Κάπου γύρω στις τρεις τα ξημερώματα χτες βράδυ μεταξύ αυπνίας κι ενός παρατεταμένου εφιάλτη, επιχείρησα να διαβάσω κάτι. Ανοίγω «Το νερό να γίνεις», μόνιμα στο κομοδίνο μου κάτι μέρες όπως αυτές που διανύουμε.  Και πέφτει το μάτι μου σε μια φράση: «Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία»[1] . Κόλλησα. Έγινα παιδάκι που του βάζουν σπαζοκεφαλιά και δεν μπορεί να τη λύσει.

Γαλλικό γνωμικό λέει ο Οδυσσέας παραφρασμένο από Τολστόι και Έλιοτ ως α) «οι ευτυχισμένοι γάμοι δεν έχουν ιστορία» β) «οι ευτυχισμένες γυναίκες και τα ευτυχισμένα έθνη δεν έχουν Ιστορία» αντίστοιχα. Για να σημειώσει τεκμηριωμένα πως η Ελβετία από ιστορία δεν λέει πολλά. Θα μπορούσε η Ελβετία να χαρακτηριστεί ευτυχισμένο έθνος; Θα μπορούσε. Άρα πιστεύουμε πως ισχύει στα έθνη; Κι όλα τα μαθαίνουμε από την ιστορία μας να μην επιλαμβανόμαστε πού πάνε; Κι έπειτα, αν η ιστορία δεν έχει κάτι αξιοσημείωτο, πάλι δεν μπορεί να θεωρηθεί ιστορία;

arthive.com, i.pinimg.com

Και πάμε στα δύσκολα ερωτήματα που γεννά η φράση. Ποιος είναι ευτυχισμένος  άνθρωπος; Υπάρχει; Ευτυχισμένος άνθρωπος για πόσο; Δεν υπήρξαμε όλοι παροδικά ευτυχισμένοι; Τότε η ιστορία μας είχε να κάνει με την ευτυχία μας; Υπήρχε; Υπό μία έννοια ευτυχισμένα είναι τα παιδιά. Που από ιστορία δεν λένε πολλά. Κι έπειτα όσο μεγαλώνεις, όσο μαθαίνεις, τόσο πιο δύσκολο σού είναι να υπάρξεις ευτυχισμένος. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αφελείς; Επιλέγουν να είναι; Υπάρχουν ή θέλουν να πιστεύουν πως υπάρχουν;

Και καταλήγω στο ερώτημα πως ο γρίφος δε λύνεται, αν δεν απαντήσεις στο ποιος είναι ο ευτυχισμένος άνθρωπος. Φοβάμαι να πιάσω τη λέξη ευτυχία στο στόμα μου και τα παρατώ στιγμιαία. Και μετά σκέφτομαι από άλλη οπτική γωνία. Κι αν δεν μπορώ να απαντήσω αυτό το ερώτημα, μπορώ ίσως να προσδιορίσω ποιος άνθρωπος δεν έχει ιστορία; Κανένας. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό λύνω τον γρίφο στην εξής πρόταση: Δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ιστορία. Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και πάω για ύπνο.

i.pinimg.com

Όχι δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάτι δεν είναι σωστό. Δεν μπορεί η λύση να είναι τόσο πεσιμιστική. Πρέπει να κρατήσω κάπου ένα μίτο αισιοδοξίας, αν είναι να βγω αλώβητη από αυτό τον λαβύρινθο. Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Πάει ο ύπνος μου, έχω συμβιβαστεί με την ιδέα. Κι αν δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι, είμαστε όλοι δυστυχισμένοι; Όχι. «Το αντίθετο των ευτυχισμένων δεν είναι οι δυστυχισμένοι» λέει ο Οδυσσέας. Και συμφωνώ. Όμως κοίτα να δεις τι γίνεται. Αρκεί μια στιγμή δυστυχίας για να σε πείσει πως είσαι δυστυχισμένος. Και το προφέρεις με τόση βεβαιότητα. Είμαι δυστυχισμένος. Αλλά χρειάζεσαι μια μονιμότητα για να προφέρεις τη λέξη ευτυχία. Μια στιγμή ευτυχίας δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο. Αν νιώσεις ευτυχία για μια στιγμή δε θα πεις «είμαι ευτυχισμένος».

static.ybox.vn

Κάποτε σ’ ένα επεισόδιο του sex and the city (ευρεία γκάμα βιβλιογραφίας το σημερινό) ρωτά η Σαμάνθα τη Σιάρλοτ πόσο συχνά νιώθει ευτυχισμένη. Κι η Σιάρλοτ λέει κάθε μέρα. Κάθε μέρα; Όχι, κάθε ώρα της μέρας, αλλά κάθε μέρα. Κι αυτό νομίζω είναι όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στην ευτυχία.

alfeon.info

Πάω να κοιμηθώ ήσυχη.

Υ.Γ: Αν έχεις να διαλέξεις μεταξύ Α και Β συνήθως η απάντηση είναι Γ.

Υ.Γ2: Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν δυστυχισμένοι άνθρωποι, δεν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ιστορία. Κομπλέ;

[1] https://www.protagon.gr/apopseis/blogs/oi-eftyxismenoi-den-exoun-istoria-28040000000

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: assets.rbl.ms