Σκέψεις πολλές περνούν από το μυαλό μου. Προσπαθώ να τις βάλω σε τάξη, αν και δυσκολεύομαι τελευταία. Είναι σαν χείμαρρος που στο πέρασμα του καταστρέφει τα πάντα. Αναρωτιέμαι τι πήγε λάθος μάτια μου; Γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα;

Μόνο μια απάντηση μπόρεσα να δώσω. Έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς. Βιάστηκες. Δεν πρόλαβα να σου πω όσα ήθελα, όσα είχα στη καρδιά μου, όσα δεν ήθελα εξ’ αρχής να παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Στα είπα ετεροχρονισμένα όταν ήταν πια πολύ αργά. Όταν ένιωσα πως ήδη σε έχανα. Μέσα σε μια αίθουσα αναμονής αεροδρομίου. Εκεί στα είπα όλα. Εκεί σου ανοίχτηκα και με καθησύχασες πως όλα ήταν καλά.

Μα τελικά μάτια μου τίποτα δεν ήταν καλά. Έκτος από το σώμα σου, εκείνο το βράδυ στο αεροπλάνο μπήκε και ότι είχαμε προλάβει να χτίσουμε έως τότε. Μόνο που το ξέχασες πίσω, δεν το πήρες μαζί σου στην επιστροφή. Κι έμεινα να απορώ. Ήμουν λίγη εγώ; Ήταν το συναίσθημα μου μισό;

Ποτέ δεν θα μάθω. Ποτέ δεν μου είπες. Όσοι μήνες κι αν πέρασαν, όσα κι αν είπαμε μετά ποτέ δεν μου εξήγησες, εκείνο το ταξίδι. Ένα ταξίδι που έφυγες με γεμάτες αποσκευές αλλά το περιεχόμενο τους δεν σου έκανε. Έτσι το πέταξες και γύρισες με άλλο.

Έφυγες νωρίς και ούτε που πρόλαβα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω όλα όσα είχα να σου πω να παραδεχτώ. Όσα ένιωθα. Πλέον δεν έχει νόημα έτσι δεν είναι; Δεν έχει μείνει άλλωστε κάτι μέσα μου. Άδειασα. Με άδειασες. Πήρες ότι μπορούσες να πάρεις, ότι χρειαζόσουν κατά καιρούς και άφησες πίσω ένα κουφάρι. Ένα σώμα νεκρό, κενό και άψυχο. Αδειανό από χαρά, αγάπη και συναίσθημα.

Δε σου κρατώ κακία. Ότι και να έγινε, ότι κι αν μου έκανες δεν μπορώ να σου θυμώσω γαμώτο. Αυτό είναι το λάθος μου. Γι’ αυτό πονάω τόσο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το μεγάλο υπέροχο χαμόγελο σου. Εκείνο που ως και τα μάτια σου χαμογελούσαν. Όπως επίσης δεν θα ξεχάσω το βλέμμα σου το σκοτεινό, που πάντα έβγαζε μια θλίψη. Ένα γοητευτικό σκοτάδι.

Θα σε έχω πάντοτε στην καρδιά μου ως θησαυρό γιατί ήσουν η ηλιαχτίδα στον συννεφιασμένο ουρανό της ψυχής μου. Ήσουν ο φάρος στον ωκεανό των φόβων μου.

Δεν θα σε ξεχάσω όσα χρόνια κι αν περάσουν μάτια μου, όσο κι αν προχωρήσω στο μονοπάτι της ζωής μου. Θα σε έχω πάντα μέσα μου ως φυλαχτό. Έφυγες νωρίς και ούτε που πρόλαβα να σου πω πως….

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: wordpress.com