Εν έτει 2021 έχουμε αλλάξει κατά ένα μεγάλο ποσοστό τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Βέβαια έχουμε πολύ δουλειά ακόμη, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως τα πρώτα βήματα γίνονται. Έτσι λοιπόν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχει μάθει να υποστηρίζει οτιδήποτε μη κοινωνικά και στερεοτυπικά αποδεκτό. Εννοείται πως το ιδανικό είναι να φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο που καμία «μειονότητα» να μην χρειάζεται υποστήριξη, μα να είναι αυτονόητο. 

Εγώ λοιπόν θα ήθελα να σας μιλήσω από τη δική μου σκοπιά, από τη δική μου «μειονότητα», αυτή των ανθρώπων με παραπάνω κιλά. Αυτό που έγινε τις προηγούμενες ημέρες, που δε θέλω να μπω καν σε λεπτομέρειες, μου έδειξε κάτι. Ασχέτως εάν ανήκουμε σε μια, εντός πολλών εισαγωγικών πάντα, μη κοινωνικά αποδεκτή ομάδα, μπορούμε να γίνουμε bullies. Και αυτό γιατί έχουμε κάποιο τραύμα μέσα μας το οποίο δεν έχουμε δουλέψει. Έτσι λοιπόν συνειδητά ή όχι θέλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε τον πόνο τον οποίο έχουμε υποστεί. Βέβαια κάπου εκεί, θα έπρεπε να μπαίνουν οι ηθικοί φραγμοί που έχουμε ως άνθρωποι, ως εμπόδιο. Μάθαμε να στρογγυλεύουμε και να βαφτίζουμε συμπεριφορές και ανάγωγες κριτικές ως αυθορμητισμό και ειλικρίνεια. Εκεί λοιπόν να σας πω, πως αυθόρμητο θα είναι ένα παιδάκι τεσσάρων στο νηπιαγωγείο που τυχόν θα κοροϊδέψει ένα άλλο κι αυτό γιατί τα παιδιά δεν έχουν φίλτρα και όρια, τα παρασύρει το συναίσθημα.

marieclaire.gr

Σε μία κοινωνία ενηλίκων το να βαφτίζεται ο εξευτελισμός, ο μισογυνισμός και το body shaming, ως αυθορμητισμός είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Είχα την τύχη να μεγαλώσω ως ένα παχουλό παιδί που δεν έχει υποστεί σε μεγάλο βαθμό bulling. Θέλετε λίγο η έντονη προσωπικότητα μου, το ότι ήμουν πάντα μέσα στην παρέα, το ότι δεν έδινα δεκάρα στα λόγια του κάθε άσχετου, όλα αυτά συντέλεσαν στο να θωρακίσω τον εαυτό μου. Έμαθα να με αγαπώ και αυτό το έβγαζα προς τα έξω. Και να σας πω κάτι μαγικό; Το έβλεπαν και οι γύρω μου, γι’ αυτό και με αγαπούσαν. Είτε φιλικά, είτε ερωτικά, δεν είχε σημασία. Όλα είναι θέμα αύρας και αυτοπεποίθησης. Δεν είναι όλοι σαν κι εμένα όμως. Δεν ξέρετε τα λόγια σας πόσο  θα επηρεάσουν έναν άνθρωπο. Ειδικά στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, που το ταμπού των ψυχικών νοσημάτων έχει αρχίσει να εξαλείφεται, θα έπρεπε να το ξέρουμε. Άνθρωποι που δείχνουν καλά και χαρούμενοι μπορεί να έχουν οποιοδήποτε ψυχικό νόσημα, είτε γνωστό σε αυτόν, είτε να υποβόσκει και μία δική μας κουβέντα να το βγάλει στην επιφάνεια. Έτσι δεν ξέρουμε εάν και κατά πόσο θα τους στιγματίσει ένα δικό μας σχόλιο, εάν θα είναι η κλωτσιά που θα τους ρίξει ακόμη πιο βαθιά. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η πολύ επιτυχημένη σειρά του Netflix «13 reasons why» που θα πρότεινα σε όλους να την παρακολουθήσουν, ως μία εκπαιδευτική σειρά, παρότι είναι δραματική.

Έτσι λοιπόν το να έρχεται ο οποιοσδήποτε και να μου λέει αν μπορώ ή όχι να φορέσω οριζόντιες ρίγες είναι προσβλητικό, ρατσιστικό και το λιγότερο άτοπο. Γιατί πρέπει να πεις κάτι, εάν δεν έχεις να πεις κάτι καλό; Ακόμη και τότε, γιατί θα πρέπει να το μοιραστείς δημόσια; Γιατί; Γιατί νιώθω πως ενώ κάνουμε ένα βήμα μπροστά ως ανθρωπότητα, ταυτόχρονα κάνουμε 2 βήματα προς τα πίσω;

Όλα αυτά τα γράφω δίχως ίχνος μίσους, εκνευρισμού ή διάθεσης να προσβάλω. Σας τα γράφω από το πρίσμα της «παχουλής που (τολμά) να φοράει ρίγες», ακόμη κι αν αυτές δεν είναι κοινωνικά ή αισθητικά αποδεκτές για κάποιους εκεί έξω. Να αγαπάτε τον εαυτό σας, να τον φροντίζετε, να είστε υγιείς, σωματικά μα και ψυχικά. Και γονείς εκεί έξω, σας παρακαλώ μάθετε στα παιδάκια σας πως η αγάπη δεν έχει μέγεθος, φύλο, χρώμα μα έχει ψυχή. Η αγάπη πηγαίνει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτά είναι το μέλλον, πρέπει να γίνουν ενήλικες με αγάπη μέσα τους.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com