Πολλά είναι τα κίνητρα που μπορούν να οδηγήσουν ένα άνθρωπο στο να αφαιρέσει μια ζωή. Για άλλους η ζήλια, για κάποιους τα λεφτά και για άλλους απλά η ευχαρίστηση. Ναι, καλά το διαβάσατε η ευχαρίστηση. Τι ωθεί όμως πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους, να σπάσουν τους ηθικούς τους φραγμούς (αν φυσικά υπάρχουν) και να σκοτώσουν; Υπάρχει παθολογική διαφορά μεταξύ αυτών και οποιουδήποτε άλλου κοινού ανθρώπου, που μπορεί να τον καθιστά άρρωστο; Αποτελεί δηλαδή ουσιαστικά ένας δολοφόνος ασθενή;

Για πολλά χρόνια στην επιστημονική κοινότητα οι εγκληματίες, οι οποίοι πραγματοποιούσαν βίαια εγκλήματα, θεωρούνταν ψυχιατρικά άρρωστοι, δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα έπασχαν από κάποια ψυχιατρική νόσο, η οποία και τους διαχώριζε από τους απλούς εγκληματίες, που αν και πραγματοποιούσαν πλημμελήματα αυτά δεν περιείχαν βία. Ωστόσο, με την μεγάλη εξέλιξη που ήρθε στα τέλη του 20 αιώνα στην ψυχιατρική αλλά και στην ικανότητα μας να παρακολουθούμε καλύτερα μέσω απεικονιστικών μεθόδων το τι συμβαίνει μέσα στο σώμα μας, τα δεδομένα άλλαξαν ραγδαία. 

cdn.theatlantic.com

Μια αρχική σύνδεση που είχε γίνει με την εγκληματικότητα, ήταν η κακομεταχείριση κατά την παιδική ηλικία. Αυτό που τονίζουν ωστόσο οι ερευνητές με κεφαλαία γράμματα είναι, ότι δεν σημαίνει ότι κάθε κακομεταχειρισμένο παιδί θα γίνει κατά συρροή δολοφόνος και αντιστρόφως ότι κάθε κατά συρροή δολοφόνος ήταν ένα κακομεταχειρισμένο παιδί. Παρόλα αυτά, η μεγάλη σύνδεση μεταξύ των δύο γεγονότων δεν μπορεί να παραληφθεί. Διαχώρισαν έτσι την κακομεταχείριση σε ψυχολογική, σεξουαλική και σωματική, η καθεμία από τις οποίες αντιστοιχούσε σε συγκεκριμένους λόγους, για τους οποίους κάποιος μπορούσε να σκοτώσει. Τα αποτελέσματα δείχνουν, ότι η σεξουαλική κακοποίηση πιθανώς να συνδέεται  με τις δολοφονίες βιασμού-ζήλιας και θυμού. Συνδέθηκε επίσης με την τάση για overkilling, νεκροφιλία και μετακίνηση του σώματος σε διαφορετική τοποθεσία από εκεί που έλαβε χώρα η δολοφονία. Η ψυχολογική κακοποίηση συσχετίστηκε περισσότερο με τυπολογίες βιασμού / επιθυμίας για οικονομικό κέρδος. Οι εγκληματίες  που σχετίζονται με την ψυχολογική κακοποίηση παιδικής ηλικίας, έτειναν να βασανίζουν τα θύματα τους. Αντίθετα, η σωματική κακοποίηση της παιδικής ηλικίας βρέθηκε, να σχετίζεται με την τυπολογία βιασμού- ζήλιας , καθώς και συμπεριφορές όπως η γρήγορη εκτέλεση της πράξης, η περίδεση του σώματος και η άφεση του πτώματος στην σκηνή του εγκλήματος. Με βάση την παιδική τους ηλικία δηλαδή ο κάθε εγκληματίας παρουσιάζει και συγκεκριμένη τυπολογία.

Με μια έρευνα που παρουσιάστηκε στο περιοδικό Acta Psychiatrica Scandinavica, τέσσερις ειδικοί του τομέα σύγκριναν μεταξύ τους βίαιους εγκληματίες, μη βίαιους εγκληματίες και απλούς πολίτες. Αυτές οι ομάδες συγκρίθηκαν με βάση την ψυχιατρική τους κατάσταση, το δείκτη IQ, το MMPI και  το Cattell 16 PF, τα οποία αποτελούν τεστ προσωπικότητας -αυτό το τεστ ήλεγχε δηλαδή, αν ο ασθενής πάσχει από κάποια διαταραχή προσωπικότητας-. Με βάση λοιπόν τις πιο πάνω δοκιμασίες οι ερευνητές αποκάλυψαν, ότι οι βίαιοι εγκληματίες δεν διέφεραν σημαντικά από τις υπόλοιπες ομάδες στην ψυχιατρική διάγνωση ή στην προσωπικότητα. Οι βασικές διαφορές που είχαν ήταν, ότι στο MMPI παρουσίαζαν μεγαλύτερους δείκτες υστερίας, είχαν χαμηλότερο IQ  και το πιο σημαντικό ίσως από όλα, ότι παρουσίαζαν συχνά νευρολογικά ευρήματα. Με απλά λόγια, υπήρχαν κομμάτια στον εγκέφαλο τους, τα οποία παρουσίαζαν αλλοιώσεις. Πιο συγκεκριμένα, ανακαλύφθηκαν βλάβες στις περιοχές του πρόσθιου λοβού και του υποθαλάμου, που μπορούν να κατηγορηθούν για την εμφάνιση επιθετικών συμπεριφορών, βίας και έλλειψης ελέγχου. Βρίσκεται δηλαδή στα ίδια τα τους τα γονίδια.

Κάπως έτσι οι ειδικοί κατέληξαν ότι, τόσο τα υποσκαπτόμενα γονίδια όσο και η κακοποίηση κατά την παιδική ηλικία αποτελούν μια χημική ένωση έτοιμη να εκραγεί οποιαδήποτε στιγμή. Αποτελούν οι δολοφόνοι ασθενείς; Η επιστημονική κοινότητα δεν μπορεί να καταλήξει με σιγουριά. Σίγουρα υπάρχουν τα ευρήματα, αλλά εφόσον υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανόνας. Την ίδια γραμμή ακολουθεί και η πολιτεία, η οποία εγκλείει σε ιδρύματα μόνο σοβαρά ψυχιατρικούς εγκληματίες και όχι κάθε δολοφόνο. Σε κάθε περίπτωση, οι ειδικοί τονίζουν, ότι τέτοιου είδους άνθρωποι πρέπει να λαμβάνουν την κατάλληλη ιατρική φροντίδα σε κατάλληλα για αυτούς διαμορφωμένους χώρους, στους οποίους δεν αποτελούν κίνδυνο για την κοινωνία, ούτε για τον ίδιο τους τον εαυτό.

radio0211.de

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: marketing-assets.avvo.com