Αποφασίζω που λέτε στα 18 μου ότι θέλω να σπουδάσω στην Αθήνα. Ένας χριστιανός ή τέλος πάντων ένας οποιασδήποτε θρησκείας, δεν μπορούσε να με προειδοποιήσει; Άκου τώρα να δεις πως πήγε…

Στην αρχή στάθηκα, σχετικά, τυχερή αν εξαιρέσουμε ότι βρήκα τελευταία στιγμή σπίτι. Ωστόσο, όλοι στην πολυκατοικία με συμπαθούσαν και ήταν ήσυχοι.

Αποφασίζω όμως μετά από δύο χρόνια να μετακομίσω. Κάτσε, τώρα έρχεται το καλό. Βρίσκω ένα πολύ ωραίο σπίτι, με καθόλου θέα και ένα μπαλκόνι 1 επί 1, αλλά το σπίτι υπέροχο οπότε δεν εστίασα εκεί. Την πρώτη εβδομάδα ήμουν με τους γονείς μου και την αδελφή μου για να προσαρμοστώ.

Μια καλή ημέρα, έρχονται κάποιοι κύριοι να εγκαταστήσουν το κλιματιστικό. ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΗ ΣΥΣΚΕΥΗ. Εκεί ήταν η στιγμή που άκουσα την υπέροχη φωνή της γιαγιάς που μένει δίπλα. Διαπέρασε το ακουστικό μου σύστημα και έφτασε στον εγκέφαλο και αυτό δεν ήταν ευχάριστη διαδικασία. Η γιαγιά αυτή θύμωσε διότι δεν την είχαμε ενημερώσει ότι θα έρθει κάποιος στο δικό ΜΟΥ διαμέρισμα να εγκαταστήσει το δικό ΜΟΥ κλιματιστικό. Πρώτο red flag. Το προσπερνάμε αυτό και πηγαίνουμε μια εβδομάδα μετά. Προσπαθώντας εγώ να το παίξω “fitness is my passion”, κόβω μια σαλάτα στην κουζίνα μου. ΕΞΑΛΛΗ ΕΚΕΙΝΗ. Έξαλλη προφανώς επειδή υπάρχω εκείνη την ώρα στην κουζίνα μου. Άκουγα κάτι εξαιρετικά επίθετα του τύπου «βρωμοκύπρια», «μουλάρα» και έξοχες φράσεις «πήγαινε στην χώρα σου», ξέρετε αυτά που συνήθως ακούγονται στην Ελλάδα. Δεν δίνω σημασία. Μπαίνω για μπάνιο. ΕΞΑΛΛΗ.

Κάπου εκεί δεν αντέχω και παίρνω για πρώτη φορά τον ιδιοκτήτη του σπιτιού τηλέφωνο (αφού βγήκα από το μπάνιο) εννοείται με κλάματα. Ο αγαπημένος μου κύριος Γιώργος, πριν μου απαντήσει κατάλαβε κατευθείαν για ποιόν λόγο τον παίρνω τηλέφωνο στις 22:30. Συνεννοούμαστε και μου επιβεβαιώνει ότι η κυρία αυτή είναι pain in the a$$ και να της απαντάω αναλόγως. ΛΕΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.

Έκτοτε, την έχει ενοχλήσει που μετακινώ την καρέκλα γραφείου μου, που μιλάω στο τηλέφωνο με την γιαγιά μου και φωνάζω επειδή δεν ακούει, που κλείνω τις πόρτες και γενικότερα που ζω σαν ύπαρξη σε ένα διαμέρισμα. Το καλύτερο ήταν όταν μια μέρα, μόλις είχα ξυπνήσει, σηκώθηκα και χτύπησα το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μου στην άκρη του τραπεζιού. Δεν μου έφτανε ο πόνος, που όλοι ξέρουμε πόσο πονάει αυτό, είχα και την γιαγιά να φωνάζει ότι όλη μέρα κάνω φασαρία και δεν αντέχω αν δεν ενοχλήσω τον κόσμο. Ξαναλέω, μόλις ξύπνησα.

Σημειώστε εδώ ότι πέρα από το ότι έχει μια άκρως ενοχλητική φωνή, το παραλήρημα της δεν κρατάει 1 ή 2 λεπτά. Αν δεν κλείσει 10 λεπτά παράνοιας δεν σταματάει. ΚΑΘΕ. ΜΕΡΑ.

Περιττό να σας πω ότι τσακώνεται με όλους αλλά σε εμένα έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία. Τι τιμή! Έχει μάθει μάλιστα να αναγνωρίζει και τις φωνές των φίλων μου καθώς μια φορά μόλις είχε βγει ο κολλητός μου από το ασανσέρ, τον άκουσε να με χαιρετάει και λέει με περισσή χαρά «Εσύ μας έλειπες», η γλυκιά μου!

Κοιτάξτε τώρα να δείτε, επειδή πρέπει να με συμπαθήσετε, δεν θα σας πω τι της έχω απαντήσει κατά καιρούς, απλά θα σας πω ότι το ευχαριστήθηκα.

Εσύ που το διαβάζεις, σε παρακαλώ βεβαιώσου ότι η δική σου γιαγιά ή θεία ή οποιοσδήποτε, δεν κάνει την ζωή μαύρη μιας γειτόνισσας της, μπας και γλιτώσουμε από αυτή την μάστιγα!

Θα σας ενημερώσω για τις εξελίξεις σε επόμενο επεισόδιο.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: bookriot.com