Εντάξει. Είναι σίγουρα κολακευτικό να μπορείς να κάνεις τους άλλους να γελάνε, ειδικά σε τέτοιες εποχές μιζέριας. Τις περισσότερες φορές συνιστά κι ένα είδος διασκέδασης για εμάς που αναλαμβάνουμε συχνά το ρόλο καραγκιόζη στην παρέα. Όχι επειδή περνάμε καλά με τα αστεία μας οι ίδιοι, αλλά για το feedback που παίρνουμε, ως ένα είδος ανταμοιβής. Ότι κάτι κάνουμε καλά. Μάλλον και κάτι ως ανασφάλεια ή ένα κυνήγι επιβεβαίωσης του ναρκισσισμού μας, του “εγώ” μας που τρέφεται με τα χαμόγελα των άλλων, παρά μα το χαμόγελο της ίδιας μας της ψυχής. Εδώ που τα λέμε, εκείνη σπάνια γελά.

Γιατί κακά τα ψέματα, το να είσαι ο καραγκιόζης της παρέας κρύβει πίσω του και μια απεριόριστη θλίψη.

Πρώτα απ´ όλα γιατί έχουμε κι εμείς τα βάσανά μας και δεν είμαστε πάντα στο on. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως φροντίζουμε να μπούμε, γιατί θέλουμε να αποφύγουμε ερωτήσεις τύπου “Τι έχεις;”, “Γιατί δε μιλάς σήμερα;”. Για κάποιο λόγο επειδή κάνεις ένα αστείο όταν έχεις κέφια και πετυχαίνει, αμέσως αυτοεγκλωβίζεσαι στην κατάρα του να είσαι γελωτοποιός πάντα! Ένα είδος κωμικού ρόλου που κατά βάθος κρύβει και μια τραγικότητα. Το σώμα σου “χορεύει” ενώ η ψυχή σου “πενθεί”. Και εσύ σαν καλός υποκριτής πρέπει να το κρύψεις. Ε, δεν είναι κατάρα αυτό;

Είναι βέβαια κι εκείνες οι φορές που έχοντας μπει για τα καλά πια  στη συνείδηση των άλλων ως καραγκιόζης (πασιαμάς στην κυπριακή διάλεκτο) δυσκολευόμαστε σε απλές καθημερινές καταστάσεις. Για παράδειγμα όταν αποφασίζουμε να μιλήσουμε σοβαρά. Ακόμη και τότε δε γλιτώνουμε τα γελάκια ή τα ψυχρά αστειάκια. Η άλλη πλευρά, έχοντας προσέξει πως παραβάρυνε το κλίμα, αναλαμβάνει τον κατεξοχήν δικό σου ρόλο, του καραγκιόζη, δίχως όμως αποτέλεσμα. Εμείς σηκώνουμε ελαφρώς τα χείλη και καλά ότι γελάσαμε ενώ μέσα μας λέμε “άστο, ας τα κρατήσω για τον εαυτό μου”.

Στην πραγματικότητα όμως δε γελάμε καθόλου, γιατί συνειδητοποιούμε ότι ο ρόλος του καραγκιόζη είναι πρωταγωνιστικός, αλλά κυρίως μοναχικός. Θέλεις να βρεις συμπαράσταση, κάποιον να σε ακούσει χωρίς να προσπαθήσει να ελαφρύνει τη συζήτηση, κάποιο να σου δώσει μια σοβαρή συμβουλή, χωρίς να γελοιοποιήσει το δράμα σου.

Άσε που συνήθως εμείς που λέμε αστεία, σπάνια γελάμε με τα δικά των άλλων. Δεν ξέρω αν πρόκειται για υποσυνείδητη συμφωνία με τον εαυτό μας για να φαίνονται τα δικά μας αστεία καλύτερα ή απλώς ότι δεν τα βρίσκουμε αστεία τα δικά των άλλων. Όπως και να χει το χιούμορ είναι δείγμα οξυδέρκειας, ευστροφίας και εκλεπτυσμένου γούστου, ένα συνδυασμό που λίγοι διαθέτουν.

Βέβαια είναι και εκείνες οι στιγμές που παραγινόμαστε αγαπητοί και μας εκνευρίζει.

Ναι μεν το να σε αγαπάνε όλοι για τα αστεία σου είναι ωραίο, αλλά δεν ξέρεις αν αγαπάνε εσένα τελικά ή τα αστεία σου!

Εντάξει, μας καλούν όλοι για να περάσουν καλά μαζί μας, αλλά σε εμάς δε φτάνει αυτό. Χαιρόμαστε που η ειρωνεία μας προκαλεί αβίαστα χάχανα αλλά φτάνουμε στο σημείο να ταυτιστούμε με αυτό μας τον καραγκιόζικο εαυτό.

Που καταλήγουμε; Να υπάρχει κι ένας άλλος εαυτός μας, που λίγοι μόνο θα γνωρίσουν. Μια πτυχή μας σε χειμερία νάρκη. Ίσως τόσο γοητευτική, αλλά καταδικασμένη να μένει στην αφάνεια, μιας και ο αστείος εαυτός μας πάντα υπερνικά.

Όταν βέβαια ένας καραγκιοζάκος συνειδητοποιήσει την αλήθεια οι επιλογές είναι δύο: ή θα συμβιβαστεί με αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του και θα τη διασκεδάσει όσο κι οι άλλοι ή θα απομονωθεί τελείως για να αποφύγει ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές ανθρώπων, που πάντα θα περιμένουν κάτι απ’ αυτόν χωρίς όμως να δίνουν. Είναι τυχαίο νομίζετε που οι πιο σπουδαίοι κωμικοί ηθοποιοί ήταν καταθλιπτικοί; Ενώ το κοινό σπαρταρούσε απ’ το γέλιο με τα αστεία τους, εκείνοι βυθίζονταν πιο πολύ στην ευάλωτη, μοναχική πλευρά του εαυτού τους• αυτή που μισεί τα αστεία.

Η εικόνα του αστείου της παρέας κάποιες φορές λοιπόν είναι αποπνικτική. Ενώ στα μάτια των άλλων είσαι η προσωποποίηση της χαράς, στα δικά σου ενσάρκωση της θλίψης.

Αν παραμερίσουμε όμως τα δικά μας θέλω, το να μπορείς να κάνεις ένα πρόσωπο άλλο να φωτίζει με τ´ αστείο σου είναι πραγματικό ταλέντο. Ναι μεν αυτό συνοδεύεται με σκοτεινές και μοναχικές μέρες, αλλά είναι και πηγή φωτός. Αυτό είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Αυτό που δίνει ζωή, κι ας κλέβει καθημερινά σταλιά σταλιά απ´ τη δική μας. Κι αυτό ας κρατήσουμε εμείς οι θλιμμένοι καραγκιόζηδες, όταν μιζεριάζουμε για τα κακά απότοκα του χιούμορ μας: ότι κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους, ακόμη κι αν αυτός είναι ο δικός μας, μικρός Γολγοθάς.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com