Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε… Μα όχι λόγω ηλικίας. Ξεχνάμε να ζούμε με ευγνωμοσύνη. Ξεχνάμε να ζούμε εκτιμώντας όσα έχουμε. Ξεχνάμε, και αυτό δεν είναι παράξενο, ούτε κατακριτέο.

Η καθημερινή πιεστική ζωή μας, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, η οικογένεια και η δουλειά μας, μας κρατά τόσο απασχολημένους που μας κάνει να ξεχνάμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα.

Μόνο που κάποιες φορές είναι αρκετή μια απλή κουβέντα, μια απλή συζήτηση ή ίσως και μια εικόνα για να μας συνεφέρει για λίγο και να μας συνεπάρει από τους άπληστους εαυτούς μας, που ξεχνάνε.

Ξεχνάνε αυτά τα πολύτιμα που έχουμε, που πιστεύουμε πως είναι δεδομένα και πως θα είναι για πάντα εκεί. Αυτά τα καθημερινά, τα απλά, τα μικρά και τα μεγάλα. Αυτά που έχουμε και αυτά που αισθανόμαστε. Πόσα από αυτά έχουμε εκτιμήσει τη στιγμή που τα έχουμε;

Κι όταν εσύ παραπονιέσαι που πρέπει να σηκωθείς απ’ τις 7 για τη σχολή, άλλοι θα έδιναν τα πάντα να σηκώνονταν τόσο εύκολα όσο εσύ.

Κι όταν εσύ βαριέσαι να πας στο γυμναστήριο να τρέξεις και να κινηθείς, άλλοι εύχονται να μπορούσαν να τρέχουν με τόση ευκολία όση εσύ.

Κι όταν εσύ καταριέσαι το πόσο πονάνε τα πόδια σου μετά τη γυμναστική, άλλοι εύχονται να μπορούσαν να νιώσουν αυτό το μούδιασμα στα πόδια τους ξανά.

Κι όταν εσύ δυσανασχετάς που δεν βρίσκεις θέση στο λεοφωρείο να κάτσεις, άλλοι θα έδιναν όλη τους τη ζωή για να σηκώνονταν για λίγα δευτερόλεπτα ξανά.

Κι όταν εσύ ξυπνάς και φοράς τα παπούτσια σου, αυτός ξυπνά και φοράει τα πρόσθετα πόδια του… Μα δεν παραπονιέται.

Τι κι αν έχουν περάσει χρόνια; Κάθε πρωί νιώθει το ίδιο κρύο. Ξυπνάει και κάθεται στο κρεβάτι του, ξετυλίγει μία θήκη από σιλικόνη, την συναρμολογεί και την τοποθετεί στο γόνατο. Επάνω στην θήκη βάζει τις ασημένιες βίδες, της θηλυκώνει σε ένα καλούπι και είναι έτοιμος. Και κάπως έτσι φοράει τα τεχνητά πόδια του!

Ξέρεις κάτι όμως; Τα φοράει, σηκώνεται και πάει προπόνηση. Προπονείται σκληρά, παλεύει, ιδρώνει και τσαλακώνεται. Έχει σπάσει τα πρόσθετα πόδια του αμέτρητες φορές. Παίρνει άλλα και ο κύκλος ξεκινάει και πάλι απ’ την αρχή. Κάποιες φορές νιώθει φρικτούς πόνους, σταματάει, πέφτει ναι, μα ξανασηκώνεται.

Εσένα ποια είναι η δικαιολογία σου;

Έχουμε μάθει να ζούμε στην εποχή της ευκολίας. Των εύκολων σχέσεων, των εύκολων φίλων, του ‘τα παρατάω’ με το πρώτο εμπόδιο, αντί να προσπαθούμε να βρούμε το λάθος και να αγωνίζομαστε.

Ξέρεις ακόμα κάτι όμως; Η ζωή είναι αλλού. Πέρα από την προβολή του ‘τέλειου’ και την πλαστή ανάγκη του ‘περνάω καλά’, πέρα από όλα αυτά τα ψεύτικα, τα κίβδηλα, τα εικονικά… Η ζωή είναι γι’ αυτούς που έχουν ή βρίσκουν την δύναμη να προχωράνε μπροστά!

Σε κάποιον μπορεί να λείπουν τα μέλη του, σε άλλον το ύψος του, σε άλλον η υγεία του, σε άλλον η ψυχική του σταθερότητα. Μέσα από αυτό που λείπει, ωριμάζουμε, μαθαίνουμε, εκτιμούμε τη ζωή. Αγάπησε την ‘ατέλεια’ σου και πάλεψε με αυτήν. Μην παραπονιέσαι, μα προπάντων μην τα παρατάς.

“You’re not disabled by the disabilities you have, you are able by the abilities you have.” – Oscar Pistorius

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com