Ενσυναίσθηση… Μια λέξη που δυστυχώς δε μπορείς να την υιοθετήσεις εάν δεν τη νιώθεις πραγματικά, εάν δεν είναι στο αίμα σου.

Δεν είναι στάση ζωής, απλά γεννιέσαι με αυτή και λίγοι άνθρωποι έχουν τη τιμή να την αισθάνονται και να τη ζουν.

Η ενσυναίσθηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Επιβάλλει να νιώθεις πραγματικά τι νιώθει ο διπλανός σου, ο συνάνθρωπός σου. Να νιώθεις ακριβώς τον πόνο του, τη χαρά του, τη λύπη του, τον ενθουσιασμό του, σαν να τα βιώνεις εσύ. Όταν λέμε μπες στη θέση του άλλου μόνο για μια στιγμή, αυτό ακριβώς εννοούμε. Μόνο που οι άνθρωποι που έχουν ενσυναίσθηση, μπαίνουν στη θέση του άλλου συνεχώς.

Βλέπω παντού ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους, σα να υπάρχουν μόνο αυτοί στον κόσμο. Σα να έχουν γεννηθεί μόνοι τους.

Πως είναι δυνατό να γεννιόμαστε όλοι άνθρωποι, φτιαγμένοι όλοι από το ίδιο υλικό και να μας νοιάζει μόνο για την πάρτη μας;

Κι όμως.. Υπάρχουν πολλοί που δεν τους ενδιαφέρει εάν ο διπλανός τους υποφέρει, εάν δεν έχει ένα πιάτο φαί για να συνεχίσει να ζει, ή τουλάχιστον για να συνεχίσει να επιβιώνει.

Ενσυναίσθηση είναι η δύναμη της ταύτισης! Εκατομμύρια από εμάς πατάμε επί πτωμάτων για να πετύχουμε το σκοπό μας. Δε μας φτάνει που δεν κατανοούμε τον πόνο του συνανθρώπου μας, δεν τον σεβόμαστε καν.

Το χρήμα έχει επιβάλει την εξουσία του κι εμείς γίναμε έρμαιά του. Θεωρούμε πως εφόσον έτσι είναι ο κόσμος μας και το σύστημά μας, πρέπει να γίνουμε κι εμείς μέρος του, γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή και δε μπορούμε να το αλλάξουμε.

 Κάπως έτσι συμβιβαστήκαμε, ενώ ξέρουμε μέσα μας πολύ καλά, πως αν δε μπορούσαμε να το αλλάξουμε, θα μπορούσαμε κάλλιστα να μη γίνουμε μέρος του κι εμείς, όπως οι άλλοι. Θα μπορούσαμε να βοηθάμε όποιον το΄ χει ανάγκη. Θα μπορούσαμε να σταματάμε στο δρόμο και να ρωτάμε εάν ο ηλικιωμένος παππούς, που θα μπορούσε να ήταν δικός μας, χρειάζεται κάποια βοήθεια. Θα μπορούσαμε να βλέπουμε τους άστεγους και να μη νιώθουμε απλά οίκτο και αποστροφή, αλλά πραγματική αλληλεγγύη και αγάπη.

Δε σημαίνει πως πάντα θα είναι αμφίδρομη, αλλά τουλάχιστον το μέσα μας θα γεμίσει με τόση ικανοποίηση και αυτοεκτίμηση, που θα νιώσουμε κι εμείς πως αξίζουμε πραγματικά να βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο, κάνοντας τη διαφορά. Θα μπορούσαμε ακόμα, να γίνουμε ανάδοχοι παιδιού για να μπορέσουμε να συνεισφέρουμε κι εμείς σε μια οικογένεια που το έχει ανάγκη.

Ένα άλλο θέμα που με τρώει καθημερινά κι εμένα αλλά και άλλους (δυστυχώς ελάχιστους), είναι το γεγονός πως υπάρχουν ακόμα παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά από τη πείνα, ενώ εμάς μας περισσεύει τόσο πολύ που το πετάμε. Δε μπορώ να δεχτώ πως δεν υπάρχει λύση. Ζούμε σε ένα εξωφρενικά καπιταλιστικό σύστημα που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι πως θα βγάλει περισσότερα χρήματα, όχι πλέον για τον πλούτο αλλά για την ισχύ του ανταγωνισμού.

Κάπως έτσι αποτύχαμε στη προσπάθεια. Δεν εκτιμήθηκε, γιατί δε θα’ πρεπε να προσπαθούμε. Έμφυτο να ήταν… Θα΄ πρεπε. Από τη γέννησή μας , κομμάτι από πάνω μας. Γεννηθήκαμε άνθρωποι, στην πορεία τα χάσαμε! Σε μια προσπάθεια να γίνουμε περισσότερο.. Μείναμε στον τίτλο. Κι αποτύχαμε! Πώς δεν το καταλάβαμε!

Άνθρωπος γεννιέσαι, δε γίνεσαι!

Εγώ δε μπορώ να συμβιβαστώ άλλο με τον άδικο κόσμο που ζω. Γι’ αυτό όπου σταθώ κι όπου βρεθώ θα βοηθάω και θα κάνω ότι περνάει απ’ το χέρι μου! Και για να μη πέφτετε θύμα παραπληροφόρησης για το ότι όλα είναι ωραία σε αυτό τον κόσμο τον τόσο «εξελιγμένο» να θυμάστε:

«Εάν έστω κι ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά».

Νίκος Καζαντζάκης

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com