Diego Armando Maradona: Η ζωή ενός θρύλου.

155

Diego Armando Maradona: Η ζωή ενός θρύλου.

30 Νοεμβρίου, 2020SportybeezΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ο άνθρωπος που άλλαξε μια πόλη

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, εκτός από του ότι υπήρξε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, για όσους δεν γνωρίζουν ήταν και μια τεράστια προσωπικότητα που είχε εμπνεύσει πολλούς συγραφείς, ποιητές αλλά και πάρα πολύ κόσμο. Είχε αλλάξει τον φτωχό Νότο της Ιταλίας σε μια αήττητη παγκόσμιας κλάσης ομάδα, την Νάπολι. Εκτός γηπέδου, η ζωή του Μαραντόνα βυθίστηκε σε πολλά σκάνδαλα, αλλά αυτό έκανε τους θαυμαστές του στην Νάπολι να τον λατρέψουν περισσότερο. Βρήκαν την ανθεκτικότητα και την ευπάθεια του στον άνθρωπο κάτω από το μεγάλο ποδοσφαιρκό αστέρι. Έβλεπαν κάποιον σαν κι αυτούς, που ήρθε από τους δρόμους, απο μια πολύ φτωχή ζωή και που ενσάρκωνε όλες τις ιδιοσυγκρασίες και τις αντιφάσεις που έκαναν.

Όταν πυροβόλησε τους Paparazzi

Αξέχαστο παραμένει το περιστατικό όπου εν καιρώ δήλωνε και προειδοποιούσε τους Paparazzi να μην τον ακολουθούν έξω από το σπίτι του και να τον αφήσουν ήσυχο, μέχρι που μια μέρα ενώ μαζεύτηκαν μπροστά απο το σπίτι του, ο ίδιος βγήκε έξω και άρχισε τους πυροβολισμούς.

Ο Ντιέγκο, η πτώση και η δόξα

Ίσως να ήσουν μάθημα Ντιέγκο, ίσως αυτό να ήταν το πεπρωμένο σου. Η δόξα. Τι να πει κανείς για την δόξα. Αχώνευτη. Και είναι που τώρα σ’αυτήν εδώ την χώρα που ζούμε, την δόξα την ποθούμε. Την ποθούμε σαν να είναι ανάγκη. Και είναι ανάγκη. Γιατί, τι να την κάνεις την ζωή χωρίς την δόξα; Τα πάθη και οι αδυναμίες. Πόσο εύκολα μας σπάζουν τα δεσμά της ψυχής μας. Και εμείς τι κάνουμε; Σκύβουμε το κεφάλι Ντιέγκο. Σκύβουμε το κεφάλι, να μην μας δούν, να μην τους δούμε. Το κοίταζα στο πρόσωπο σου Ντιέγκο. Κανείς μπορούσε να διακρίνει όλα τα ελαττώματα σου, όλες σου τις αδυναμίες, όλα σου τα πάθη. Εσύ όμως, έχανες. Έχανες διαρκώς απ’την πύρινη την δόξα. Τα λεφτά, τα ναρκωτικά και τα ξενύχτια. Παρόλα αυτά, αυτός ήσουν. Ήσουν αυτός που παραδεχόμενος τα πάθη σου, τα ελαττώματα σου έδινες αμέτρητες μάχες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Τελικά ίσως να έχασες. Μα δεν έσκυψες κεφάλι. Ένας δοξασμένος άδοξος. Δεν ήσουν το καλό παιδί, γιατί μιλούσες, γιατί δεν φοβόσουν, ότι ήταν να πείς το έλεγες, ότι ήταν άδικο το φώναζες, να κατεβάσουνε τις στέγες του Πάπα. Είχε χαθεί η σχέση σου με τον Θεό, παρόλα αυτά το ήξερες και το δήλωνες ότι, ότι κατάφερες, το κατάφερες χάρη στο Θεό και χωρίς αυτόν δεν θα ήσουν τίποτα. Όσο περνούσαν οι μέρες εσύ έπεφτες. Κάθε μέρα ήταν και μια πτώση. Μια πικρή πτώση παρά τα μεγαλεία σου. Ένας ρομαντικός επαναστάτης της ζωής, ένας γητευτής των γηπέδων, προδομένος απ’ την δόξα του. Ο Μαραντόνα, όλη του την ζωή, πάλευε με τους δαίμονες του.

**Ας μην σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στα πάθη μας, ας τα αντικρίσουμε κατάματα, ας γονατίσουμε μπροστά στις αδυναμίες μας, μέχρις ότου να βγούμε νικητές.

Η συγκλονιστική στιγμή που ο Αργεντίνος τραγουδάει το τραγούδι γραμμένο γι’αυτόν και συγκλονίζει (με αγγλικούς υπότιτλους):

Όταν ο κορυφαίος Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο είχε σαγηνευτεί από το ποδόσφαιρο αλλά και την προσωπικότητα του Ντιέγκο.

«Κανένας καταξιωμένος ποδοσφαιριστής δεν είχε μιλήσει ανοιχτά κατά των αφεντικών του εμπορικού ποδοσφαίρου. Το έκανε ο πιο διάσημος και δημοφιλής όλων των εποχών, υπερασπιζόμενος τους λιγότερο διάσημους και λιγότερο δημοφιλείς παίκτες. Ενας γενναιόδωρος και αλληλέγγυος άνθρωπος, ένα είδωλο, που μέσα σε πέντε λεπτά είχε σουτάρει τα δυο πιο αντιφατικά γκολ ολόκληρης της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί του τον λάτρευαν και για τα δυο: δεν θαύμαζαν μόνο το γκολ του καλλιτέχνη, εκείνο που έβαλε με τα διαβολικά του πόδια, αλλά και το γκολ του κλέφτη -ίσως μάλιστα περισσότερο αυτό-, εκείνο που το χέρι του έκλεψε.

«Ένας τρωτός θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των Θεών. Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπο του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες, ή τουλάχιστον τις αρσενικές αδυναμίες: ήταν γυναικάς, κοιλιοδούλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος. Όμως οι Θεοί, όσο ανθρώπινοι κι αν είναι δεν βγαίνουν ποτέ στην σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ’όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο. Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία. Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ’ ό,τι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται».

Υ.Γ. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες και γραμμένα άρθρα και περιστατικά του Ντιέγκο Μαραντόνα όπου του έκαναν τεράστιο πόλεμο μόνο και μόνο επειδή ήταν αληθινός σε αυτά που έλεγε. Μπορείτε να ψάξετε στο διαδύκτιο.