Ήμουν δέσμιος σ’ ένα τόπο που όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη δυστυχία. Καταδικασμένος αιώνια στο λαβύρινθο της ζωής μου. Συντροφιά είχα μόνο το όνειρο και τον πατέρα. Αυτός μου φτιάξε ένα ζευγάρι φτερά. Μου είπε πως μ’ αυτά θα πετάξω μακριά από κάθε δυστυχία και πως μ’ αυτά θα αποδράσω. Μονάχα να προσέχω. Δεν ήθελε κακό να μου συμβεί. ‘Τα φτερά δεν είναι φτιαγμένα για να πετάξεις ψηλά’, έλεγε. Ήταν καμωμένα ίσα-ίσα για να καταφέρω από τη μιζέρια μου να γλιτώσω.

Δεν τον άφησα να τελειώσει όσα ήθελε να πει! Φόρεσα τα φτερά μου βιαστικά και πήδησα στον αέρα! Ένιωσα σαν πουλί. Για μια στιγμή είχα ξεχάσει την ανθρώπινη μου υπόσταση. Ένιωσα σαν να ‘μαι αερικό και τα αερικά δεν πεθαίνουν! Τα αερικά δεν έχουν θεούς και οι μοίρες δεν τους ορίζουν.

Αφέθηκα στον άνεμο και τον άφησα να με παρασύρει. Πετούσα πάνω από τη θάλασσα. Ήταν απόγευμα και είχε αρχίσει ο ουρανός να παίρνει χρώμα χρυσαφί και η ψυχή μου είχε γαληνέψει. Τώρα πια, ο φόβος μου είχε λουστεί με φως κι είχε γίνει ένα με την ελπίδα.

Και όλο πετούσα πιο ψηλά!

Ο πατέρας μου φώναζε ασταμάτητα να κατέβω, μα δεν άκουγα. Ήμουν ελεύθερος!

Όσο πλησίαζα τον ήλιο, τόσο το σώμα μου καιγόταν, μα δε με ένοιαζε. Ήμουν ελεύθερος!

Το κερί από το οποίο ήταν φτιαγμένα τα φτερά μου είχε αρχίσει να λιώνει και εγώ να πέφτω γρήγορα, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να το σταματήσω. Τότε συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν πουλί, μήτε αερικό. Ήμουν άνθρωπος και τα κόκκαλα μου δεν φτιάχτηκαν για να πετώ. Οι μοίρες γελούσαν με το χάλι μου. Νόμισα πως ήμουν ο εκλεκτός και πως θα ήμουν ο πρώτος που θα ακουμπούσε τον ήλιο. Μα γελάστηκα. Από τις μοίρες τελικά κανείς δεν γλυτώνει..

Συνέχισα να πέφτω..Από κάτω ήταν η θάλασσα. Το νερό ήταν πολύ βαθύ και επικίνδυνο. Βέβαιος θάνατος. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως δεν φοβόμουν. Ίσως να ήταν που όλα έμοιαζαν με πίνακα ζωγραφικής. Όλα έμοιαζαν με παραμύθι. Ποιος να ξέρει;

Για κάποιους δεν έχει αίσιο τέλος η ιστορία μου. Την διηγούνται στα σχολεία και λένε πως ήμουν αλαζόνας και πως κανείς δεν πρέπει να μου μοιάσει. Για μένα όμως η ιστορία τελειώνει διαφορετικά. Δεν τελειώνει με μοιρολόγια. Στην ιστορία μου να ξέρεις είμαι κάπου ευτυχισμένος και ελεύθερος! Κι όλοι σε μένα εύχομαι να μοιάσουν. Μην τους ακούς! Μπορεί ποτέ να μην κατάφερα να φτάσω στον ήλιο. Μα αν δεν έπεφτα δεν θα ήξερες το όνομα μου. Δεν θα διάβαζες την ιστορία μου. Μπορεί ο τάφος μου να είναι υγρός, μα έχει το όνομά μου. “Ικάριο πέλαγος”.

Αξίζει, εν τέλει, να κυνηγάς μια στιγμή ελευθερίας κι ας “πέφτεις” μετά. Τουλάχιστον να είναι ελεύθερη η “πτώση”!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com