Η πρώτη μας συνάντηση ήταν Φθινόπωρο, θυμάμαι. Ήταν μια υπέροχη ηλιόλουστη ημέρα, περιμένοντας το επόμενο ραντεβού. Συναντώ μια κοπέλα γύρω στα 25  με εκφραστικά μάτια, χαμόγελο που δεν είχε περιθώριο να ανοίξει άλλο το στόμα, έξυπνο χιούμορ,  ένα τυπάκι που θα ήθελες και εσύ να είσαι!

Και κάπου εδώ, ξεκινά το ταξίδι μας μαζί.. 

Με άγριο βλέμμα δείχνει το λιπομετρητή και με δυνατή φωνή λέει, από εδώ ξεκίνησαν όλα!

Σε κάθε δυσκολία μου θα τσακίσω μια  ‘βόμβα’ θερμιδών από το αλμυρό στο γλυκό και εναλλάξ χωρίς να υπάρχει φρένο. Αυτό μου αξίζει είπε. Μετά από κάθε ξέσπασμα, ήξερε ότι όλο αυτό θα το έδειχνε και η ζυγαριά (είναι μόνο η βαρύτητα της δύναμης). Μέσα της ξέρει, πως δεν αντέχει τον πόνο στο στομάχι, μα κυρίως στο μυαλό.

Δίνω κάθε μέρα μάχη με το φαγητό!

Πολύ αυστηρή αυτοκριτική με τον εαυτό της και η κατάθλιψη παρόλο που μπορεί να είναι πολύ σοβαρή εμφανίζεται να είναι δευτερεύουσα στο πρόβλημα της διατροφικής διαταραχής της. Κατηγορεί συνεχώς τον εαυτό της για όλα και η τιμωρία της είναι το φαγητό. Γνωρίζοντας  ότι, τα βουλιμικά άτομα  είναι δυναμικά, παρορμητικά και δεν εξωτερικεύουν συναισθήματα, είπα μέσα μου, έχεις αγώνα Μαίρη, η βουλιμία είναι πολύ ζόρικη, κάτι κακό της έχει συμβεί σίγουρα, την έχουν προδώσει όλοι και όλα.

Μυστικό, για χρόνια..

Ήταν γύρω στις 3:00, όταν επέστρεψε από το σχολείο μια από τις ημέρες που η μητέρα της έλειπε για δουλειά. Είχε βιαστεί και το μυστικό το κρατούσε κρυμμένο για χρόνια, γιατί τα θύματα βιασμών ενοχοποιούνται πολύ εύκολα ακόμα και σε πολύ νεαρή ηλικία. Επιβίωνε σιωπηλά με μοναδική σύμμαχο την βουλιμία. 

Μου εξομολογείται από την μέρα που ένιωσε μόνη, σταμάτησε να ονειρεύεται. Δεν το αποκάλυψε σε κανένα, αυτό που σκεφτόταν είναι πως αφού δεν με πίστεψε η μητέρα μου αρχικά, δεν θα με πιστέψει κανείς.

Εκεί άρχισε το δικό της ταξίδι… της βουλιμίας..

Χάνοντας τον έλεγχο των σκέψεων της, η τροφή είναι η συντροφιά της, το προσωρινό της καταφύγιο. Είναι τα αγαπημένα της λεπτά, σταματά να σκέφτεται. 

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα επεισόδια της υπερφαγίας της.

Η συνήθεια που της έγινε λατρεία ( ; ) μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο συχνά. Πλέον όλα περιτριγυριζόταν γύρω από τη σκέψη και την ψυχή της. Ένιωθε τύψεις που επέτρεπε στη βουλιμία να εισβάλει στη ζωή της. Τύψεις που κρατούσε μια κρυφή άρρωστη παράλληλη ζωή. Νιώθει ότι δεν μπορεί να έχει έλεγχο στις ποσότητες φαγητών που τρώει κατά το επεισόδιο. Καταναλώνει μεγάλες ποσότητες τροφών πολύ γρήγορα σε μικρό χρονικό διάστημα.

Έμαθε να ζει με τη βουλιμία!

Είναι μία φωνή που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, μου λέει:

«Μπορείς λίγο ακόμα, λίγο καλύτερα…». 

Αυτό που ξέρει καλύτερα μετά από κάθε βουλιμικό επεισόδιο είναι η καταφυγή της σε κάθαρση με διουρητικά, αυτοπροκαλούμενους εμετούς (να ξεφορτωθεί την ‘αμαρτία’) είτε με άλλες μορφές κάθαρσης όπως η υπερβολική άσκηση. Μέχρι να νιώσει ότι πήρε πίσω τον πολυπόθητο έλεγχο. Κι ύστερα από λίγο το μετάνιωνε. 

Ο άλλος χαρακτήρας που κρυβόταν μέσα της ήταν τελείως διαφορετικός. 

Τα συμπεράσματα δικά σας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com