Επομένη στάση, Κύπρος. Κάπως έτσι πάρθηκε η απόφαση. Σε μια στιγμή. Κάπου στα τέλη του 2019, αρχές του 2020 όρισα ημερομηνία μέσα μου. Έτσι λοιπόν στις 02/09/2020 εγώ, οι φόβοι μου, τα όνειρα μου, οι 100 κιλά αποσκευές μου και ο πόνος μέσα μου για όλα όσα άφηνα πίσω απογειωθήκαμε για ένα νέο ξεκίνημα, για μια επανεκκίνηση στην μέχρι τότε ‘’κολλημένη’’ καθημερινότητα μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την απογείωση. Μόλις το αεροπλάνο έχασε την επαφή με το έδαφος, ξέσπασα, βγήκαν όλα προς τα έξω. Γυρισμένη προς το παράθυρο μην και δει κάποιος τα μάτια μου που έτρεχαν ποτάμια. Αν με ρωτήσεις τώρα γιατί έκλαιγα δεν ξέρω να σου πω, δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν. Το άγχος για το νέο ξεκίνημα, η αμφιβολία μου μήπως και δεν τα καταφέρω, αν και ήξερα μέσα μου πως όλα όσα έχω ονειρευτεί για την ζωή μου θα γίνουν πραγματικότητα εδώ. Ήταν όλα όσα άφηνα πίσω, στιγμές με πολύ πόνο, μα και γεμάτες ευτυχία. Οι άνθρωποι που αγαπώ. Ή απλώς η απίστευτα μεγάλη συσσωρευμένη πίεση εκείνων των ημερών. Και κάπου εκεί η προσγείωση ήρθε μαζί με την πραγματικότητα. Το έκανα. Είχα γυρίσει σελίδα στο βιβλίο της ζωής μου. Ήταν λευκή και έτοιμη για να γράψω επάνω της, τις περιπέτειες της νέας μου πραγματικότητας.

Δεν θα σας πω ψέματα, η πρώτη νύχτα ήταν πολύ δύσκολη, δεν έκλεισα μάτι ούτε λεπτό. Εκείνο το βράδυ είχα χάσει την πίστη μου στον εαυτό μου, είχα χάσει την ελπίδα μου. Ένιωσα πως είχα κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, μα ήταν της στιγμής. Αυτό που πάντα σκαφτόμουν ήταν πως ‘’θα πάω στην Κύπρο και θα τα καταφέρω’’ κι έτσι κι έγινε. Δεν έγινε από μόνο του, πίστεψα, πάλεψα δεν τα παράτησα. Τόλμησα.

Σήμερα που σας γράφω όλα αυτά έκλεισα ήδη 2 χρόνια εδώ και μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα πως τα έχω καταφέρει. Κάνω την δουλειά των ονείρων μου σε ένα υπέροχο εργασιακό περιβάλλον, που το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως είμαι απίστευτα ευγνώμων.

Η ιστορία της συνέντευξης μου είναι αστεία. Αρχικά να πω, πως στο email που είχα στείλει, δεν είχα επισυνάψει ποτέ το βιογραφικό μου. Όταν έφτασε η μέρα της συνέντευξης, έκανα λάθος τη στάση του λεωφορείου και κατέβηκα 2 χιλιόμετρα μακριά. Ήταν γύρω στη 1:00 το μεσημέρι που περπατούσα κάτω από τον καυτό κυπριακό ήλιο (μόνο όσοι ζουν εδώ μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό) για να βρω την οδό. Ήταν πολλές οι φορές που είπα, άστο γύρνα πίσω μην πας, αλλά δεν τα παράτησα. Δύσκολα παρατώ κάτι σαν άνθρωπος. Μετά ήρθε το τηλεφώνημα πως πήρα τη δουλειά. Αλήθεια ακόμη και σήμερα συγκινούμε όταν το σκεφτομαι. Χόρευα και χοροπηδούσα στον καναπέ από την χαρά μου. Το πρώτο φως άρχισε να λάμπει και να μου δείχνει προς τα πού πρέπει να πάω.

Αν με αφήσετε μπορώ να γράψω βιβλίο για την δουλειά μου και για το πόσο ευτυχισμένη είμαι. Αν χρωστώ ένα ευχαριστώ είναι σ’ αυτόν τον άνθρωπο που πίστεψε σε εμένα όταν εγώ δεν πίστευα, που ήταν εκεί στα δύσκολα μου, που δεν είναι απλά εργοδότης μου αλλά πολλά παραπάνω, στην μαστόρισσα μου όπως λένε κι εδώ.

Οι άνθρωποι που γνώρισα εδώ. Τι να πρωτοπώ για όλους αυτούς; Για το πόσο τυχερή είμαι ή για το πόσο τυχεροί είναι αυτοί που με έχουν στην ζωή τους; Χιχιχι. Άνθρωποι που γελάσαμε, χορέψαμε, ήπιαμε, κάναμε πλάκες και κάποιοι που ήρθαν για να μείνουν, γιατί είναι πραγματικοί φίλοι.

Εν κατακλείδι μπορεί να άφησα σημαντικά πράγματα πίσω μα αυτά που έχω κερδίσει εδώ είναι εξίσου σημαντικά. Πρωτίστως για την ψυχική μου ηρεμία και γαλήνη. Η Κύπρος για εμένα δεν είναι η χώρα που μετανάστευσα, αλλά ο παράδεισος μου, ο τόπος που ηρεμεί η ψυχή μου. Είναι η χώρα που με αγκάλιασε και με αγάπησε γι’ αυτό ακριβώς που είμαι, δίχως να χρειάζεται να αλλάξω κάτι. Η χώρα και οι άνθρωποι της που με αποδέχτηκαν με όλα τα θετικά και τα αρνητικά μου.

Μπορώ να το πω πλέον πως είμαι ευτυχισμένη. Έχοντας κλείσει πλέον 30, τολμώ να πω πως βρήκα την ευτυχία μέσα μου.  Η Κύπρος για εμένα είναι η πατρίδα μου εδώ που είμαι εγώ κι όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι για εμένα. Κύπρο μου σε ευχαριστώ. To be continued…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com