«Βγήκα για περπάτημα για λίγο… ήταν προς το βράδυ… πνιγόμουνα μέσα, ήθελα να πάρω καθαρό αέρα… και ξαφνικά κανένα αυτοκίνητο δεν κυκλοφορούσε… η απόλυτη ησυχία, η απόλυτη ερημιά…

Και τότε δακρύζοντας άρχισα να ψελλίζω το τραγούδι της Άννας Βίσση… έρημη πόλη… μόνο που δεν ήταν μεσάνυχτα… αλλά μια ώρα που άλλες φορές η πόλη έσφυζε από ζωή και τώρα ήταν πια έρημη… έτσι λοιπόν γεννήθηκε και η ιδέα αυτού του άρθρου…»

i.dailymail.co.uk

Ζούμε η αλήθεια σε πρωτόγνωρες εποχές… 

Η πόλη μας, με τους γρήγορους ρυθμούς, αυτή που έσφυζε από ζωή, που ήταν γεμάτη από κόσμο… η πολύβουη πόλη με την πολλή κίνηση στους δρόμους και τις κόρνες από τα αυτοκίνητα, με τις γεμάτες από κόσμο πλατείες και με τις ασφυκτικά γεμάτες καφετέριες, έγινε πια… μια έρημη πόλη… και δυστυχώς όχι μόνο τα μεσάνυχτα…

Ήταν μια μέρα Μαρτίου που ξαφνικά έγινε μια παύση σε όλα, αρχικά περνούσες από σχολεία και νηπιαγωγεία και δεν άκουγες πια τις φωνές των μικρών παιδιών όπως πριν…

cloudfront.net

Μετά καθώς περνούσες από τα καταστήματα οι πόρτες ήταν πια κλειστές και μέσα σκοτάδι… τα κομμωτήρια και κέντρα αισθητικής και τόσα άλλα… το ίδιο…

Σιγά σιγά μειωνόταν η κυκλοφορία, περνούσαν οι μέρες… και έγινε πια ησυχία… οι δρόμοι βουβοί…

Ερήμωσε η πόλη και μαζί ερήμωσε και η ψυχή σου…

Και τώρα; 

Τώρα,  σου έλειψαν λοιπόν ακόμη και οι κόρνες της πρωινής κίνησης στους δρόμους… και ας έβριζες κάθε πρωί το ξυπνητήρι που χτυπούσε και ήθελες να ήταν λάθος… Και ας σπάγανε τα νεύρα σου μέχρι να φτάσεις στη δουλειά από την πολλή κίνηση και σε περίμενε εκεί ο πιο δύσκολος πελάτης…

Ναι, σου έλειψαν…

Ακόμη και η αναμονή μέχρι να βρεις διαθέσιμο τραπέζι για καφέ η για φαγητό κάπου… 

Ακόμη και τα αποπνικτικά γεμάτα εμπορικά καταστήματα… και ας έκανες ώρα μέχρι να βρεις πάρκινγκ ή να πληρώσεις στο ταμείο…

Ακόμη οι οικογενειακές συγκεντρώσεις που βαριόσουνα ή ένα φίλο που απέφευγες να δεις…

Ακόμη και οι φωνές των παιδιών, ακόμη και ο θόρυβος των αυτοκινήτων…  ναι σου έλειψαν… όλα σου έλειψαν… αυτά και τόσα άλλα…

ak7.picdn.net

Και ας μην τα εκτιμούσες τότε…

και ας παραπονιόσουνα για την ρουτίνα σου, την πολλή δουλειά, την κίνηση στους δρόμους,  μια κοινωνική υποχρέωση που βαριόσουνα να πας…

Τώρα κατάλαβες τι ευλογία είναι αλήθεια να μπορείς να βλέπεις την πόλη σου γεμάτη με κόσμο, να μπορείς να αγκαλιάζεις ελεύθερα τους δικούς σου ανθρώπους, να μπορείς να πας μια βόλτα με το αυτοκίνητο, να μπορείς… να είσαι ελεύθερος σε μια ζωντανή πόλη…;

Είμαι σίγουρη πως κατάλαβες πια… γιατί όλα γίνονται για κάποιο λόγο… 

και εμείς τελικά θα τα καταφέρουμε, θα καταφέρουμε να ζωντανέψουμε και πάλι την πόλη μας αλλά παράλληλα και τις ζωές μας!!!

Μαζί θα νικήσουμε για να είμαστε ζωντανοί!!!

Και η έρημη πόλη δεν θα είναι ποτέ πια έρημη,  αλλά ζωντανή… και εμείς μέσα μας, πιο ζωντανοί από ποτέ…!!!!!

«Έρημη πόλη μες τους δρόμους της δε περπατάει πια κανείς κι ο ουρανός σκυφτός στους ώμους της κλαίει μαζί μου που και πάλι φτάνω μόνη στο τέλος της διαδρομής…»

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: ak2.picdn.net