Έχει κάτι παράξενο αυτός ο Σεπτέμβρης. Σαν να αποζητά μια παράταση του Αυγούστου, σαν να μην είναι ούτε κι ο ίδιος έτοιμος να ξεκινήσει. Δεν είναι που ανοίγουν τα σχολεία, ξεκινούν τα πανεπιστήμια, τελειώνουν οι άδειες. Δεν είναι εκείνη η συνηθισμένη μελαγχολία για το τέλος του καλοκαιριού, την επάνοδο στη ρουτίνα. Όχι δεν είναι αυτό. Είναι το αίσθημα πως αυτή τη φορά το καλοκαίρι δεν ήταν αρκετό. Η πανδημία άφησε πίσω της μια κούραση διαφορετική. Τέτοια που δεν έφτανε ένα καλοκαίρι να την ξεκουράσει. Δεν ήταν αρκετό να επουλώσει τις πληγές μας, να δώσει άφεση στις αμαρτίες μας. Το καλοκαίρι αυτή τη φορά λειτούργησε περισσότερο σαν περιστασιακός επίδεσμος, παρά σαν μόνιμη θεραπεία. Μια τρύπα στο νερό.

Δεν μπορούμε να τη χρεώσουμε στο καλοκαίρι τη φετινή του αποτυχία. Του ανατέθηκαν πολύ περισσότερα καθήκοντα από αυτά που μπορούσε να φέρει εις πέρας. Δεν είχε μόνο να μας βοηθήσει να συμφιλιωθούμε με αυτά που έγιναν. Είχε να καθησυχάσει και τις αγωνίες αυτών που έπονται. Διότι η πανδημία ήταν ένα πλήγμα στη βεβαιότητα μας, στην υπόσταση αυτών που θεωρούμε δεδομένα. Κι ήταν αρκετή, να μας αφήσει με μια γεύση φόβου απέναντι στα όσα θα συμβούν στη συνέχεια. Το είδος του φόβου που σε εγκλωβίζει στη ψευδαίσθηση πως προτιμάς τη στασιμότητα παρά μία αβέβαιη συνέχεια. Πώς να φτάσουν 3 μήνες, αν ήταν ποτέ 3, να χορτάσουμε τους ανθρώπους που στερηθήκαμε, να επισκεφτούμε τα μέρη που επιθυμήσαμε, να συμφιλιωθούμε με τα όσα έγιναν και να νιώσουμε έτοιμοι να γυρίσουμε σελίδα; Δεν έφτασαν.

pin.it

Παρ’ όλα αυτά προχωράμε. Σαν να μη συνέβη τίποτα, μα ταυτόχρονα το κουβαλάμε το βάρος στης πανδημίας  στους ώμους μας. Προχωράμε σε νέες αρχές, σε νέες εμπειρίες, σε νέες περιπέτειες. Δεν μπορούμε να πούμε πως βαδίζουμε με σιγουριά ή τουλάχιστον με αυτοπεποίθηση, αυτό θα ήταν ψέμα. Μα προχωράμε. Κι ας μη ξέρουμε τι μας περιμένει στην επόμενη γωνία. Είμαστε υποχρεωμένοι να προχωράμε. Γιατί αν μάθαμε κάτι αυτό το χρόνο είναι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως κάθε μέρα, κάθε νέα αρχή είναι ένα δώρο που μας χαρίζεται. Κι εμείς δε μάθαμε να καταθέτουμε τα όπλα. Προχωράμε σταθερά, μπροστά, με το κεφάλι ψηλά. Ό,τι προκύψει στην πορεία θα το αντιμετωπίσουμε στην ώρα του. Άλλωστε έχει βελτιωθεί η ανεκτικότητά μας στα απρόοπτα κι ο χρόνος αντίδρασης μας σε περιπτώσεις ανάγκης.

Έχει κάτι παράξενο αυτός ο Σεπτέμβρης. Όπως και κάθε Σεπτέμβρης. Έστω κι αν δεν κιτρινίσουν τα φύλλα, κι αν δε δούμε πρωτοβρόχια. Όσο κι αν ο Αύγουστος αρνηθεί να φύγει, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να προχωράμε. Χωρίς να κοιτάμε πίσω. Χωρίς να αποζητάμε περισσεύματα καλοκαιριού. Έχουμε κι ένα χειμώνα να φτάσουμε. Κι αν μας φαίνεται παράξενος ο Σεπτέμβρης πρέπει να φυλάξουμε αποθέματα και για έναν αλλιώτικο Δεκέμβρη.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: pinterest.com