Τις προάλλες σε συζήτηση με μια καλή μου φίλη για εντελώς ανούσιο θέμα, ειπώθηκαν πολλά. Μεταξύ αυτό και το «Δεν χρωστάς την ευτυχία σου σε κανένα», που έμεινε μες το μυαλό και με βασανίζει από την ίδια στιγμή. Η φράση αυτή στάθηκε αφορμή για έναν απολογισμό όσων έχω περάσει ή καλύτερα έχουμε περάσει όλοι μας.

Αναπόφευκτα ο καθένας από εμάς, σε κάποια φάση της ζωής του έχει αισθανθεί άδειος και θλιμμένος. Κι αφού αντιληφθούμε ότι τα συναισθήματα αυτά δεν μας κάνουν καλό, είναι φυσικό να προσπαθούμε να τα ξεφορτωθούμε έτσι ώστε να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να επιδιώκουμε την ευτυχία μας. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να προηγηθούν άλλα στάδια. Αρχικά, θα πρέπει να βρούμε την πηγή του προβλήματος, στη συνέχεια να την απομακρύνουμε από εμάς όσο δύσκολο κι αν είναι και τέλος να δουλέψουμε με την επούλωση του τραύματος, που έχει προκληθεί από το πρόβλημα.

Στο τελευταίο από τα παραπάνω στάδια ωστόσο, είναι που τις περισσότερες φορές τείνουμε να αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Κάθε φορά, όμως, που δουλεύουμε στο «πρότζεκτ» αυτό στο μυαλό μας έρχονται οι κοινωνικοί φραγμοί. Τα «όχι» και τα «μη» δηλαδή πάνω στα οποία δομείται η κοινωνία. Τα «τι θα πει ο κόσμος για μένα» και τα παρεμφερή. Μάλιστα, μας νοιάζει τόσο πολύ η εικόνα μας προς τον κόσμο που δεν τολμούμε να την τσαλακώσουμε έστω και αν διακυβεύεται η ψυχική μας γαλήνη.

Το συμπέρασμα ωστόσο είναι ότι στην κοινωνία των «τέλειων» κάθε πράξη σου θα σχολιαστεί και θα κριθεί. Δεν χρειάζεται να είναι δηλαδή, αντικειμενικά σωστή ή λάθος. Οπότε είναι πολύ σημαντικό να αφιερώνουμε χρόνο σε εμάς κι όσα μας κάνουν χαρούμενους ανεξάρτητα αν θα σχολιαστούμε γι’ αυτά. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την ευτυχία μας και δεν χρωστάμε τίποτα σε κανένα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com