Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Κορίνα Παπαδοπούλου προκάλεσε τον Φλωρέντιο Οικονόμου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Δεν έκανα ταξίδια μακρινά» του Χρήστου Θηβαίου.

Για να δούμε Φλωρέντιε, can you bee a story writer?

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί απόψε. Κάτι τον κρατούσε ξύπνιο εκείνο το κρύο βράδυ. Ήθελε να βρει μια απάντηση, έπρεπε τουλάχιστο να ψάξει.

Φόρεσε το παλτό του και κατηφόρισε προς την λίμνη. Έκατσε σε ένα παγκάκι κάτω από ένα δέντρο που είχε μικρός φυτέψει με τον πατέρα του. Το κρύο αεράκι του σφύριζε στο αυτί, όμως αυτός δεν άκουγε. Το βλέμμα του καρφωμένο στην αντανάκλασή του φεγγαριού. Σαν δίαυλος επικοινωνίας με κάτι ανώτερο ή κάτι που έχασε από καιρό;

Άτιμο πράγμα το μυαλό. Την μια σαλπάρεις σε ωκεανούς ευτυχίας σαν ναύτης που κυνηγάς τα όνειρα σου και την άλλη βυθίζεσαι σαν ένας πειρατής που ψάχνει για τον χαμένο σου θησαυρό. Είναι το μπαούλο που χρόνια τώρα είχε κλείσει μέσα τις αναμνήσεις από μια παλιά αγάπη. Το είχαν φτιάξει μαζί, μα όσο γέμιζε αυτό τόσο άδειαζε η σχέση τους. Τσαλακωμένα εισιτήρια από σινεμά και κάρτες από εστιατόρια που είχαν δειπνήσει, λίγα του θύμιζαν πλέον. Δεν πρόλαβαν να κάνουν ταξίδια μακρινά.

Πάλι γύρισε στο μυαλό του απόψε. Σε μια αναλαμπή εμφανίστηκαν όλα μπροστά του. Το αντίο που δεν είχαν πει, το κλάμα που δεν έκρυψε και ο πόνος της σιωπής. Καιρό τώρα παρακαλούσε να την δει μπροστά του για να την σκοτώσει κι αυτός με την ίδια αδιαφορία. Εκδικητικά να της δείξει πόσο προόδευσε και χαρούμενος είναι πλέον στη νέα του ζωή. Να την δει με σβησμένο χαμόγελο, μετανιωμένη να μην μπορεί να βγάλει μιλιά.  

Πέρασε όμως ο καιρός. Κάτι άλλαξε σήμερα και ο πόνος δεν ήταν πια ο ίδιος. Η σκέψη ωρίμασε και καρδιά αναστέναξε. Η λογική του μίλησε και η καρδιά συμφώνησε: ‘Δεν είναι σωστό να κάνεις κάτι τέτοιο στο άτομο που κάποτε αγάπησες’. Τον πήρε η καρδιά από το χέρι και περπατώντας πάνω στην αντανάκλαση της λίμνης έκανε ένα τελευταίο ταξίδι. Ταξίδεψε στα μέρη που είχαν κάποτε περπατήσει αγκαλιασμένοι, τα τραγούδια που είχαν ακούσει τα βράδια του καλοκαιριού σε μια ξεχασμένη παραλία και έφτασε στην στιγμή που πρωτογνωριστήκαν. Γύρισε τότε με ένα φωτεινό βλέμμα στην καρδιά, αλληλοκοιταχτήκανε, χαμογέλασαν και επέστρεψαν στο παγκάκι.

Έκανε στάχτη το μπαούλο και το έριξε στην θάλασσα του να μην το ξαναβρεί. Σαν ναύτης πάλι το μυαλό σαλπάρει και πάλι με πυξίδα την καρδία, ψάχνοντας να βρουν μαζί καινούρια στεριά.

Συνετίστηκε και η λογική: ‘Η ελπίδα θα περάσει από εδώ. Αυτή την φορά θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή. Θα δώσω όλα όσα έχω και αν χρειαστεί ακόμη παραπάνω. Κι αν πέσω, θα σηκωθώ ξανά. Τουλάχιστο δεν θα πω ότι μετάνιωσα στο τέλος.’ είπε.

Σηκώθηκε, έβαλε τα παγωμένα χέρια στις τσέπες του και σιγοψιθύρισε ‘Ευχαριστώ’. Ανηφορίζοντας είχε το βλέμμα ψηλά με αυτοπεποίθηση. Ένιωθε και πάλι ξεκούραστος, ανανεωμένος και κάπως πιο ανάλαφρος. Επέστρεψε στο σπίτι με την απάντηση: ‘Υπάρχουν κάποια ερωτήματα στη ζωή που δεν απαντάνε στο γιατί’. Έκλεισε το φως και ξάπλωσε.

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: unsplash.com