Πρέπει να το ομολογήσω πως με είχαν προειδοποιήσει πως δεν αξίζει ιδιαιτέρως να επισκεφθώ το Ελσίνκι. Όχι ένα, αλλά τρία άτομα. Φυσικά η ξεροκεφαλιά μου επικράτησε και μιας και ήμουν στην γειτονιά είπα να δώσω μια ευκαιρία λύτρωσης.

Πάντοτε πίστευα πως όπου και να πας κάτι το ενδιαφέρον θα υπάρχει. Μια ιδέα που επρόκειτο να αλλάξει. Μην τα πολυλογώ, ανέβηκα στο πρώτο πλοίο από Εσθονία προς Ελσίνκι ώστε να προλάβω να δω ότι έχει να μου προσφέρει η πόλη.

Όταν φτάσαμε (μετά από 2 ώρες), αξιοσημείωτο ήταν πως ένα στα δύο άτομα μετέφερε ένα καροτσάκι γεμάτο ποτά. Σύνηθες απ’ ότι κατάλαβα και στην επιστροφή, αφού η τιμή στο πλοίο ήταν σχεδόν μισή.

Πρώτη στάση ο καθεδρικός ναός, με ένα καταπράσινο τρούλο ο οποίος δεσπόζει στον ουρανό του Ελσίνκι. Συνεχίζοντας προς την θάλασσα πέρασα από το πάρκο Espalandi, όπου τριγύρω μπορείς να βρεις αρκετές καφετέριες και εστιατόρια. Διασχίζοντάς το πάρκο, θα πετύχεις ένα διακριτικό άγαλμα. Όπως θέλει το ερμηνεύει κανείς… Ο δυνατός αέρας άρχισε να γίνεται αισθητός μιας και πλέον δεν υπήρχε κάλυψη από κτήρια.

Έτσι, με γοργό περπάτημα προχώρησα προς τον ορθόδοξο καθεδρικό ναό Uspenski. Ίσως το μοναδικό κτήριο που αξίζεις να επισκεφθείς. Σύμβολο μπορεί να πει κανείς, της ρωσικής επιρροής στη Φιλανδική ιστορία. Ως η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία στη Δυτική Ευρώπη, υψώνεται πάνω σε ένα λόφο από όπου σου προσφέρεται η καλύτερη θέα.
Το κρύο όμως άρχισε να γίνεται ανυπόφορο με τον αέρα να γίνεται αδάμαστος. Δίκαια λένε ότι είναι ίσως η πιο κρύα πρωτεύουσα της Ευρώπης. Βρήκα καταφύγιο σε ένα κοντινό mall για να ζεσταθώ και να ανασυνταχθώ. Δεν παρέλειψα να δοκιμάσω ένα… δύο παραδοσιακά γλυκά.

Διάλεξα το Laskiaispulla, κάτι σαν αλμυρόγλυκο ψωμί με σαντιγί στη μέση και το karelian pie, ζύμη σίκαλης με γέμιση ριζόγαλο. Σίγουρα δεν τρελάθηκα για κανένα από τα δύο, αλλά ήτανε κάτι αλλιώτικο.

Το φως άρχισε σιγά σιγά να πέφτει, το ίδιο και η θερμοκρασία. Κατάφερα ήδη όμως μέσα σε 2 ώρες, επισκεφθώ τα hot spots της πόλης. Μέχρι την επιστροφή μου στο πλοίο (20:00) δεν είχα που να πάω.

Άρχισα να χαζεύω τα καταστήματα, μπας και περάσει λίγη ώρα. Μέχρι που βρέθηκα μπροστά σε μια pizzeria με το όνομα ‘No Pizza’… αν βγάζει νόημα. Τις επόμενες 3 ώρες προχωρούσα από mall σε mall με τέτοια τακτική ώστε να υποστώ όσο το δυνατό πιο ήπια ψυχρά σοκ, πλησιάζοντας το λιμάνι.

Οι ώρες όμως δεν περνούσαν και αποφάσισα να κάνω μια τελευταία γενναία έξοδο να αποθανατίσω την μισοπαγωμένη λίμνη. Μέσα σε 20-30 λεπτά τα δάχτυλα είχαν μουδιάσει και αναγκάστηκα σήκωσα λευκή σημαία. Μάζεψα το σακίδιο μου και έφυγα για τον τερματικό.

Μπορεί να με κατέκλυσε η βαρεμάρα από κάποια στιγμή και μετά, με την πόλη να μην έχει και πολλά να προσφέρει, όμως το κρύο χειροτέρεψε κατά πολύ την κατάσταση. Σίγουρα όμως δεν το μετάνιωσα, αφού δεν παύει να είναι ακόμη μια ξεχωριστή περιπέτεια. Αν το χέρι σου μπαίνει βαθιά στην τσέπη, τότε είμαι σίγουρος η χώρα θα σε ανταμείψει με πανέμορφα τοπία και σάουνες. Μην πεις όμως στον κόπο να πατήσεις το πόδι σου στην πρωτεύουσα. Σόρρυ Ελσίνκι!
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment