Μια από τις ωραιότερες μέρες της ζωής μου.

Είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δει έστω και μια ταινία του πράκτορα 007. Πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει «υπάρχουν στην πραγματικότητα τέτοια τοπία; Καλά και αν υπάρχουν θα βρίσκονται στην άκρη της γης».

Πριν από 5 χρόνια αποφασίσαμε οικογενειακώς να πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι στην Ιταλία. Το ταξί μας ήταν για 20 μέρες. Πήγαμε σε πολλές περιοχές, χωριά και αξιοθέατα της Ιταλίας. Από τα σύνορα περάσαμε και στην Ελβετία.

Μετά από αρκετές μέρες αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τα βουνά της Ιταλίας που συνορεύαν με την Γαλλία. Εννοείται πως για τις μετακινήσεις μας με το αυτοκίνητο χρησιμοποιούσαμε GPS. Για ώρες οδηγούσαμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας, που στην ουσία δεν φτάσαμε ποτέ, αλλά φτάσαμε σε άλλον. Διασχίσαμε απέραντες εκτάσεις από πυκνό δάσος.

Εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά, κάποια στιγμή η κοπελίτσα στο GPS άρχισε να λέει « λάθος κατεύθυνση δεν υπάρχει δρόμος» – σαν να την ακούω-.

Ο πατέρας μου είπε «χαθήκαμε» και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Βρισκόμασταν στο πουθενά σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος. Δεν υπήρχε ψυχή… μόνο δέντρα όπου και να κοιτούσες θα έβλεπες μόνο δάση. Ούτε ένας άνθρωπος. Δεν μας εμπόδισε όμως το γεγονός ότι χαθήκαμε και συνεχίσαμε τον προορισμό μας κατευθυνόμενοι αυτή την φορά από τις πινακίδες.

Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε σε ένα πανέμορφο, παραδοσιακό και γραφικό χωριό. Πίσω από το χωριό ξεμύτιζε ένα τεράστιο χιονισμένο βουνό. Μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι κάπου είχα ξαναδεί αυτό το βουνό και αυτό το χωριό. Έμεινα για ώρες να το αντικρίζω και να προσπαθώ να θυμηθώ.

Ταυτόχρονα οι γονείς μου είχαν ρωτήσει για ξενοδοχείο να μέναμε το βράδυ και να συνεχίζαμε την επόμενη μέρα την διαδρομή μας. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο κατευθείαν πήγα στο τραπεζάκι που έγραφε «δραστηριότητες». Ποδηλασία, πεζοπορία και πολλές άλλες. Αυτή που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν αυτή που είχε ως τίτλο «ανεβείτε στο βουνό που έχει γυριστεί ταινία του πράκτορα 007». Εννοείται πως χωρίς δεύτερη σκέψη κλείσαμε εισιτήρια για να βγούμε στο βουνό. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα γιατί καθόμουν με τις ώρες αντικρίζοντας και προσπαθώντας να θυμηθώ που είχα δει ξανά το συγκεκριμένο βουνό και χωριό.

Με αγωνία και ακούγοντας τους λύκους κοιμηθήκαμε το βράδυ. Έφτασε η μεγάλη μέρα. Ξυπνήσαμε όλοι με τεράστια αγωνία. Φάγαμε πρωινό και κατευθυνθήκαμε προς το τελεφερίκ. Εκεί είδαμε πολλούς να φοράμε παλτά πάνω στα παλτά, κασκόλ, γάντια, σκούφια και πολλά αλλά. Δεν καταλαβαίναμε τον λόγο. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Βάλαμε και εμείς ότι είχαμε και δεν είχαμε και μπήκαμε στο τελεφερίκ.

Η θέα από ψηλά μας έκοβε την ανάσα, ήμασταν όλοι με το στόμα ανοικτό σε σημείο να μην μπορούμε να πούμε λέξη. Κατεβαίνοντας από το τελεφερίκ και κάνοντας το πρώτο βήμα στο βουνό αντιληφθήκαμε γιατί φορούσαν όλοι τόσο πολλά ρούχα. Το κρύο ήταν απίστευτο. Περάσαμε μέσα από ένα τούνελ φτιαγμένο από πάγο, το οποίο τελείωνε στο σημείο που άρχιζαν κάποιοι να κατεβαίνουν το βουνό με σκι. Κάθε 2 βήματα ήταν και μια αναπνοή. Το οξυγόνο ήταν τόσο αραιό και λίγο, που αναγκαστικά κάθε 2 βήματα έπρεπε να σταματήσεις για να πάρεις ανάσα. Ένιωθες τόσο κομμένη την ανάσα σου σαν να έτρεχες μαραθώνιο.

Η θέα, το τόσο χιόνι, οι τόσοι παγετοί, σου έκοβαν την ανάσα. Μετά μπήκαμε στο καταφύγιο όπου μας περίμενε ζέστη σοκολάτα, τσάι, καφές, και τσιμπήματα. Καθήσαμε μπροστά από τη τζαμαρία κρατώντας της ζέστη σοκολάτα και βλέπαμε το απέραντο χιόνι. Καθήσαμε εκεί περίπου 2-3 ώρες. Μετά έπρεπε να επιστρέψουμε στο χωριό. Όλοι με μια έκφραση ευχαρίστησης και συγχρόνως στεναχώριας μπήκαμε ξανά στο τελεφερίκ για την επιστροφή.

Κατεβαίνοντας η θέα ήταν ακόμα καλύτερη. Βλέπαμε από ψηλά να κατεβαίνουν το βουνό με σκι και έλκηθρα. Στο σημείο που τελείωνε το χιόνι κατέβαιναν το βουνό με ποδήλατα. Το χωριό από ψηλά έμοιαζε σαν να ήταν βγαλμένο από παραμύθι. Κοιτάζοντας όλα αυτά τα θαύματα της φύσης κατάλαβα ότι δεν είμαστε τίποτα μπροστά σε αυτήν. Καταλήξαμε ξανά στο χωριό και φυσικά σαν γνήσιοι τουρίστες αγοράσαμε σουβενίρς. Η ηρεμία και η ψυχική γαλήνη που μας χαρίζονταν από αυτό τον απίστευτο τόπο, μας έκανε να κάτσουμε εκεί για 3 βραδιές.

Αυτή ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου. Μέχρι και σήμερα περνά από το μυαλό μου σαν μικρή ταινία. Γενικά στην ζωή μου έχω ταξιδέψει πολύ. Αυτό όμως ήταν ένα ταξίδι το οποίο θα ήθελα και θα το πραγματοποιήσω ξανά. Από αυτό το ταξίδι έμαθα ότι ποτε δεν πρέπει να τα βάζεις κάτω. Ακόμα και αν ακολουθείς τον λάθος προορισμό. Γιατί πίσω από κάθε λάθος διαδρομή κρύβεται πάντα μια τεράστια εμπειρία. Έμαθα να ζω την ζωή μου. Να πιάνω από τα μαλλιά κάθε ευκαιρία που μου δίνεται.

Ζήστε την ζωή σας όσο καλύτερα μπορείτε, ακόμα και αν πιστεύετε ότι είναι λάθος αυτό που κάνετε. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα απο το να ζεις στο έπακρον την ζωή σου και να πραγματοποιείς τα όνειρα σου.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com