Σε όλες τις παρέες υπάρχουν τα παρατσούκλια, τα πειράγματα, τα insight jokes και οι έντονες συζητήσεις. Εξάλλου χωρίς αυτά, η συνεύρεση με φίλους θα ήταν κάτι παραπάνω από βαρετή.

Έχοντας στον νου μου τη δική μου παρέα, δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που φώναξα κάποια άτομα με το πραγματικό τους όνομα.

Ο «γέρος», ο «καμήλας», η «garrix», η «νούννα» είναι μερικά από τα επίθετα που αντικαθιστούν τα ονόματα των δικών μου ανθρώπων.

Κάτι που συμβαίνει σε όλους μας. Όπως όλα, έτσι κι αυτά, κρύβουν πίσω τους ένα αστείο ή αν θες και γελοίο περιστατικό που την στιγμή που συνέβαινε, κανείς δεν περίμενε ότι θα σημάδευαν την ζωή κάποιων ανθρώπων και να χαρακτηρίζει πλέον την προσωπικότητα τους.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ένα φίλο που όποτε τον βλέπεις να μην σκεφτείς «αφού τραβά τα ο οργανισμός του να τον πειράξω». Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ένα φίλο που στα 3 λεπτά που θα γνωρίσει κάποιον άλλο να μην ξεκινήσει το πείραγμα. Και φυσικά όλες οι παρέες έχουν τον καλλιτέχνη, την diva, τον Μάνθο Φουστάνο, τον Chandler Bing (ελπίζω να μην υπάρχει άτομο εν ζωή που να μην γνωρίζει ποιος είναι), τον σπασίκλα, τον ξινό και είρωνα και πάει λέγοντας. Όλα ωραία μέχρι εδώ.

Μπορεί αυτά τα nicknames σε αυτή την περίπτωση να είναι αθώα. Μπορεί τα πειράγματα να μην ενοχλούν κανένα. Έλα που όμως δεν συμβαίνει πάντα αυτό και υπάρχουν και οι παράπλευρες απώλειες.

Θυμάμαι μια φορά όταν ρώτησα ένα φίλο μου αν τον ενοχλεί που τον φωνάζουμε με το συγκεκριμένο παρατσούκλι. Κι αυτός μου απάντησε διπλωματικά «αν σου πω ναι, θα σταματήσετε να με φωνάζετε έτσι;». Εκεί είναι που κατάλαβα ότι κάποιες φορές μπορεί να πληγώνονται ανθρώπινα συναισθήματα και υπολήψεις χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κάποιες φορές ξεπερνάμε τα όρια.

Αν αναπολήσω τα σχολικά μου χρόνια, χιλιάδες «επίθετα» και φιλικά πειράγματα μου έρχονται στο μυαλό, που προσωπικά νιώθω τυχερός που δεν ήμουν ένας από τους δέκτες τους. Δεν θα βγάλω ούτε τον εαυτό μου έξω όμως από αυτούς που έλεγαν αυτά τα επίθετα. Άθελα μου μεν και χωρίς καμία κακή πρόθεση, αλλά στο τέλος μπορεί να μην καταλαβαίνουμε το μέγεθος που μπορεί να πάρει μια λέξη όταν την χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε ένα άτομο. Ας μην σχολιάσω τα διαχρονικά πειράγματα για μητέρες και πατέρες.

Αν σου κόλλησε ένα παρατσούκλι από την ηλικία των 12 και σε κατατρέχει για μια ζωή αλλά αυτό δεν σε αντιπροσωπεύει πλέον; Πώς το ξεφορτώνεσαι αφού πλέον μέχρι κι εσύ έχεις συνηθίσει να συστήνεσαι με αυτό;

Τι; Θα πας να πεις στους φίλους σου ξέρεις μην με φωνάζετε έτσι; Ναι, αυτό να κάνεις. Να κάνεις ότι νιώθεις ότι θα σε κάνει χαρούμενο. Και τέλος πάντων πώς θα γνωρίσεις την νέα σου σχέση στους φίλους σου όταν το παρατσούκλι σου είναι «βόδι» ή «ποντίκι»;

Το ξέρω έχει βαρύνει πολύ το κλίμα. Γι’ αυτό θα κλείσω πιο ελπιδοφόρα. Όπως είπα και στην αρχή, χωρίς τα πειράγματα όλα θα ήταν μονότονα. Πρέπει να μάθουμε να αυτοσαρκαζόμαστε και να απολαμβάνουμε τη ζωή.

Τους φίλους σου τους διάλεξες εσύ και σε διαλέξανε κι αυτοί. Πρόσεχε τα όρια και όλα καλά.     

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com