Διεθνής Αερολιμένας Λάρνακας, Οκτώβριος

Εισιτήριο χωρίς επιστροφή

Προορισμός: Dubai, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα

Μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και έτοιμη να δοκιμάσω τις αντοχές μου σε κάθε πτυχή του εαυτού μου. Ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, όρεξη για ζωή και δίψα να εξερευνήσω την κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη.

Οι ημέρες περνούν, τα χρόνια φεύγουν και μια μέρα στα γεράματα μου θα ήθελα να γυρίσω πίσω και να πω ‘Έζησα κάθε δευτερόλεπτο που μου χαρίστηκε’! Κι αυτό είναι που με κρατάει ενεργή σε ό,τι κάνω στη ζωή μου.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα… Αιτήσεις, συνεντεύξεις, χαρτούρα, αβεβαιότητα, άγχος.

Το ένα βράδυ ξαπλώνεις με ένα όνειρο, και το άλλο πρωί ξυπνάς με ένα συμβόλαιο να περιμένει την υπογραφή σου.

Προορισμός: Dubai, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Εισιτήριο χωρίς επιστροφή λοιπόν, αποχαιρετισμοί, αβεβαιότητα, κλάματα, μα παράλληλα ένας ανεξήγητα φοβισμένος ενθουσιασμός.

Και κάπως έτσι φθάνεις στον προορισμό σου. Ένα ψάρι έξω απ’ τα νερά του. Ξεκινάς να εξερευνάς την πόλη, την άγνωστη κουλτούρα, τη νέα σου ζωή!

Και για να απαντήσω σ’ αυτό που έχω ερωτηθεί πολλές φορές.. Ναι, οι πραγματικές αιτίες που ωθούν τους νέους να φύγουν, είναι η στέρηση της χώρας μας στην επιστήμη, η αδυναμία να παράγει καινοτομία και η διαφορά στο βαθμό ανάπτυξης σε σύγκριση με τις μεγάλες μητροπόλεις. Επειδή μια Κύπρος που τις περισσότερες φορές κρίνει την επαγγελματική σου αποκατάσταση απ’ τις ‘γνωριμίες’ σου και όχι τις δυνατότητες σου, δεν είναι ικανή να σε αναδείξει ως άνθρωπο. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κι άλλα τόσα…

Μια ζωή στην πρίζα με μια βαλίτσα στο χέρι, έμαθα να ψάχνομαι, να θέλω να εξερευνήσω τον κόσμο. Ψάχνομαι, και σίγουρα παίρνει καιρό να βρω κάποιες απαντήσεις σε όλα όσα ψάχνω σε αυτή τη ζωή… Σκοντάφτω, πέφτω, μα ξανασηκώνομαι… και στο δρόμο μου μαθαίνω άλλα τόσα!

Ξέρω τι σκέφτεσαι. Μα πως θα αφήσω πίσω τη ζωή μου; Την οικογένεια μου; Τις φιλίες μου; Τη σχέση μου;

Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Και πίστεψε με, όλοι όσοι έφυγαν άφησαν κάτι πίσω. Οικογένεια, φίλους και σχέσεις.  Και η μετάβαση, όσο ενθουσιώδης κι αν είναι, κρύβει πολλά άγχη, φόβο, αμέτρητες διαδικασίες και δίλημμα σε κάθε κίνηση.

Πριν ακόμα πάρω την απόφαση να φύγω, γνώριζα πόσο τυχερή ήμουν που έχω μια υπέροχη οικογένεια, γερές αληθινές φιλίες και μια όμορφη σχέση. Για μένα αυτές οι σχέσεις, είναι ότι πιο ιερό και αληθινό έχω. Και ιδιαίτερα για την οικογένεια μου, όσοι με γνωρίζουν το ξέρουν καλά, πως είμαστε τόσο δεμένοι, που με συγκλονίζει η απεραντοσύνη της αγάπης μου γι’ αυτούς! Κι όμως, ‘άφησα πίσω’ αυτήν την πανέμορφη οικογένεια και τους αγαπημένους μου ανθρώπους, με το κάθε ρίσκο που συνοδεύει την απόφαση αυτή… (αυτά τα ρίσκα που ίσως συζητήσουμε σε επόμενο άρθρο). Ακόμα όμως κι αν μας χωρίζουν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα, δεν είμαστε ποτέ ‘‘μακριά’’.

Για να είμαι ξεκάθαρη, σε καμία περίπτωση δε σου λέω να παρατήσεις όλα όσα έχεις και να φύγεις. Άλλωστε ο καθένας μας έχει διαφορετικούς στόχους και ‘θέλω’ στη ζωή του. Αν όμως αυτή η καθημερινότητα δε σε γεμίζει, άμα δε βρίσκεις τον εαυτό σου, κι άμα δε ξυπνάς με ενθουσιασμό για το μέλλον σου,  το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να προετοιμάσεις την διέξοδό σου από αυτή τη ρουτίνα. Κι άμα θες πραγματικά να φύγεις, άνοιξε τα φτερά σου και πέτα εκεί που θες.

Τι είναι αυτό που σε καθηλώνει άλλωστε σε ένα τόπο, σε μια σχέση ή σε μια κατάσταση; Είναι ο φόβος για το άγνωστο; Για το μετά; Είναι η καρδιά σου που έχει κολλήσει σε αυτά που ήδη ξέρει; Είναι που δε σου αρέσουν οι αλλαγές; Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν, να ονειρευτούν, να ζήσουν, και όμως μένουν πάλι πίσω, μένουν πάντα εδώ. Κι άμα αύριο ήταν η τελευταία σου μέρα, θα ήσουν χαρούμενος για όσα έζησες;

Αν όλα αυτά σε χαρακτηρίζουν, τότε ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΥΓΕ. Ίσως η ζωή σου να σε περιμένει αλλού, σε άλλο τόπο.

Φύγε με όνειρα, κι επέστρεψε με εμπειρίες.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com