Δεν σου οφείλω, δεν μου οφείλεις… Έτσι θα το πάμε τώρα; Τι είναι ρε φίλε οι ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα; Δάνεια που οφείλουμε να ξεπληρώσουμε; Χάσαμε λίγο το μπαλάκι νομίζω. Όχι λίγο, πολύ το χάσαμε.

Κάθε μέρα ακούς, βλέπεις, απορείς και προβληματίζεσαι με το είδος μας. Εγώ προσωπικά έχω μπουχτίσει τόσο, που έχω φτάσει στο σημείο να μην με ξαφνιάζει τίποτα πλέον. Ξέρετε όμως τι μου τη σπάει περισσότερο; Που έχουνε καταντήσει κάποιοι να δίνουνε μόνο αν έχουν κάτι να πάρουνε ή ακόμη χειρότερα δίνουν ότι παίρνουν.

Από πότε μετράμε τα συναισθήματα με δόσεις;

Μάλλον εδώ και καιρό, απλά εγώ κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου. Είναι λες και προσπαθούν να εκλογικεύσουν συναίσθημα. Πόσο να εκλογικεύσεις το συναίσθημα; Και από πότε αυτά τα δύο πάνε πακέτο; Ίσως είμαι εγώ πολύ τρελή και ρομαντική ή είμαι συναίσθημα ολόκληρη και δεν τα καταλαβαίνω όλα αυτά.

Πόσες, μα πόσες φορές θα ακούσεις ένα τσίριγμα υστερικό να λέει «εγώ του/της έδωσα τα πάντα, μου ΟΦΕΙΛΕΙ μια εξήγηση, μια απάντηση». Έλα όμως που δεν μας οφείλει κανείς και τίποτα. Δεν μας οφείλει, γιατί δεν μας ζήτησε βρε αδερφέ να του δώσουμε ό,τι συναίσθημα είχαμε. Δεν μας οφείλει, γιατί εμείς μόνοι μας φάγαμε τα μούτρα μας. Αυτός ο άνθρωπος στεκόταν εκεί, απέναντι μας, το τονίζω, απέναντι μας όχι δίπλα μας. Εσύ έδωσες πολλά, αυτός τι έδωσε; Εσύ γιατί έβλεπες τα λίγα για πολλά; Γιατί να σου οφείλει ένας άνθρωπος άδειος; Αν είχε να σου δώσει, ίσως ναι και να σου όφειλε κάτι. Δεν είχε όμως. Ή μπορεί  να είχε και να μην ήθελε να δώσει. Ξέρω πως ταυτίζεστε πολλοί, γιατί ζούμε στην εποχή του ό,τι δίνεις δεν παίρνεις θα έλεγε κανείς. Ή δίνεις με το σταγονόμετρο, μπας και σε αφήσει ο άλλος διψασμένο και που να τρέχεις μετά.

wordpress.com

Είναι το λιγότερο λυπηρό να τσιγκουνευόμαστε συναισθήματα. Ξέρω πως όλοι έχουμε πληγωθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Έχουμε βαρεθεί να δίνουμε πολλά και να παίρνουμε λίγα εώς τίποτα σε αντάλλαγμα. Θα μου πείτε τώρα πόσες φορές να την πάθουμε, άνθρωποι είμαστε λυγίζουμε και θα συμφωνήσω. Ξέρετε κάτι όμως; Αυτό που οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας είναι να ρισκάρουμε το συναίσθημα και ας πονάει κάποτε. Τσούζει, δεν αντέχεται. Το ξέρω. Αν όμως συνεχίσουμε με τον ρυθμό που πάμε θα φτάσουμε να είμαστε όλοι μηχανές. Θα έχουμε μονίμως πατημένα τα κουμπιά μας στο mute. Θα σκουριάσει η ρημάδα η μηχανή και δεν θα βρίσκουμε τρόπο να κάνουμε restart.

Για σκεφτείτε το λίγο. Το να ερωτεύεσαι, το να δίνεσαι, είναι σαν να δίνεις σε κάποιον ένα οπλισμένο πιστόλι, που στοχεύει την καρδιά σου. Κάνοντας το όμως αυτό, ταυτόχρονα έχεις εμπιστοσύνη και ελπίδα (άσχημο πράγμα αυτή η τελευταία), ότι δεν θα τραβήξει την σκανδάλη. Δεν θα σκοτώσει πάλι. Και αυτός. Τραγική ειρωνεία βέβαια. Ο άνθρωπος για τον οποίο ίσως να έτρωγες την σφαίρα, είναι αυτός που πατάει εν τέλει τη σκανδάλη. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που ζουν με το αίσθημα και αυτοί που δεν το ρισκάρουν. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ζει όπως θέλει. Που θέλω να καταλήξω; Να μην θέλουμε να μας οφείλει κανείς. Ο καθένας δίνει ό,τι έχει και ό,τι θέλει. Να είμαστε προσεχτικοί που επενδύουμε και έτσι οι οφειλές δεν θα υφίστανται. Είναι να αναρωτιέται κανείς τελικά. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν άραγε εάν βάζαμε μυαλό στην καρδιά και την βάζαμε να σκέφτεται πριν νιώσει; Αν δεν είναι αυτό εκλογίκευση συναισθήματος τότε τι είναι; Να μου λείπει.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: medium.com