας όταν ξεκουράζομαι. Να θυμάμαι να απολαμβάνω τα τρία λεπτά εκείνης της γλυκιάς μελωδίας στο ραδιόφωνο το πρωί, καθώς ετοιμάζομαι. Θέλω να θυμάμαι να ακούω το κελάηδημα των πουλιών και να χαζεύω την χρωματιστή πεταλουδίτσα με τις βιολετί τις βούλες που έρχεται στο παράθυρο τα πρωινά να με καλημερίσει, καθώς πίνω τον πρωινό μου καφέ. Θέλω να θυμάμαι να χαμογελάω στη γειτόνισσα απέναντι καθώς φεύγω από το σπίτι, που ξύπνησε το πρωί, πήγε τα παιδιά στο σχολείο ,πήγε στη δουλειά της, ήρθε, μαγείρεψε, καθάρισε και έβαλε τα παιδιά πάλι για ύπνο. Θέλω να θυμάμαι να παίρνω μία στο τόσο τηλέφωνο τη γιαγιά, που είναι μόνη στο σπίτι, για να χαρεί και αυτή λιγάκι ή να περνώ στα πεταχτά για μια σφιχτή αγκαλιά και ένα αχνιστό κουλουράκι.

Και αν περιμένεις, σε αυτό το άρθρο να δεις σε 10 απλά βήματα πώς θα κατακτήσεις την ευτυχία, λυπάμαι.

Στον κόσμο αυτό ,που συνεχώς μεταβάλλεται, Ανάμεσα στους ανθρώπους μιας κοινωνίας, η οποία αδιάκοπα προσπαθεί να μεταβολίσει την αθωότητα και την αγάπη σε καιροσκοπισμό, εγώ ας κάνω μονάχα αυτό. Ας θυμάμαι. Ας αντιμετωπίσω την αβεβαιότητα με ρίσκο. Με το θάρρος που υπήρχε κάποτε στα λαμπερά μάτια εκείνου του παιδιού που ήταν ευτυχισμένο, γιατί αύριο θα συναντούσε τους φίλους του στο σχολείο και θα μοιραζόταν τα καινούργια του παιχνίδια.

Ας βάλω τα παιδικά γυαλιά της αισιοδοξίας και ας μην διστάσω να φορέσω τα ίδια αυτά γυαλιά και σε εκείνους που το χρειάζονται, για να δούμε μαζί αλλιώς τη σφαίρα της ζωής. Και πού ξέρεις; Ίσως αυτό, να είναι όντως το μυστικό για αυτή την κάποια ευτυχία. Γιατί μπορεί τελικά αυτό που όλοι χρειαζόμαστε, να είναι το να πάρουμε  το ποδήλατο και πάλι, και να φτάσουμε σε ένα καταπράσινο δάσος, χαζεύοντας για λίγο τις μυρωδιές που χρωματίζουν τον καμβά της φύσης. Ίσως αυτό, όντως να είναι μια φωτεινή πινελιά στο μαύρο προσκήνιο της σκοτούρας της καθημερινότητας και του Γολγοθά που ο κάθε ένας από εμάς σε αυτό τον κόσμο διαβαίνει . Γιατί μπορεί τελικά αυτά τα μικρά και καθημερινά που διαρκώς ξεχνάμε, να είναι αυτά που αγγίζουν το νόημα της ευτυχίας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: kidadl.com