Είναι ένα τέλος. Είναι τέλος. Είναι όντως τέλος; Ή απλά είναι ένα δήθεν διάλειμμα; Όντως τελειώσαμε;

Είσαι σε σχέση, νομίζεις ότι έχεις βρει το άλλο σου μισό, ερωτεύεστε και στο μέλλον αγαπιέστε -ελπίζοντας πώς η αγάπη είναι αμοιβαία-. Μοιράζεστε σχεδόν τα πάντα. Με τη δύναμη μιας αγκαλιάς ξεχνάτε τα πάντα (καβγάδες, διαφωνίες). Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή αργά ή γρήγορα, που ή ακούς ή λες τη λέξη χωρίζουμε. Μεγάλη στιγμή «ειρωνείας». Όλοι το έχουμε ζήσει. Τελικά όμως είναι όντως το τέλος ή ήταν μια τρέλα της στιγμής; 

Ναι δεκτό. Δεν τα καταφέραμε αλλά ίσως κάπου, κάποτε, υπάρχουμε ακόμη. Γιατί όντως υπάρχουμε. Αυτά τα καταραμένα βραδιά. Αυτά τα καταστρέφουν όλα. Η στιγμή που τα φώτα σβήνουν αλλά «ανάβουν», «ξυπνούν» οι αναμνήσεις. Και όντως υπάρχουμε ακόμη. Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτό που ζήσαμε δεν ήταν εύκολο και ανίερο, ήταν κάτι δυνατό ανεξάρτητα αν κράτησε λίγο.

pinimg.com

Υπάρχουμε παντού. Σε κάθε ψηφιακή φωτογραφία στο κινητό που κάθε βράδυ κάνουμε scroll down. Σε κάθε δήθεν μήνυμα φιλίας του τύπου «γεια! Τι κάνεις;», «όλα καλά;».

Υπάρχουμε σε εκείνο το «να προσεχείς», σε ένα υποτιθέμενο ενδιαφέρον. Ξέρετε αυτά που κρύβουν από πίσω και από μια ανάμνηση. Αυτά που μερικές φορές δεν θέλουμε ή δεν τολμάμε να απαντάμε αποφεύγοντας την απάντηση με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτά που στην αρχή γράφονται με μια φράση «σ’ αγαπάω ακόμα» μα πάντα διστάζουμε να πατήσουμε αποστολή και πατάμε διαγραφή μετατρέποντας τα σε κλάσματα δευτερολέπτου σε «φιλικά». 

Κρυβόμαστε ακόμα πίσω από τις κλήσεις. Αυτές τις ψυχρές, παγωμένες, αμήχανες και άοσμες κλήσεις που αυτές και αν δεν είναι «φιλικές». Αυτές που ξεκινάνε πάντα με τη λέξη «μου λείπεις» αλλά ποτέ δεν προφέρεται από κανένα μας και την αντικαθιστούμε με ένα άψυχο «γεια». 

41.media.tumblr.com

Υπάρχουμε σε κάθε υποτίθεται, τυχαία συνάντηση με φίλους. Υπάρχουνε σε εκείνη τη αγκαλιά που δεν έχουμε τα κότσια να κάνουμε. Απλά βυθιζόμαστε στην αμηχανία της σιωπής . Τα μάτια μας καρφωμένα στα μάτια του άλλου, προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε με αυτά αφού με τα λόγια δεν μπορούμε.  Υπάρχουμε σε κάθε αμηχανία, σε κάθε ψυχρολουσία και σε κάθε δυνατό καρδιοχτύπι που μας προδίδει κάθε φορά. 

Τελικά υπάρχουνε ακόμα; Ίσως να είναι όλα ένα ψέμα. Ένα κακό στημένο παραμύθι. Ίσως να μη το διαλύσαμε ποτέ. Ζούμε ακόμα στον  ίδιο κόσμο με ένα ανορθόδοξο τρόπο, με ένα ίσως μάταιο σκοπό. Ελπίζοντας σε επιστροφές που δεν είναι εφικτές. Γιατί μας επιτρέψαμε, να καταλήξουμε μέχρι εδώ; Πώς τα καταφέραμε; Χρειαζόμαστε άραγε μια ακόμα ευκαιρία; 

Έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Αναπάντητα ερωτήματα. Μας έχει καταστέψει και παγιδέψει αυτή η «φιλία». Έχουμε κλειδώσει όλα όσα ζήσαμε σε ένα συρτάρι έτσι ξαφνικά και απότομα. Το κλειδί όμως υπάρχει ακόμη το κρατάμε και οι δυο.

Δεν τα καταφέραμε, αλλά υπάρχουμε ακόμη. 

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: umtravesseiroparadois.com.br