Αγαπημένε κόσμε,

Ήρθε η στιγμή να μάθεις κάτι περισσότερο για μένα. Θα σου μιλήσω για μια εμπειρία, για μια αστεία εμπειρία που έγινε ακριβώς την πρώτη μέρα που ήρθα για σπουδές στην πανέμορφη ζούγκλα εν ονόματι Αθήνα. Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή!

Τελειώνοντας το Λύκειο το 2017 δεν ήξερα αλήθεια ποιος θα ήταν τελικά ο δρόμος μου, αλλά ήξερα, πως θα ήθελα να ήταν ο δρόμος μου. Ένα χρόνο στο στρατό συνειδητοποίησα πως τελικά μου αρέσει ο κόσμος της Δημοσιογραφίας και γενικά ο κλάδος της επικοινωνίας, η Αθήνα ήταν και θα είναι η καλύτερη επιλογή για όλο αυτό!     

Ήμαστε στο 2018, και εγώ τώρα πρέπει να πάω σε μια χώρα σχεδόν μονάχος. Γεμάτος άγχος, ανυπομονησία αλλά έτοιμος για νέες εμπειρίες, για νέες γνωριμίες και για νέες γνώσεις. Για τα δύο πρώτα πάμε καλά, όσον αφορά το τρίτο δεν θα το σχολιάσω #kidding.

Και για να μπούμε στο ψητό, ετοιμάζω βαλίτσες και είμαι έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα, για να είμαι ειλικρινής το ξεκίνημα ήταν έτοιμο εγώ κατά πόσον έτοιμος ήμουν δεν ξέρω! Παίρνω το αεροπλάνο *μια μικρή σημείωση ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα μόνος μου, και είμαι έτοιμος για να πάω στην πανέμορφη Ελλάδα. Όλα μια χαρά στην πτήση χωρίς αναταράξεις αλλά ακόμα θυμάμαι το φαγητό που μας έδωσε η αεροπορική εταιρία, ήταν σουτζουκάκια με πουρέ πατάτας.

Φτάνω λοιπόν στην Αθήνα και παίρνω λεωφορείο για να πάω σπίτι μου! Εγώ προσηλωμένος για να μην χάσω την στάση μου αλλά και να κατεβώ στην σωστή στάση, παράλειψη μου θα ήταν να μην σχολιάσω πως κρατούσα 1 μεγάλη βαλίτσα, 1 μικρή βαλίτσα και την τσάντα πλάτης μου. Βλέπω την στάση μου πως ήταν η επομένη και πατώ παρατεταμένα το κουμπί για να ανοίξει και η δική μου πόρτα. Φτάνουμε στην στάση μου και όλες οι πόρτες ανοίγουν εκτός η δική μου, εγώ μένω παγωτό, γιατί το λεωφορείο ξεκίνησε για την επόμενη στάση. Δεν ήξερα τι να κάνω, προσπαθούσα να βλέπω την διαδρομή έτσι ώστε να καταφέρω να πάω πίσω όταν θα κατεβώ στην επόμενη στάση. Καταφέρνω με νύχια και με δόντια να βγω από αυτό το γεμάτο ανθρώπους λεωφορείο, αλλά τώρα η πρόκληση ήταν να καταφέρω να πάω σπίτι, και η ώρα 12 το βράδυ στην Αθήνα δεν είναι και ότι καλύτερο. Πάσχιζα να κρατώ και την μεγάλη αλλά και την μικρή τσάντα λόγω του άγχους που με κυρίευε. Δεν μου ήταν αρκετό όλο αυτό, μου πέφτει η τσάντα με αποτέλεσμα να ανοίξει και να έχουμε στο πεζοδρόμιο, κεφτέδες και ντολμαδάκια, αλλά όλα καλά, τα μάζεψα και μετά από 30 λεπτό περπάτημα κατάφερα να βρω το σπίτι μου!

Όλο αυτό όμως ήταν μια εμπειρία που θα μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου, αλλά όσο κουλό κι αν θα ακουστεί έζησα αυτή την στιγμή στο έπακρο. Ναι μεν είχα άγχος, αλλά θα πρέπει γενικά να ζούμε χωρίς να υπάρχει άγχος, γιατί αυτό μόνο κακό φέρνει. Και έτσι μια μικρή συμβουλή για τους φοιτητές που θα πάνε ή που είναι σε σπουδές, να θυμούνται πως όλο αυτό είναι προσωρινό και η ζωή πολύ μικρή για να σε απασχολεί.

Ξύπνα προτού να είναι αργά και ζήσε την ζωή που χάνεις!

Φιλιά,

Αντώνης     

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com