Θυμάμαι έντονα ακόμα, μια από τις πιο σοκαριστικές στιγμές μου, που απλά συνειδητοποίησα πως δεν έχουμε σωτηρία, καμιά. Που απλά ήθελα να γελάσω μόνο και μόνο για να μη ξεκινήσω να ουρλιάζω.  Μια απλή φράση ήταν μη φανταστείτε, όταν την καλοσκέφτηκα όμως μου φάνηκε πολύ επικίνδυνη. Η φράση ήταν: Βαριέμαι να μασήσω.

Ναι ναι… Καλά διαβάσατε. Βαριέται να μασήσει… Βαριέται να μασήσει;

Κάπως έτσι λοιπόν αφυπνίστηκα κι αναρωτήθηκα τι πάει λάθος. Είμαστε η γενιά που βαριέται να μασά, βαριέται να πηγαίνει βόλτα, βαριέται να μιλάει, βαριέται να κοιμάται και γενικότερα ΒΑΡΙΕΤΑΙ ΠΟΥ ΖΕΙ. Μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό είναι και το γεγονός πως είμαστε και η μόνη γενιά που έχουμε τα πάντα. Κι όμως βαριόμαστε να τα εκμεταλλευτούμε.

Ας μη μιλήσουμε για τα κινητά τηλέφωνα.  Δε σας κρύβω, πως όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με τέτοιους ανθρώπους φοβάμαι και για μένα, μην κολλήσω.

Πως είναι δυνατό να βγαίνεις για ένα καφέ με τους φίλους σου και να κρατάς συνεχώς το τηλέφωνό σου;

Προέκταση του χεριού σου το χεις κάνει. Κατάντησες να είσαι στα μισά του δρόμου για τον προορισμό σου κι όταν συνειδητοποιήσεις πως το χεις ξεχάσει σπίτι, τότε κάνεις επαναστροφή και φεύγεις, χωρίς καν να το σκεφτείς. Απίστευτο! Και σε ρωτώ: «για ποιο λόγο θες να βγεις έξω να ξεσκάσεις, να δεις κόσμο, να απολαύσεις τον καφέ σου και να κάνεις μια όμορφη κουβέντα με τον φίλο η την φίλη σου, εφόσον συνεχώς κρατάς το τηλέφωνο;» Μπας και φύγουνε τα feeds από το Facebook  και το Ιnstagram και δεν τους κάνεις όλους like. Ε μα βέβαια. Αν δεν κάνω like πως θα μου κάνουν μετά; Ε είναι κι αυτό!

ALERT:

Σας παρακαλώ καλά μου παιδιά!  ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  !!!!!!

Για περισσότερη επεξήγηση.. Δεν είναι σοβαρό κάποιος να βαριέται για παράδειγμα τα μαθηματικά, αλλά είναι πολύ σοβαρό κάποιος να βαριέται την ίδια την ύπαρξη. Υπάρχουν τόσα πολλά να κάνουμε στο διάστημα που μεσολαβεί από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο κι εμείς αποφασίζουμε να μείνουμε σπίτι μπροστά σε μία τηλεόραση μέχρι να έρθει η ώρα να κοιμηθούμε. Η καλύτερα, μέχρι να έρθει η ώρα να πεθάνουμε!

Άρα λοιπόν, για να καταλήξουμε κάπου.. Ελάττωμα δεν είναι η πολυπραγμοσύνη, αλλά η απραγμοσύνη. Διευκρινίζω όμως, πως είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που δε θέλουμε να κάνουμε τίποτα, που απλά θέλουμε να μείνουμε σπίτι γεμίζοντας τον καναπέ και τα ρούχα μας με πατατάκια, βλέποντας FRIENDS κι ακούγοντας τον Μάνο να τραγουδάει το «Βαριέμαι». Που απλά θέλουμε να ανοίξουμε τις κουρτίνες και να βλέπουμε το κενό, που απλά θέλουμε όλη μέρα να κοιτάμε το ταβάνι, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ απολύτως λόγο.

Τις υπόλοιπες μέρες όμως, ας μη ξεχάσουμε να ζούμε. Ας πάμε για ένα καφέ, ας συζητήσουμε με τους φίλους μας κάτι όμορφο, κάτι που μας προβληματίζει, ας έχουμε ένα διάλογο τελοσπάντων. Ας γνωρίσουμε νέα άτομα. Ας πάμε στη δουλειά μας με όρεξη.

Το σημαντικότερο όμως είναι να περνάει η ώρα χωρίς να το θέλουμε και κυρίως.. Χωρίς να βαριόμαστε…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com