Όσο ήμουν ακόμη στο σχολείο ένιωθα σαν ένα κομμάτι πάζλ βαλμένο με τη βία στον λάθος τόπο, δίπλα στα πιο αταίριαστα κομμάτια. Δεν μπορούσα να αντέξω εκείνη την αμηχανία που αισθανόμουν κάθε φορά που έπιανα τον εαυτό μου να μην ξέρει πώς να συμπεριφερθεί ή πώς να μιλήσει.

Πέρασε αρκετός χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν ένιωθα ξένη μόνο με τους ανθρώπους που με πλαισίωναν, αλλά ξένη και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι ήταν αυτό που μου προκαλούσε την περισσότερη αμηχανία. Γιατί συνεχώς ένιωθα την ανάγκη να προσαρμοστώ, να αλλάξω μορφή, μήπως τελικά μπορέσω να ανήκω κάπου. Κι έτσι αλλοίωσα και ξεθώριασα τα πιο έντονα χρώματα του χαρακτήρα μου, για να μην φανερώσω πως δεν άνηκα στις χλιαρές αποχρώσεις που κινούνταν στους παλιούς διαδρόμους του σχολείου.

Και ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει για κάθε άνθρωπο που με πλαισίωνε, καθώς υπήρξαν στη ζωή μου άνθρωποι που με στήριξαν και αποτελούσαν για εμένα καταφύγιο, ακούραστοι φρουροί του γνήσιου εαυτού μου. Ισχύει όμως για την συντριπτική πλειοψηφία..

Φέτος ήρθα στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που ήθελα να περάσω τα φοιτητικά μου χρόνια, αφού εκεί είναι η σχολή που είχα βάλει στο μάτι από το γυμνάσιο. Μέσα στην πίεση της προσαρμογής, το άγχος του άγνωστου, την ανασφάλεια και τα ψυχολογικά του πρώτου έτους (το ξέρω ότι ταυτίζεσαι), δεν κατάλαβα σχεδόν πως πέρασε ένα ολόκληρο εξάμηνο. Και κυρίως δεν κατάλαβα πως έγινε και με βρήκε το δεύτερο εξάμηνο σημαντικά πλουσιότερη σε ανθρώπους..

Είχα αρχίσει να το νιώθω από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις πως είχα μαζί τους κάτι κοινό, κάτι σπουδαίο να μοιραστώ. Πιο σπουδαίο από μια συμπαράσταση μέχρι την προσαρμογή, μια φιλία ανάγκης ή μια παρέα για εξόδους. Μοιραζόμουν τον τρόπο σκέψης μου, την άποψη για τη ζωή και τις προτεραιότητες.

Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει και να παρακολουθεί μια συζήτηση χωρίς να νοιαστεί για το πώς φαίνεται στα μάτια των άλλων. Είχα ξαφνικά αποκτήσει μια άνεση στο να συζητάω, στο να ρωτάω, σαν να ήταν αρκετό να πω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να φιλτράρω ιδιαίτερα τα λόγια μου. Γιατί ήξερα πως μιλούσαμε πια την ίδια γλώσσα.

Γιατί εκείνοι κατάφεραν να μου θυμίσουν έναν εαυτό που είχα ξεχάσει πως είχα.

Λοιπόν, έχεις ζήσει ποτέ εκεί που δεν ανήκεις; Βάσταξε, κάπου οι δικοί σου άνθρωποι στέκονται και περιμένουν το τελευταίο ίσως κομμάτι στο πάζλ τους. Θα το καταλάβεις όταν νιώσεις την καρδιά  σου να χτυπάει ξαφνικά μια νύχτα στον ίδιο ρυθμό με τόσες άλλες.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com