Άσε με να σε αγκαλιάσω..

Σκέφτηκες ποτέ πως δεν υπάρχουν δυο άνθρωποι που να αγκαλιάζουν το ίδιο; Παράξενο δεν είναι;  Έλα, κρύψου στην αγκαλιά μου. Άσε με να κοιτάξω μέσα σου, το ξέρω, δεν αξίζουν όλοι να δουν και να ακουμπήσουν την ψυχή σου, ούτε εγώ την πουλάω στον κάθε περαστικό που γυρεύει να παζαρέψει συναισθήματα. Αρνούμαι να μου κλέψουν έστω και λίγη από τη χρυσόσκονη μου. Τη πασπαλίζω επάνω σε ψυχές καθαρές, γελαστές, δοτικές, αέρινες..

Θες να σου πω ένα παραμύθι;

Δεν τα πιστεύεις  το ξέρω.  Και όμως κάθε μέρα μάτια μου παλεύεις με θεριά και θάλασσες φουρτουνιασμένες, την ψυχή σου την γρατσουνίζουν μάγισσες και  δράκοι. Να σου πω όμως ένα μυστικό; Τα παραμύθια μπορούν να έχουν όποιο τέλος θέλουμε εμείς. Εμείς το γράφουμε το παραμύθι μας. Εμείς και το τέλος του. Νιώθω αυτούς τους φόβους που εν τέλει αγάπησες.. Που τους είδα θα αναρωτιέσαι..Τα μάτια σου είναι διάφανες αυλαίες, είδα πολύ περισσότερα από αυτά που με άφησες να δω. Μάτια γεμάτα αταξία, χάος. Ένα χάος από το οποίο δεν ήθελα να τρέξω, να ξεφύγω, αλλά να χαθώ μέσα.

Είσαι αυτός που είσαι ή αυτός που σε έμαθαν να είσαι;

 Έλα μην θυμώνεις, όλοι είμαστε ένα μείγμα από αλήθειες δικές μας και αλήθειες άλλων. Η ουσία είναι να υπερνικούν οι δικές μας αλήθειες. Τη δική μου την αλήθεια την φοβήθηκες. Ήμουν τόσο αληθινή απέναντι σου που στο τέλος πίστεψες ότι σε κοροϊδεύω ή ότι στο μέλλον θα σου την έφερνα πισώπλατα. Δεν έχω μάθει να πληγώνω γιατί ξέρω πόσο πονάει να πονάς. Συνηθίσαμε στη ψευτιά, πως να το κάνουμε. Τρομάζουμε.

in2life.gr

Δεν μιλάς, δεν πειράζει, φτάνει που σε κρατάω εδώ κοντά μου..

 Εξάλλου, δεν μπορείς να τα εξηγήσεις όλα με λέξεις, δεν χρειάζεται, γιατί εγώ και εσύ μιλούσαμε αλλιώς. ‘Ο,τι δεν ακούγεται δεν σήμαινει πως δεν υπάρχει κιόλας. Ξέρεις..κάτι τέτοια όνειρα δεν με αφήνουν να ξυπνήσω. Ξέρεις και κάτι ακόμα; Δεν θέλω να φοβάσαι, γιατί οι φόβοι είναι δαίμονες και σε παίρνουν μακριά. Να ξέρεις, προσπάθησα να τους διώξω αλλά αυτοί με μανία με έδιωχναν πιο μακριά. Ήταν ένας πόλεμος στον οποίο δεν θα κέρδιζα καμία μάχη. Με χρέωσες τόσα πολλά που το μυαλό σου θεωρούσε πως ήθελα. Κάθε φορά που πήγαινα να πλησιάσω την ψυχή σου, ένα μαύρο πέπλο την σκέπαζε, την προστάτευε.

Είναι όμορφο να αγκαλιάζω αυτά που εσύ δυσκολεύεσαι να αγκαλιάσεις. Εγώ επιλέγω να βλέπω το φως και το σκοτάδι. Δεν τα φοβάμαι τα σκοτάδια σου, γιατί και εγώ κρύβω σκοτάδι, κρύβω και φως, και τρέλα και ουλές. Ξέρεις όμως τι είναι πιο όμορφο; Να αγκαλιάζεις εσύ εμένα και το σκοτάδι το δικό μου και να κουρνιάζω μέσα σε αυτά τα χέρια που μυρίζουν σπιτικό. Να με γαληνεύεις, να με ηρεμείς. Λίγες είναι οι αγκαλιές που σε κάνουν να χάνεσαι, να κρύβεσαι από ό,τι σε φοβίζει. Δεν τις χρειάζεσαι αυτές τις αγκαλιές, τις θέλεις. Έχει διαφορά το χρειάζομαι από το θέλω. Γιατί εσένα μάτια μου δεν σε χρειαζόμουνα, σε ήθελα. Και ήθελα να είσαι από αυτούς που με βλέπουνε και όχι από αυτούς που με κοιτάνε. Από αυτούς που με αγγίζουν χωρίς να με ακουμπήσουν. Γιατί η σάρκα είναι τόσο υπερεκτιμημένη, λίγοι ξέρουν και έχουν το θάρρος να ανακαλύψουν τι κρύβεται πέρα από αυτή.

Καλή αντάμωση στα όνειρα μου λοιπόν, εκεί που δεν υπάρχουν απροσπέλαστα τείχη, πανοπλίες και συρματοπλέγματα. Εκεί που υπάρχει ένα μια πανσέληνος και  μια θάλασσα. Εκεί που δεν υπάρχουν πληγές που ξεχειλίζουν ανασφάλειες, φόβους, πόνο.

Αφιερώμενο σε όποιο κάποτε κρατήσε μια ψυχή που έμοιαζε στο φεγγάρι. Μια ψυχή που πάντα ένα κομμάτι της παρέμενε κρυμμένο.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: psychologynow.gr