26^η Μαρτίου 2016. Εκείνο το απόγευμα θα διεξαγόταν η τελευταία αγωνιστική για το πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας συνεπώς και το παιχνίδι ανάμεσα στον Ολυμπιακό Λευκωσίας και την Αναγέννηση Δερύνειας. Η ισοβαθμία ανάμεσα στις δύο ομάδες στην 3^η και προνομιούχα θέση του βαθμολογικού πίνακα έδινε τον χαρακτήρα του τελικού στο παιχνίδι. Το ιστορικό σωματείο της Λευκωσίας με τρία πρωταθλήματα Kύπρου απέναντι στην φιλότιμη Αναγέννηση. Η όχι αμελητέα διαφορά στα μεγέθη έχρηζε τον Ολυμπιακό ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί ο οποίος ήθελε οπωσδήποτε νίκη.

Μέσα από τα μάτια ενός φιλάθλου.

Ως… βέρος Δερυνειώτης ξεκινήσαμε το μεσημέρι για την πρωτεύουσα με τις ελπίδες ενός θετικού αποτελέσματος το οποίο θα σήμαινε και την άνοδο στη πρώτη σε τάξη κατηγορία. Φτάσαμε στο ιστορικό Μακάριο ένα μισάωρο πριν την έναρξη του αγώνα και πήραμε τις θέσεις μας στις κερκίδες του γηπέδου. Οι φίλοι του Ολυμπιακού περίμεναν με προσμονή αυτή την συνάντηση και κατέκλυσαν το γήπεδο με περίπου τέσσερις χιλιάδες φιλάθλους (περίπου όσος και ο πληθυσμός της Δερύνειας!). Όσο για εμάς, ήμασταν γύρω στους τετρακόσους! Άνιση και η μάχη της κερκίδας.

Το παιχνίδι αρχίζει με τον Ολυμπιακό να μας πιέζει ασφυκτικά (θύμιζε κάτι από Ελλάδα-Ισπανία 1-1 το 2004) και να σκοράρει σχετικά γρήγορα. Μια μεγάλη απογοήτευση στην κερκίδα μας και κύμα ενθουσιασμού στον Τακτακαλά. Η Αναγέννηση δεν στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει ουκ ολίγες φορές να παραβιαστεί για δεύτερη φορά η εστία της. Παρόλα αυτά οι δύο ομάδες πηγαίνουν στα αποδυτήρια με το 1-0. Αρκετά σκεπτικό, θυμάμαι τον εαυτό μου στο κυλικείο, προσπαθώντας να σκεφτώ τρόπο για να σκοράρουμε ώστε να κερδίσουμε την άνοδό μας.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Αναγέννηση εκμεταλλευόμενη τον εφησυχασμό των μαυροπράσινων και κερδίζει συνεχώς μέτρα στο γήπεδο χωρίς όμως να είναι σε θέση να απειλήσει την εστία τους. Η απογοήτευση στην κερκίδα μεγάλωνε. Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει “Μια φάση είναι.. μια φάση να μας βγει”. Αλλά κάτι μας έλειπε ώστε να βρούμε τον δρόμο προς τα δίχτυα.

Μία φάση δεκάδες συναισθήματα!

Στο 89^ο λεπτό κερδίζουμε φάουλ λίγα μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή του Ολυμπιακού. Άκουσα κάποιον να λέει “Aς μπει τώρα!” κάποιος άλλος είπε “Ή τώρα ή ποτέ”. Εκτελείται το φάουλ με γέμισμα στην περιοχή και πράγματι έγινε ένα μεγάλο θαύμα. Μέσα σε ένα πλήθος ποδοσφαιριστών, δεν μπόρεσα να διακρίνω ποιος σκόραρε. Άπλα είδα την μπάλα να πηγαίνει στα δίχτυα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχω πίσω στον τοίχο και να τον κλωτσάω! Ήταν η υπερένταση της στιγμής και το κράμα των συναισθημάτων που μου πρόσφερε. Η μαγεία του ποδοσφαίρου και ασφαλώς το κοντράστ των συναισθημάτων καθώς στην αντίπερα όχθη οι φίλοι του Ολυμπιακού προσπαθούσαν να αντιληφθούν τι συνέβη. Δεν είναι λίγο πράγμα να κρατάς την άνοδο και να την χάνεις σε μια από τις τελευταίες φάσεις του παιχνιδιού.

Μετά από ένα 5λεπτο που φάνταζε αιώνας το παιχνίδι τελειώνει και ακολουθούν τα πανηγύρια! Κατεβήκαμε προς το κάτω μέρος της κερκίδας για να δώσουμε τα εύσημα στους ποδοσφαιριστές μας. Μαγικές στιγμές. Έβλεπα τους ποδοσφαιριστές μας να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά και τους συγχωριανούς μου να κλαίνε από χαρά. Πολύ δυνατές συναισθηματικά στιγμές που συνεχίστηκαν στο οίκημα της ομάδας μας στην Δερύνεια όπου σχεδόν όλο το χωριό μαζεύτηκε για τα επινίκια.

Αν και μικρός σε ηλικία είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά φοβερούς αθλητές όπως Eden Hazard, Gareth Bale, Romelu Lukaku, Miralem Pjianic, να δω από απόσταση λίγο μέτρων το μεγάλο μου ποδοσφαιρικό είδωλο Thierry Henry, να δω  τις ομάδες μου να ανατρέπει σκορ να νικάνε μεγάλους αντίπαλους, ωστόσο εκείνη η ημέρα θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην μνήμη μου ως η καλύτερη στιγμή που μου πρόσφερε ο αθλητισμός γιατί ο τρόπος που ήρθε ήταν απλά ανεπανάληπτος.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com